Soyundum Yüreğimi Ruhumdan

Yıkıldı umutlarım şimdi bir viraneyim, hoyrat bir sancıyım kendime!
Ah'larım kadar vah'ların da muhasebesini yaptım bu gece.
ben böğle değildim bir zamanlar... Umutlarım vardı sevgiden, mutlulukatan, dostluktan yana; çoğalıp, çoğalıp eksiliyorum son zamanlarda... Hangi yüreğe gitsem sana çarpıyorum yine bir sen boyu...
Ne zaman yola çıksam sana geliyorum bir arpa boyu.
Bu şehirde seni seven biri var... İçimde sana atan sana bağlı bir kalbim var... Bu şehirde benim tertemiz hayallerim var! Bu yürekte kimsenin bilmediği bir senim var; senin bile duymadığın seni seviyorum haykırışlarım var. Yaşanılacak mevsimler ve başka senler unutturur belki diyorsam da inanma!
Yaşadıklarımı anlatmak, yağmur damlasını avuçlarımda tutmak kadar zor, acıyanı dibe vurmak.
Asırlar sonra ilk büyük aşk'tı yaşadığım, ilk büyük ayrılık.
Bana ait dediğim bana ait değildir artık... Ve hiç kimsenin kimseye ait olmadığını belki de ilk kez kırık yüreğimin seni seviyorum haykırışlarıyla duydum!
Ancak böğle bir acıyla pişmek kaldırdı gözümdeki perdeleri; bu iç kanamalarda olgunlaştım günden güne... Ruhumdaki bencilliği yırttım, ve sevmeyi yeniden sorguladım: Ve yine gördüm ki, tek sevmek kimsesiz kalmak kadar zormuş! Bir insan bu kadar yalnızken kimi ne kadar sevebilir ki?
Ben, ömrümün en güzel günlerini böğle bir sevgiye adadım...
Yıllarım sabırla sevişti, umut çiçeklerim açtı yeniden...
Yüreğimi yeniden uçurumlara düşürmeden gidiyorum! Yaşayamadığım sevginden azat ediyorum kendimi, senden. Yüreğimden.
Şimdi, nereye istiyorsan oraya git; kimi istiyorsan acıt AMA; dokunma umutlarıma!
Seni seviyorum'ların bedeli ağır, tutarı ödenmeyecek kadar zamanın iç kanamalarında saklı.