Soyundum Yüreğimi Ruhumdan

Yıkıldı umutlarım şimdi bir viraneyim, hoyrat bir sancıyım kendime!
Ah'larım kadar vah'ların da muhasebesini yaptım bu gece.
ben böğle değildim bir zamanlar... Umutlarım vardı sevgiden, mutlulukatan, dostluktan yana; çoğalıp, çoğalıp eksiliyorum son zamanlarda... Hangi yüreğe gitsem sana çarpıyorum yine bir sen boyu...
Ne zaman yola çıksam sana geliyorum bir arpa boyu.
Bu şehirde seni seven biri var... İçimde sana atan sana bağlı bir kalbim var... Bu şehirde benim tertemiz hayallerim var! Bu yürekte kimsenin bilmediği bir senim var; senin bile duymadığın seni seviyorum haykırışlarım var. Yaşanılacak mevsimler ve başka senler unutturur belki diyorsam da inanma!
Yaşadıklarımı anlatmak, yağmur damlasını avuçlarımda tutmak kadar zor, acıyanı dibe vurmak.
Asırlar sonra ilk büyük aşk'tı yaşadığım, ilk büyük ayrılık.
Bana ait dediğim bana ait değildir artık... Ve hiç kimsenin kimseye ait olmadığını belki de ilk kez kırık yüreğimin seni seviyorum haykırışlarıyla duydum!
Ancak böğle bir acıyla pişmek kaldırdı gözümdeki perdeleri; bu iç kanamalarda olgunlaştım günden güne... Ruhumdaki bencilliği yırttım, ve sevmeyi yeniden sorguladım: Ve yine gördüm ki, tek sevmek kimsesiz kalmak kadar zormuş! Bir insan bu kadar yalnızken kimi ne kadar sevebilir ki?
Ben, ömrümün en güzel günlerini böğle bir sevgiye adadım...
Yıllarım sabırla sevişti, umut çiçeklerim açtı yeniden...
Yüreğimi yeniden uçurumlara düşürmeden gidiyorum! Yaşayamadığım sevginden azat ediyorum kendimi, senden. Yüreğimden.
Şimdi, nereye istiyorsan oraya git; kimi istiyorsan acıt AMA; dokunma umutlarıma!
Seni seviyorum'ların bedeli ağır, tutarı ödenmeyecek kadar zamanın iç kanamalarında saklı.

Düşleri Gömmek

İlk çarpışmada bütün silahları bırakıp kaçmak, belki de en
doğrusu buydu. İllaki zoru seçmek akıl işi değil mi acaba ?Sevmek,
ölesiye istemek de yeterli değilmiş demek ki. Neden her
kes aynı şeylerle avunurur durur ki. Hiç mi kendi dünyalarını
keşfedemiyorlar? Üstelik de başkalarına engel oluyorlar. Her
kesin bir düzende, bir yolda, bir istifte olmasını istiyorlar.
Neden? Oysaki dünyadaki her kişi -bilirse eğer- gerçekten
apayrı bir gizler ülkesidir. Çocukken yaptıklarını
zı düşünün. Ne düşünceler içindeydiniz. Sonra ne oluyorsa yaş
olgunlaşınca düşünceler, düşler ölüyor. Ve onları yine dirilir
diye lime lime edilen derin toprağa gömüyoruz. Bu da yetmezmiş
gibi başkalarını da aynı şeye zorluyoruz. Ona da iyilik ettiğimizi düşünü-
yoruz.
İşte, düşlerimiz ölünce biz de öldük. Salt yemek yiyoruz,
yatıyoruz, kalkıyoruz. Konuşmuyoruz, bağırışıyoruz, anlaşılmaz
bir şeyler söylüyoruz. Ama konuşmuyoruz, anlaşamıyoruz.

Bütün bu şeylere rağmen kendi adıma bazı düşleri yaşatmayı
arzuladım. Bu yüzden kendimle gurur duyuyorum. Diğer insanlar
bunu da yapmadı. Bir çok pişmanlıklarım, sıkıntılarım var. Ama,
yine de yaşamaya çalışıyorum. Ancak, biliyorum, bu da büyük bir
hüsranla bitecek. Yolun sonuna geldiğimde anlayacağım bunu.

Bakmak ve Baktığını Görmek

Bakmak, gözünü çevirmektir. Görmek, gözünle seçmektir. Bu bakımdan bakmak şahitlik, görmek akıl ve iradeyle meydana gelen bir derinliktir.
Bakan insanın görmesi mümkün olmayabilir. Bakmak, görmenin bir kademe altındadır.
Görmek ile beraber insan aynı zamanda bakmış da olur.
Demek ki bakmak ile görmek aynı şey değilken, iç içe geçmiş iki küme şeklinde görme kapsamında bakma şeklinde olur.
Görmekteki tercih iradesi, bakmaktaki emir iradesinin üstündedir. Bakılan yerden görülür. Fakat görülen yerden de aynı zamanda bakılmış olur.
Bakmaktaki şahitlik, görmekteki derinliği anlamlandırırken fark etmek ortaya çıkar.
Farkı fark etmek görmekle mümkündür. Farkı fark edemeyene bu nedenle bakar kör denir.
Bakmak, körlük nispetini yenmek suretiyle gerçekleşirken, görmek, aynı zamanda akılla beraber, kalbidir.

İnsan davranışlarının bir temel akışı vardır. Önce bunları bakmak gerekir.
Yaratılmış olarak bunları bakmak gerekir. Yaratılmış olarak bizler bakıyoruz, ya da yanlış yerlere bakıyoruz. Baktığımız zaman baktığını 'görmek' gerekir.
Görmek içinde, görmeyi istemek gerekir.
Görmek, anlamlandırmak demek. Bakıldığında göz önünde bulunanı tespit etmek değil.
Baktığımızda ânı gördüğümüze inanmak isteriz ama aslında gördüğümüz hatıralarımız, kaygılarımız, hayallerimiz, korkularımız, isteklerimiz, özlemlerimiz. Baktığımızda aslen gördüğümüz şey nesneler değil, o nesnelere yüklediğimiz anlamlar ve duygular. Yani yaşanmışlıklar.

Baktığını görmek ise bilinç işidir. Olanları görmek gördüğünü anlamak, bilinçle ilgili olup, davranmak ise ‘sorumluluk 've 'cesaret' ister.
Bakmayan görmeyen, anlamayan, kişiler bu nedenlerle bilinçsiz, sorumsuz ve korkak yaşarlar.

Dünya üzerinde birçok yaratılmışa bakarız, insanlar, çiçekler, hayvanlar ve diğer yaratılanlar değişik değişik yaratılmış, biz bunların dış dünyasını görme yoluyla bakarız. Onların güzel olduklarını anlatırız.
Bir gülün güzel açtığını, renklerinin ise ne anlama geldiğini hemen söyleriz. Sadece bunlara bakarak karar veririz.
Mesela; kırmızı güle bakarız, bize sevgiyi anlatır…
Ama ona başka açıdan bakarsak eğer, bu gül kırmızı ama dipleri sarı, neden böyle sorgulamasına da gidebiliriz. Bunu irdelemek, baktığını görmek anlamında bir örnektir. Araştırma yoluna gidilir böylece.

İnsanlara bakmakta aynıdır. İnsanların dış görünüşü herkesi etkileyebilir. Yakışıklı ve güzel olabilirler.
Âmâ bu dış görünüşten ibaret bir şeydir. Asıl olan onların iç dünyalarının nasıl olduğunu görmek önemlidir.
Hayatlarında neler yaşamıştır. Gönül hanesinde olanı dışarıya nasıl yansıttığı ve yansıttıklarının ne kadarını gerçekleştirdikleri asıl önemli olandır.
Kişi gönül hanesindeki sevgi ve muhabbeti diğer insanlara en iyi şekilde aktardığı takdirde onun hayatı açısından hangi aşamada olduğunu görebilirsiniz. Eğer içerisindekini dışarıya aktaramıyorsa dille veya yazı ile o zaman o kişi boş kutudan farklı değildir. Diğer kişilerin bunları anlaması imkânsız hale gelir.

Mesela kişi seviyorum diyor hayatta bu gönülden söyleyip karşısına aktarabiliyorsa onun içersin de olanı gönül penceresinden çıkan sözü işitebilir ona bakarken, iç dünyasına görebilirsin. Ona karşı sadece bakmazsın, bakarak onu iyi bir şekilde görebilirsin. Âmâ bakıca hemen bunları fark etmeyebilirsin. Zamanla bunları görebilirsin.

Kişi içinden gelerek hoş görü ile diğer kişilere bakabiliyorsa o zaman onların gönül dünyasında olan her şeyi görebilir ve onları daha iyi anlarsınız.
Bakış açısı burada çok önemlidir. Ön yargılı olmayıp, onunla iyi mütelalarla onun gönül ağında bulunanlardan yararlanma imkânına ulaşırsınız.

Kişi bakar hoşlanır, davranışları ile de o kişinin gönül hanesinde olanları az da olsa tanısa ona karşı sevgi duyguları artar zaman gerçek sevgiler gelişir ve pekişir.
Ve dil ucuyla değil gönülden sevgiler oluşur. Buda bilinçli olarak söylenen sözün cesaretli olarak sorumluluk duygularını kavrayarak söylenir. Bunlar yoksa bu sevgiler dilde kalır. Gönülden sevgiler yalan olur.

Sevgiler önce bakmakla başlar zamanla baktıklarını görerek karar verir.
Sevgiler böylece göz göze bakmakla gelişir.
O zaman; önce dille, sonra gönlünden geldiği gibi, “seni seviyorum” der.
Çünkü gördüğü kadarıyla kendisine uygun bulduğunu görür.
Ve düşünür… Ve ona bağlanır. İleriye doğru ilişkileri artarak gider.
Bu cesaretle yapılabilecek, önce göz sonra dil eylemi ve bilinçli olarak söylenen bir söz olur “seni seviyorum” demek...

Ama şu hususta var. Görmek istediğini, göremeyip sadece bir noktada kilitlenmekte hataların artmasına yol açar. Görürsün seversin, bu kabul.
Onu tam göremediğin, sadece baktığın için sevgiler bir noktada kilitlenir ve cesaret unsuru kaybolur. Sonrada seni seviyorum demeler yalan olur gider. Karşılıksız sevgilere döner...
Hayatı yaşama anlamında bakmak her şeye gönül gözü ile görmek her şeyin güzel olmasının dışarıya aktarımı olarak karşımıza çıkar. Bunlar gerçekleştiği zaman her ne engel olursa olsun bitmemek üzere devam eder gider. Gelecek mutluluklarla dolar. Ve geleceğe umutlarla bakılır.

Bir resme bakarak güzel olmuş diyebilirsiniz ama ressamın ne anlattığını öğrenmek için onu defalarca bakmak gerekir, tam ne anlattığını anlamasan da bir kısmını görebilirsin anlattıklarında.
İnsanların hayatlarında çeşitli kademeler vardır. Bu kademeler her şeyi görebilir. Eğer bakmasını iyi bilirse, eğer bakıpta bir şey göremiyorsa o zaman bir takım şeylerden yoksun kalır.
Cesaretini yitirir ve kendini harap etme yollarına gider. Bunalımlar artar.
Bu onlar için bir kayıptır. Sonucu varmak istese de gönül penceresi kapalı olduğundan anlayamaz. Hayatı sanki işe yaramayan bir nesne olarak devam eder gider...

Bakmakta önemlidir, baktığını görebilmekte çok önemlidir.
Göz, görme aracı değildir. Göz bakma aracı olarak görmeyi sağlayan bir araçtır. Nitekim gören göz değil, beyindir. Görmek ve bakmak birbirinden bu şekilde farklıdır.
Her şeye baksan da tam göremezsin. Âmâ görmek için bakarsan bir şeyler görebilirsin.
Anlama yollarına doğru ilerlersin, bu da iyi bakmak gördüğünü kavramakla olur. Bakıp görerek kendinde cesaret toplarsın. Yoluna devam edersin...
Bakan gözlerle gördüklerini iyi anlayanlardan olalım. Anlamak ve görmek için bakalım dostlar...

03.02.2009
Ömer Sabri Kurşun

Ölüm

Ölüm bu isimle başlıyordu son
Bu gerçekle bitiyordu beden
Sönen düşünceler rüyalar hayaller
Karanlık suların içinde yol alıyorlardı

Güneşimin söndüğü
Gecemin ürtüsü kızıl
Karanlıklar içinde yok olduğu
Sesimin çıkmadığı kutunun içindeyim

Gözlerimde iki yol
Biri sade ak gibi beyaz
Diğeri ise kırmızı
Hangisine ayaklarımı atacaktım

Beyaz giysim
Üstüme dökülen kumlar
Acı gibi bedenime doluyordu
Sadece ölen yaşlılarmı

Ruh acı içinde ayrılıyor
Sessiz bir karanlığın
İçinde buluyor kendini beden
Sona eriyor kalp notaları

Sen

Karanlık gecelerde
Sıkıntıda,dertde,
Yanımda kim vardı
Sen

Gecelerde,gündüzlerde
En kötü anlarımda
Yanımda kim vardı
Sen

Seviyorken Seni...

döndüm sana doğru...
bir aşk misali...
kemanın sesi kadar gerçek...
bu kalbimdeki sen sesi...
seviyorken seni...
güneş hiç batmıyor...
gökyüzünde bizim için gülüyor...