Keşke birileri onarsa ruhumun köhnemiş çatısını..

Uzun zamandır aynada kendime böylesine derinlemesine bakmamıştım.Sanki bir yabancıyı tanımak ve çözmek isteyen bakışlarla kendimi seyrettim uzun süre..
Saçımdaki akların çoğaldığını farkettim ve hep içime bastırdığım ertelediğim şeyleri yaşamak için vaktin daraldığı düşüncesine kapıldım ürktüm .. bu duygular içinde.

Gözlerimin içine baktım,insan kendi gözleririnin içine uzun süre bakabilirmi ?
Bunu kaç kişi yapar bilmiyorum.
Gözlerimin içindeki hüzün korkuttu beni bedenim buz kesti ayazda kalmış bir kedi yavrusu gibi titriyordum.
Neden diyebildim usulca neden ?

Somut birkaç kelime yetmezdi yüreğimdeki sancıları anlatmaya ve sustum
Çocukluğum geldi aklıma.. ilaç kutularından tencere tabak yaptığım,asma yapraklarından kilim yaptığım,iki tahta parçasını iple bağlayıp bebek yaptığım,karğıya telden tekerlek,direksiyon yaptığım çocukluğum.

Ama insan büyüyünce üzülüyor çocukken sahip olamadıklarına..
Çünki çocuk yüreğinde hüzün fazla eğleşmiyor büyüyünce anlıyor insan çoğu şeyi ..
Ve 17 yaşım geçti gözlerimin önünden köy meydanından deli taylar gibi geçmekti mutluluk teni güneş yanığı mertliğin timsali bir delikanlının gönlüne düşmekti mutluluk bir gelincik tarlasını seyretmek,rüzgarın saçlarını okşamasıydı mutluluk
yada yaşlı bir ninenin elindeki yükü alıp taşımaktı,karşılık beklemeden vermekti mutluluk.

Büyüdükçe insan beklentileride büyüyor karşılık bekler hale geliyor..
Sahip olamadıklarının eksikliğinden,midir nedir koca bir canavar oluşuyor içinde
günlerce aç bırakılmış bir kaplanın o inanılmaz oburluğuyla yutmak istiyor herşeyi
düşüncelerin içinden sıyrılarak.
Aynadaki beni seyrediyorum ve gözlerimle buluşuyor tekrar gözlerim,bu sefer acıyarak bakıyorum kendime.. bu çok kötü bir duygu insanın kendine acıması çaresizliğin ta kendisi değimlidir?

Ve yine keşkeler dolanıyor dilime..
Keşke küçükken olduğu gibi olmayan oyuncaklarla oynadığım kadar tat alabilseydim hayattan,keşke kendi mutluluğumun yolunu kendim bulabilseydim.
Keşke canımdan öte can bildiklerim,can evimden vururken dimdik yıkılmadan ayakta kalabilseydim.
Keşke yüreğime neşter vuran elleri kırabilecek birileri olsaydıve keşke diyorum birileri onarsa ruhumun köhnemiş çatısını …

ve yine keşkeler biriktiriyorum..