Aşk mı, Alışkanlık mı?..

Kalemimin gölgesi ne zaman kâğıda yaklaşsa yazacaklarım hep kayboluyor. Bir çelişkiye düşüyorum; karanlık ve yıldızlar arasında. O zaman mum ışığına sığınıyorum olmayışınla...
Gerçekten çok yorgunum beklemekten. Söyleyemediklerim ve hayallerim o kadar çığırından çıktılar ki...
Bilmiyorum. En çokta bu acıtıyor canımı. Gözyaşlarım hasret yangınımı söndürmüyor. Ne yapmam konusunda çelişki deyim; korkular ve olmayışlarının sancısında.
Güzel şeyler yazmak istiyorum; ama nasıl bir köre mavi rengi anlatamazsan ben de sana öyle yazamam…
Bu aşk mı, sitem mi, özlem mi, nefret mi kestiremiyorum. Hepsi arasında boğuluyorum ve boğulmaya devam edeceğim.
Sen söyleyemediklerim kadar büyüksün içimde. İmkânsız diyemem; ama eminim yan yana olamayacağımıza.
İlk defa umudumun tükendiğini hissediyorum; vazgeçemiyorum. Mum ışı titreyişiyle alev alev yanıyorum. Sevmek nedir bilmiyorum; ama ben galiba kaç kere öldüğümü saymadım…

Çok şiir yazdım aşk üzerine, her şiirde yeni bir ayrılık acısı hissettim. Masallarla bezenmiş bir hayal dünyası yarattım zihnimde. Aşkı da gördüm, ayrılığı da. Acıyı da tattım mutluluğu da. Her yeni cümlede kendimi buldum, her sayfa sonunda kendimi yitirdim.
Herkes iyiydi benim dünyamda, kötülere yer yoktu zihnimin uçsuz, bucaksız boşluğunda. Peki; sonra bir gün, kötülük mü sinsinin kalemime, sayfalarıma çöksün deliliğin ahlaksız küfürleri. Aşkı unutayım mı, yenilmiş bir yalnızlığa mı bürüneyim. Yapamadım, kurtulamadım bu kör girdaptan. Teslim oldum her şeyimi kaybetmişcesine ve her şey, hiçlikte kaybolurken.
Ve bende mi kötü olmalıydım artık adalet kavramını unutmuş birçok insanoğlunun arasında...

Ve çıktım zihnimin serkeş çukurundan, o zaman gördüm gerçeği. Dünya ne kadarda kötü bir yermiş meğer. Kendilerini iyi gibi gören kötülüğün kölesi olmuş birçok insana baktım. Hepsi de ne kadar körleşmiş aydınlık sandıkları zifiri karanlıkta.

Bazen susarsın; bazen de suskunluğuna yanarsın… Bazen değer verirsin birine ama bazen de onun değersizliğine verdiğin değerden utanırsın...
Bazen konuşmak, dertleşmek istersin biriyle ama bazen de insanların ikiyüzlülüğü gelir aklına, yine susarsın...
Bazen birinin gözlerine saatlerce bakmak istersin ama baktığın gözlerin senin gibi bakmadığını görünce başını çevirirsin...

İnsan eti ağı olur derler ya hani… Bana kendi etim ağır geliyor. Adım atarken, nefes alırken, düşünürken… Vücudumdaki tüm iç organlar birbirine küsler. Herkes birbirinden bağımsız olduğu için de ölüme daha yakın bir yaşam var bende. Ruhum bedenimden ayrı takılıyor şu sıralar. Hissizim. Ayağa kalktığım anda başım dönüyor, gözlerim kararıyor. Dizlerimin beni taşıyamayacak kadar güçsüz olduklarını fark ediyorum bazen. Yüz üstü yere kapaklanacakmışım gibi oluyor. Rengim de gözle görülür bir değişim var. Gözaltlarım çukurlaşmış. Avurdum çökmüş, omzum çökmüş... Gözlerimin parlamadığını görüyorum en acısı.

Benimle dalga geçiyor sanki gölgem. Gece kalktım, aynada kendime baktım. Odama dışarıdan hafif bir ışık sızıyordu, onun sayesinde gördüm. Korktum. Korkunçtum. Hemen geri döndüm yatağıma ve çektim yorganı kafama. Uyuyamadım ama. Kalktım, müzik çaları açtım. Yani denedim, ama açılmadı. Bir yelek geçirdim omzuma balkona çıkmaya yeltendim ama gürültü çıkarmak istemedim. Huzurla uyuyanlar vardır diye etrafta. Dalıp gitmiş olanlar vardır…
Yaşayarak öğrenilebilecek bir şey mi acaba bu yalnızlık?
Bir süre sonra alışabiliyor mu acaba insan kendi kendine konuşmaya?
Ya da ne bileyim…

Nefes almakta güçlük çekiyorum bazen. Ciddi manada çekiyorum. Tüm havayı ciğerlerime doldurmayı planlamış gibi soluk alıyorum ama tek nefeslik oksijen gitmiyor ciğerlerime, bundan eminim. Son bir çabayla, tekrar deniyorum ve kesik bir nefes almayı başarabiliyorum. Yetmiyor o başka! Yıllardır duyduğum ve her duyduğumda beni büyüleyen bir müzik sesi duyuyorum. Ardından çok sevdiğim bir kadın sesi… Hayatta bu derece etkili olabilecek çok az şey vardır üzerimde. Aslında kendi kurgumdu o ses hep duymak istediğim, biliyordum bunu…

Belki gece karanlığının sonsuz düşünceleri değildir insanı uykusuz bırakan, kalbine girer gibi yapıp senin kapını, senin yüzüne çarpanlardır... İnsanı hayata karşı bir sıfır başlatan…
Yaş gelirde dostu, düşmanı ayırt edersin de ömrünün hangi evresinde olursa, olsun aşkın beyazını, siyahını ayrıştıramazsın…
Her ne kadar biliyorum desende başa geldiğinde bir çocuğun saflığı ile aynı hataları başka kılıflarıyla kapılır, gidersin...

Düşünüyorum da gecenin bir vaktinde bunu yazarken... Seni seviyorum, senin gülümsemen güneşin doğuşu gibi. İnsana her şeyi unutturuyor. Sadece seni seyredip tadına varma hissi uyandırıyor. Seni Seviyorum. Bu kadar nedenden sonra bile, seni ne kadar sevdiğimi anlatamadım kendime bile…
Düşünüyorum da, bu sabrederek bekleyerek atlatılacak buhranlı bir dönem değil. Hayatım bu benim! Ne kadar çok köprü ya da yol sahibi olduğum hiç önemli değil, benim şehrimde tüm yolların sonu aynı yere çıkıyor. Her üst geçit her köprü aynı yerde…
Kaç sorum olduğu hiç mühim değil, neticede hiçbirine verilebilecek bir cevap yok! Umursamıyorum belki ama bir yere kadar!
Dedim ya bu benim hayatım.
Ama etkisi en az olan benim. En önemsiz ayrıntı… Hem önemsiz, hem ayrıntı…
Karanlık; somurtkan… insafsız... insansız… hissiz… anlamsız… aşksız… tatsız… tuzsuz… ve en önemlisi; ‘SENSİZ BE SENSİZ, VAR MI ÖTESİ!?’.”

14.02.2012/ 02:45
Ömer Sabri Kurşun