ENAYİ DİYORLAR

Hayatımdaki değer verdiğim insanların..
Beni ..hastalandıkları zaman hayatın ruhlarına bulaştırdığı bakterilerden kurtulmak için kullandıkları bir antibiyotik gibi görmeleri nasılda canımı acıtıyor.

Ruhlarının yara almış yanlarını pansuman etmek bana düşerken,
benim iyileştirdiğim,benim onardığım yerlerde hak etmeyenler hüküm sürerken...
Bana yine yalnızlık düşüyor…

Sen bir tanesin, çok iyisin,canımsın, bebeğimsin,diyenler,aslında bir sonraki yaralarına lazım olacağını bildikleri ..
Bir merhemi kaybetmemek sağlama almak düşüncesi içerisinde olduklarını bildiğimi bilmiyorlar.

Yalanlarla süslenmiş,birkaç sözle,yapay sahte davranışlarla,entrikalarla kalbimi fethettiklerini zannedip,kendiyle kavgalarında hep yenik düşen,zavallı zayıf biri olarak görmeleri daha çok canımı acıtıyor.

Bütün gerçekleri tüm çıplağıyla görüyorum oysa hayatı,yalanı,riyakarlığı,kirlenmiş ruhları,kaybedilen değerleri.Merhametten,iyilikten yana karşılık beklemeden ..
Sevgi güzellik iyilik dağıtanlara enayi diyorlar bu devirde…

Oysa gerçek enayi kendileridir..
Benciliğin maddeleştirdiği kalpleriyle,gerçek sevginin açlığı içinde kıvranacaklar bir gün.

Çünkü insan verdiği kadarını alır.Başkalarının sırtından geçinmeyi yaşam biçimi haline getiren,vermeden alan kan emicilerden olmadım,ruhumu bencilliğe peşkeş çekmedim hiç...

Benimde cerahat tutmuş yaralarım var elbet.
Ama ben kimseyi yaralarımdaki mikrobu dağıtacak antibiyotik gibi görmedim.Kendi panzehirimi kendim ürettim içimdeki zehre,iyilikle güzellikle donattım yüreğimi ve gülümseyen yüzümün arkasına gizledim hayatımın gülmeyen yüzünü.

Kırgınım belki ama küs değilim kimseye.

Hani...insanın iyi yada kötü oluşunu hayat şartları belirlermiş ya

Önemli olan,yaralar aldım,ezildim..

Haksızlıkları yaşadım,düzen bu olmuş ayakta kalmak için ezeceksin vuracaksın
kıracaksın diyenlerden olmamak ve ruhunun kirlenen yerlerini,sevgiyle,hoşgörüyle yıkayıp arındırmak...
Adam gibi adam kalabilmek,adam gibi adam olabilmek aslolan…..