Kim bilir...

     Belki bir gün yazar birisi
     Dünyanın mutlu olan halini
     İnsanların ağlamayan
     Gülen yüzünü, sesini
     Dertler de elbet biter
     Son bulan mutluluklar gibi
     Bak giden gitmiştir
     Geri dönen hiç olmamıştır
     Sorarsın bir gün sen
     Bu kadar mıydın Dünya
     Evet, bu masal çok uzun
     Yürür gider sonsuzluğa
     Gelir bir gün yaşamın sonu
     Belki bu gün o gündür
     Yazarsa bir gün bir kalem
     Sevinin “insan güldü”
     Şu yalan dünyada yüzü
     Ey insanoğlu bil ki o gün
     Benim mezarımın toprağında
     Pembe güller açar...

     12.02.2008
     çınarın masalı
     Ömer Sabri Kurşun

Koca Çınar...

Sessiz sesiz akan bir pınarın kenarında, boy atmış, çalılar arasında,
tek başına koca bir çınarsın.
Hangi rüzgârlar taşımıştı buraya, toprağa ne zaman düşmüştü tohumların?..
Böyle tek başına kaç yıl yaşadın?
Oysa bine kadar da saymıştın. Dallarından düşen, bedenini terk ederken her birine ayrı ağıt yaktığın, sararmış yapraklarının düştüğü, altından geçip giden pınarın sularıyla aktı yıllar...
Saymaktan yoruldun değil mi?..
Kaç yıldır da saymıyorsun, onu bile unutmuş bir halin var.
Kaç dalın kırıldı, kaç yaprağın koparıldı?..
Hatırlamıyor musun?
Özgürlüğe sıkılan kurşunlar, bedenine saplandı...
Aydınlığa çekilen bıçaklarla, çizgi çizgi yarıldı...
Dallarında serçeler dondu kaldı...
Üveyikler ötmedi, kumrular, güvercinler yapraklarının arasında sevişmedi.
Dallarına serçeler yuva kurmadı...
Kor ateşler içinde kaldığın nice günler oldu...
Her gelen bir şeyler aldı. Bir şey kopardı gitti kanatarak...
Giderken ardında yaş damlayan bedenini bırakarak...
Hele de o yıllar, geçip giden yıllar. Ah o yıllar ah! hiç acımadılar hiç...
Yalnızlıklarsa hiç bırakmadılar seni değil mi?..
İnatla tutunan birkaç yaprak gibi, dallarımda hep asılı kaldılar...

Gün geldi, ormanda olmayı özledin paramparça olmuş bedenine bakarak.
Yüksekçe bir tepeye tırmanıp, yıldızlara, aya dokunmak, pınarın sularıyla akıp, ırmağın sularına karışıp, denizlerin engin mavilerine akmak, kaybolmak, yitmek istedin yitmek.
Ama köklerin bırakmadılar...
Ve birden bir ses geldi gök kubbeden fısıltıyla…
Yalnız senin duyduğun, son meltem gibi bedenini saran;
‘ey koca çınar ağacı, saplanmışsın kendi toprağına, dökülmüş yaprakların.
Solmuşsun yıllar yılı yaşadığın acılarla. Kim bilir neler yaşadın yıllar yılı.
Yıkmışlar yanındaki dostlarını, arkadaşlarını. Yalnızsın, tek başına kalmışsın.
Susamışsın, bitkinsin. Ve hala yaşamaya çalışıyorsun...
Yaşamaksa bu tabi!.
Bir dön, bir bak ardında bıraktıklarına neler var.
Kırmışlar dallarını, canın acıyor.
Biliyorum gönlün kırgın, bedeninden yaşlar damlar.
Ne dersin? Belki biri üzülür, yanar.
Dersin, bilirim; şimdi üzülseler ne yazar...
Ama sen ayakta kal koca çınar.
Belki yaşayacağın son bir şey var. Ancak sen anlarsın, senden başka kim anlar.
Kimsenin anlayamadığı bu yaşanmışlıkları koca ÇINAR...

ÇINAR...

Ey koca çınar
Yılların nasıl geçtiYapraklarında bir ömür var
Gölgende anıların
Kim bilir kimleri gördün
O koca ömründe
Kimler anlattı seni
Belki de adına şarkılar
İlkbaharda sonbaharda
Ta ki yıllar seni
Yorunca ya ve alınca ya kadar...

10.02.2008
Ömer Sabri Kurşun

Sensiz... Sessiz...

Giyindim karakalem gülümseyişlerimi, ilk adımı attım. Başı sonu yok içine düştüğüm boşluğun, bir körkuyu... Yalnızlık bu olsa gerek senle dolu düşe kalka bir yapayalnızlık... Zulaladığım düşlerimle yerçekimi infilak etti sanki... Hapsettiğim umutlarım firar planları kurarken ben yine göğsümde pamuklara sardım acılarımı...

Hiçbir kalemin cesareti yoktur bu yürekteki yıkılışı yazmaya...
Geceler korkak, geceler korkulu, geceler korkunç...
Sabahına uyandığım her gün yapayalnız...
İklim iklim seriliyor bakışların... Kirpiklerin demir parmaklık, baktığın uzaklara sürüyor sevdam, boğuluyorum. Etten bir duvar olasım, yoluna serilesim geliyor zor tutuyorum kendimi... içimden bir ses geri döneceğini söylüyor, inanmak isteyip kalemini kırıyorum elvedanın... isyanlarım bastı sensiz bu kendi, faili meçhulleri arttı sessizliğin, hüzünler bire bin veriyor gidişine... Boynumu büküyor, dudağımı büzüyor, kendimi ilk rüzgara teslim edecek kadar güçsüz hissediyorum. Sirenleri çalıyor yalnızlığımın, yanımda sen olmayınca yürüdüğüm yollar bir bir kararıyor, gözlerimden akan kanlarla kızıllaşıyor her yer... Sol yanım uyuşuyor... Bu şehirde sadece çığlıklarım var, sana dokunamayacağım kadar yoksun artık...

Yakıyorum yüreğimi cehenneme inat, üşümesin yokluğun... Sustukça konuşuyorum, kızgın bir demir gibi yaralarımı dağlayan gecelerle boğuşuyorum...
Her yanışımdan sonra, ayrılık da aşka dahil, palavrası atılıyor sokaklara... Aşka, yüreğe, umuda, bir bir tükenen her ümide ortak olduğu taraf, neresidir ayrılığın? Hangi yaşanmışlığa, hangi kaybedişe ve hangi hüzne denktir bu ızdırap?
Hangisine cevaptır her içimdeki bu ruhsuz örtü?!

Göz kapaklarıma ağırlığı mı sürdün sevdanın giderken? Güneşi göremiyorum... Görmezsin... Zaten görmek için yetmiyor gözler... Gidiyorum, ellerini aç, umutların sende kalsın diyerek; arkanı dönüp adımlar atmaya başlamak bir acı hikayenin ön sözü sayılıyor... Her yağmur, gözyaşlarıymış bu uçsuz bucaksız, vefasız, kalpsiz şehrin ve damlalarını düşürdüğü her kaldırım, yollarınmış adım adım geçtiğin...

Her rüzgarda biraz daha koyuyorum zindanlara yüreğimi... Umutlarım demir parmaklıklara emanet... Çayı her yudumlayışımda, yaktığım her sigarada, dinlediğim her şarkıda bu dert beni iflah etmez öldürür tadını yaşatıyorum işte o yüreğe!
Bilinmezliklerin en orta yeri kaldı senden geriye...
Ve hiçbir mektubu tek zarfta, tek kutuda toplayasım da yok artık...
Ya adın kalır üzerinde, ya da çıkmaz sokaklarla dolu adresin...

Anlamazsın... Aşk bir yaşam biçimidir kandırmacasına boğulmuş gidiyordum işte...
Kolaydı... Yaşamın, yaşamanın ve yaşatmanın en güzel anlamıydın çünkü... Sen vardın, seninleydim, kandım gitti işte!
Aşk mı? Boş versene...
Aşk olunca yanakların kızarışların en koyusunu yaşar, en koşarcasına adımlarını atarmış ayakların... Gözlerin daima uzağı görür, sessizliğin sesini daha iyi duyar, şubat ortasında mevsimlerin en sıcağını yaşarmışsın...

Ellerin hiç kurumaz, dudakların hiç solmazmış. Biri tutulur, diğeri öpülürmüş çünkü...
Boş verdim, inanmadım...
Belki de kader, kırmızı kağıtlara kanla yazı yazmak olsa gerek...

sensiz/sessiz çınar
10.02.2008
Ömer Sabri Kurşun

Elinde Bir Gül Olmak İsterdim...

Başucunda sevgimle solmayan bir gül olmak isterdim
Sadece senin yanında olmak için
Kalbin hayatım,sevgin de suyum olurdu
Ben senin sevginle yaşardım
Sen mutsuz olduğun zaman bana bakınca
Yapraklarımdan sana mutluluk verirdim
Mutsuzluklarını ben alırdım
Sevgimle mutsuzluğu mutluluğa çevirir
Sana iletirdim
Senin nefesinle solunum yapardım
Sana kötülük yapanlara
Seni üzenlere dikenimi batırırdım
Sen beni avuçlarına aldığın zaman
Dikenimi sana batırmaz
Sevgiyle okşardım avuçlarını
Sen beni sevdiğin sürece yaşardım
Üzüldüğün zaman
Günümden ömür kısalırdı
Mutlu olduğun zaman
Benim ömrüm yeniden uzar
Yeniden sana mutluluk üretirdim
Sadece senin için yaşardım
Sonbaharlarda bütün güller
Çiçekler solarken ben solmaz
Sana mutluluk baharını yaşatırdım
Hasta olduğun zaman
Yapraklarımı senin iyileşmen için kullanırdım
Acılarını gül yapraklarımla kapatırdım
Sen uyurken kâbuslarını üzerime alır
Senin rahat uyumanı sağlardım
Seni kötü düşüncelerden uzaklaştırıp
Bana baktığın zaman
Sana iyi düşünceler iletirdim
Arılar tozlaştırdığı zaman
Sevgimi kalbine koyardım
Bana olan sevginin daha çok
Artmasını isterdim
Seni ölünceye kadar severdim...

16.01.2008

Beni Sensiz Bırakma

Beni sensiz beni nefessiz bırakma olur mu?..
___ Hayat sürprizlerle dolu çok kısa bir öykü…
____ Ve sen, sen bil ki bu öykünün en güzel bölümüsün…
______Sevmeye doyamadığım, ___yaşamaya kıyamadığım…
_______Kısacık zaman dilimlerine sığdıramadığım mutluluğumsun…
________Kaybolmuştum yalnızlığımda, kimsesizliğimde… Uzattığın eli sonsuz aşkın eli bilip sımsıkı sarıldım…
_________ Kalbimde hep kal!..___ Verdiğin bu sıcaklığı bir gün alıp gitme olur mu?..

Ben seni o kadar çok sevdim ki; günesin sıcaklığı, toprağın yağmuru, denizin mavi suları kadar sevdim bir tanem…
Ben seni o kadar çok sevdim ki; bakmaya kıyamadım… Kıyamadığım kadarda doyamadım…
Ben seni o kadar çok sevdim ki; sen istediğin halde bırakıp ta gidemedim.
Ben seni o kadar çok sevdim ki; Ne seni bırakıp, nede mazide yaşadıklarımızı unutup çekip te gidemedim... Ben seni o kadar çok sevdim ki; Kalbim buna izin vermedi, dur gitme; dedi, gidemedim senden…
Ben seni o kadar çok sevdim ki; Sevdandan bir adım öteye gidemiyorum, gidemedim…
Ben seni o kadar çok sevdim ki; Kalbimden söküp atamadım, çok derinlere kök salmıştı, canım yandı…
Sen gittin ya! Birde ben gidersem kim ağlayacak, kim ağıtlar yakacak, biten sevdamızın arkasından?
Ben bu yüzden gidemedim sevdiğim, ne senden nede sevdamdan bir adım öteye gidemedim…
Ben seni o kadar çok sevdim ki; Ben gidemem senden, aklım sende kalır, kalbim sende kalır gidemem…
Aslında kaçar giderdim tüm bunlardan buralardan... Ama gidemedim…
Sen dönüp gelince, sabah, akşam, gece belki beni sorarsın diye gidemedim…
Ve beni göremeyince merak eder üzülürsün diye bırakıp gidemedim…
Ve sevdiğim, sevdamım sahibi, ben seni o kadar çok özledim ki hayal gözlüm…
Ne sensizliğe__ nede sensiz geçen günlerime__ ne sensiz nefes alışıma alışamadım…

16.01.2008/ 02:45
Ömer Sabri Kurşun

Masal Bitti!!!

Gece başlamışsa ve uyumak için acele etmiyorsa yüreğin; hala düşünecek hala yapılacak bir sürü işin ve bir sürü planın olduğunu söylüyorsa beynin; buna karşılık günün bütün yorgunluğunu, belki de hiçbir şey yapmamana rağmen sana hissettiriyorsa bedenin; konuşmak istiyorsa bir şeylere ulaşmak istiyorsa kalbin ama sadece yalnızlığın o ağır o derin sesiyse hissettiğin…

Üşüyorsan ama soğuktan değil___ Susuyorsan ama korkundan değil___ Gidiyorsan ama istediğin için değil ve arıyorsan ama bulmak için değil… Her dakika daha ağır geçiyorsa ve geçen her dakika seni daha fazla yoruyorsa… Gelecek seni güldürmüyorsa, aksine geçmiş özletiyorsa, kendini en masum anında lanetlenmişse bedenin ve yanıyorsa ateşler içinde, belki de kutuplarda yürürken ve sadece yalnızlığın sesiyse duyabildiğin…

Vazgeçmek istemediklerinin senden kaçarcasına uzaklaştığını görüyorsan ama koşamıyorsan artık, her bağırmak istediğinde düğümleniyorsa sözcükler boğazına ve canını acıtıyorsa içinde kalan her bir harf… En çok yardıma ihtiyacın olduğu anda aslında kimsenin sana yardım edemeyeceğini biliyorsan, buna rağmen medet umuyorsan sana yabancı gözlerden, yaptıkların hep yapman gerekenlerden farklı oluyorsa ve bunu anlayamıyorsan bir türlü…

Her sabah uyandığında uyumak istiyorsan, geceyi istemiyorsan…
Yalnızlığın sesini ve yine bitmeyecek bir geceyi. Buna rağmen günler hep kısalıyorsa sana inat ve geceler alay edermiş gibi üşütüyorsa seni…
Buna rağmen yanıyorsan o soğukta ve anlıyorsan kimsenin bunu bilmediğini. Özlüyorsan her geçen saniye bir önceki geceyi ve yalnızlıksa tek duyabildiğin…

Hiçbir çıkış yoksa ve yapayalnızsa bedenin. Bembeyaz duvarlar içinde, bir resim, siyah beyaz…
İçin yanıyorsa ve su içmek bile gereksiz geliyorsa, sigaranın dumanı içindeki ateşi beli ediyorsa dışarıya ama anlamıyorlarsa, söndürmeye bile çalışmıyorlarsa, sormuyorlarsa…
Yoldan geçen herkesi tanıdığını düşünüyorsan ve belki de yanında yürüyeni bile bilmiyorken selam veriyorsa herkes sana, sırf sen onları tanıdığını düşünüyorsun diye. Ve oysa tek bir yüz görüyorsan her zaman ama adını hatırlayamıyorsan bir türlü…

Uyuyamıyorsan ve katlanamıyorsan yalnızlığa…
Kendinle beraber yaşayamıyorsan yalnız kalamıyorsan…
Kendi başınayken sayfalar sıra sıra bitiyorsa; kitaplar devriliyorsa raflardan ve sen okurken dakikalar geçmiyorsa hayatından; yaşadığın bir masalsa artık ve başkalarının uyumaları için yazılmışsa bütün bunlar…

Gökten düşen üç elmadan biriysen, başkalarının mutluluğu için…
Masal bitmişse ve unutulmuşsan bir köşede;
Bir çığ gibi geliyor demektir "AYRILIK"…
Masal bitti… Kaç… Kurtar kendini…

14 Ocak 2008
Ömer Sabri KURŞUN