Kim bilir...

     Belki bir gün yazar birisi
     Dünyanın mutlu olan halini
     İnsanların ağlamayan
     Gülen yüzünü, sesini
     Dertler de elbet biter
     Son bulan mutluluklar gibi
     Bak giden gitmiştir
     Geri dönen hiç olmamıştır
     Sorarsın bir gün sen
     Bu kadar mıydın Dünya
     Evet, bu masal çok uzun
     Yürür gider sonsuzluğa
     Gelir bir gün yaşamın sonu
     Belki bu gün o gündür
     Yazarsa bir gün bir kalem
     Sevinin “insan güldü”
     Şu yalan dünyada yüzü
     Ey insanoğlu bil ki o gün
     Benim mezarımın toprağında
     Pembe güller açar...

     12.02.2008
     çınarın masalı
     Ömer Sabri Kurşun

Koca Çınar...

Sessiz sesiz akan bir pınarın kenarında, boy atmış, çalılar arasında,
tek başına koca bir çınarsın.
Hangi rüzgârlar taşımıştı buraya, toprağa ne zaman düşmüştü tohumların?..
Böyle tek başına kaç yıl yaşadın?
Oysa bine kadar da saymıştın. Dallarından düşen, bedenini terk ederken her birine ayrı ağıt yaktığın, sararmış yapraklarının düştüğü, altından geçip giden pınarın sularıyla aktı yıllar...
Saymaktan yoruldun değil mi?..
Kaç yıldır da saymıyorsun, onu bile unutmuş bir halin var.
Kaç dalın kırıldı, kaç yaprağın koparıldı?..
Hatırlamıyor musun?
Özgürlüğe sıkılan kurşunlar, bedenine saplandı...
Aydınlığa çekilen bıçaklarla, çizgi çizgi yarıldı...
Dallarında serçeler dondu kaldı...
Üveyikler ötmedi, kumrular, güvercinler yapraklarının arasında sevişmedi.
Dallarına serçeler yuva kurmadı...
Kor ateşler içinde kaldığın nice günler oldu...
Her gelen bir şeyler aldı. Bir şey kopardı gitti kanatarak...
Giderken ardında yaş damlayan bedenini bırakarak...
Hele de o yıllar, geçip giden yıllar. Ah o yıllar ah! hiç acımadılar hiç...
Yalnızlıklarsa hiç bırakmadılar seni değil mi?..
İnatla tutunan birkaç yaprak gibi, dallarımda hep asılı kaldılar...

Gün geldi, ormanda olmayı özledin paramparça olmuş bedenine bakarak.
Yüksekçe bir tepeye tırmanıp, yıldızlara, aya dokunmak, pınarın sularıyla akıp, ırmağın sularına karışıp, denizlerin engin mavilerine akmak, kaybolmak, yitmek istedin yitmek.
Ama köklerin bırakmadılar...
Ve birden bir ses geldi gök kubbeden fısıltıyla…
Yalnız senin duyduğun, son meltem gibi bedenini saran;
‘ey koca çınar ağacı, saplanmışsın kendi toprağına, dökülmüş yaprakların.
Solmuşsun yıllar yılı yaşadığın acılarla. Kim bilir neler yaşadın yıllar yılı.
Yıkmışlar yanındaki dostlarını, arkadaşlarını. Yalnızsın, tek başına kalmışsın.
Susamışsın, bitkinsin. Ve hala yaşamaya çalışıyorsun...
Yaşamaksa bu tabi!.
Bir dön, bir bak ardında bıraktıklarına neler var.
Kırmışlar dallarını, canın acıyor.
Biliyorum gönlün kırgın, bedeninden yaşlar damlar.
Ne dersin? Belki biri üzülür, yanar.
Dersin, bilirim; şimdi üzülseler ne yazar...
Ama sen ayakta kal koca çınar.
Belki yaşayacağın son bir şey var. Ancak sen anlarsın, senden başka kim anlar.
Kimsenin anlayamadığı bu yaşanmışlıkları koca ÇINAR...

ÇINAR...

Ey koca çınar
Yılların nasıl geçtiYapraklarında bir ömür var
Gölgende anıların
Kim bilir kimleri gördün
O koca ömründe
Kimler anlattı seni
Belki de adına şarkılar
İlkbaharda sonbaharda
Ta ki yıllar seni
Yorunca ya ve alınca ya kadar...

10.02.2008
Ömer Sabri Kurşun

Sensiz... Sessiz...

Giyindim karakalem gülümseyişlerimi, ilk adımı attım. Başı sonu yok içine düştüğüm boşluğun, bir körkuyu... Yalnızlık bu olsa gerek senle dolu düşe kalka bir yapayalnızlık... Zulaladığım düşlerimle yerçekimi infilak etti sanki... Hapsettiğim umutlarım firar planları kurarken ben yine göğsümde pamuklara sardım acılarımı...

Hiçbir kalemin cesareti yoktur bu yürekteki yıkılışı yazmaya...
Geceler korkak, geceler korkulu, geceler korkunç...
Sabahına uyandığım her gün yapayalnız...
İklim iklim seriliyor bakışların... Kirpiklerin demir parmaklık, baktığın uzaklara sürüyor sevdam, boğuluyorum. Etten bir duvar olasım, yoluna serilesim geliyor zor tutuyorum kendimi... içimden bir ses geri döneceğini söylüyor, inanmak isteyip kalemini kırıyorum elvedanın... isyanlarım bastı sensiz bu kendi, faili meçhulleri arttı sessizliğin, hüzünler bire bin veriyor gidişine... Boynumu büküyor, dudağımı büzüyor, kendimi ilk rüzgara teslim edecek kadar güçsüz hissediyorum. Sirenleri çalıyor yalnızlığımın, yanımda sen olmayınca yürüdüğüm yollar bir bir kararıyor, gözlerimden akan kanlarla kızıllaşıyor her yer... Sol yanım uyuşuyor... Bu şehirde sadece çığlıklarım var, sana dokunamayacağım kadar yoksun artık...

Yakıyorum yüreğimi cehenneme inat, üşümesin yokluğun... Sustukça konuşuyorum, kızgın bir demir gibi yaralarımı dağlayan gecelerle boğuşuyorum...
Her yanışımdan sonra, ayrılık da aşka dahil, palavrası atılıyor sokaklara... Aşka, yüreğe, umuda, bir bir tükenen her ümide ortak olduğu taraf, neresidir ayrılığın? Hangi yaşanmışlığa, hangi kaybedişe ve hangi hüzne denktir bu ızdırap?
Hangisine cevaptır her içimdeki bu ruhsuz örtü?!

Göz kapaklarıma ağırlığı mı sürdün sevdanın giderken? Güneşi göremiyorum... Görmezsin... Zaten görmek için yetmiyor gözler... Gidiyorum, ellerini aç, umutların sende kalsın diyerek; arkanı dönüp adımlar atmaya başlamak bir acı hikayenin ön sözü sayılıyor... Her yağmur, gözyaşlarıymış bu uçsuz bucaksız, vefasız, kalpsiz şehrin ve damlalarını düşürdüğü her kaldırım, yollarınmış adım adım geçtiğin...

Her rüzgarda biraz daha koyuyorum zindanlara yüreğimi... Umutlarım demir parmaklıklara emanet... Çayı her yudumlayışımda, yaktığım her sigarada, dinlediğim her şarkıda bu dert beni iflah etmez öldürür tadını yaşatıyorum işte o yüreğe!
Bilinmezliklerin en orta yeri kaldı senden geriye...
Ve hiçbir mektubu tek zarfta, tek kutuda toplayasım da yok artık...
Ya adın kalır üzerinde, ya da çıkmaz sokaklarla dolu adresin...

Anlamazsın... Aşk bir yaşam biçimidir kandırmacasına boğulmuş gidiyordum işte...
Kolaydı... Yaşamın, yaşamanın ve yaşatmanın en güzel anlamıydın çünkü... Sen vardın, seninleydim, kandım gitti işte!
Aşk mı? Boş versene...
Aşk olunca yanakların kızarışların en koyusunu yaşar, en koşarcasına adımlarını atarmış ayakların... Gözlerin daima uzağı görür, sessizliğin sesini daha iyi duyar, şubat ortasında mevsimlerin en sıcağını yaşarmışsın...

Ellerin hiç kurumaz, dudakların hiç solmazmış. Biri tutulur, diğeri öpülürmüş çünkü...
Boş verdim, inanmadım...
Belki de kader, kırmızı kağıtlara kanla yazı yazmak olsa gerek...

sensiz/sessiz çınar
10.02.2008
Ömer Sabri Kurşun