Masal Bitti!!!

Gece başlamışsa ve uyumak için acele etmiyorsa yüreğin; hala düşünecek hala yapılacak bir sürü işin ve bir sürü planın olduğunu söylüyorsa beynin; buna karşılık günün bütün yorgunluğunu, belki de hiçbir şey yapmamana rağmen sana hissettiriyorsa bedenin; konuşmak istiyorsa bir şeylere ulaşmak istiyorsa kalbin ama sadece yalnızlığın o ağır o derin sesiyse hissettiğin…

Üşüyorsan ama soğuktan değil___ Susuyorsan ama korkundan değil___ Gidiyorsan ama istediğin için değil ve arıyorsan ama bulmak için değil… Her dakika daha ağır geçiyorsa ve geçen her dakika seni daha fazla yoruyorsa… Gelecek seni güldürmüyorsa, aksine geçmiş özletiyorsa, kendini en masum anında lanetlenmişse bedenin ve yanıyorsa ateşler içinde, belki de kutuplarda yürürken ve sadece yalnızlığın sesiyse duyabildiğin…

Vazgeçmek istemediklerinin senden kaçarcasına uzaklaştığını görüyorsan ama koşamıyorsan artık, her bağırmak istediğinde düğümleniyorsa sözcükler boğazına ve canını acıtıyorsa içinde kalan her bir harf… En çok yardıma ihtiyacın olduğu anda aslında kimsenin sana yardım edemeyeceğini biliyorsan, buna rağmen medet umuyorsan sana yabancı gözlerden, yaptıkların hep yapman gerekenlerden farklı oluyorsa ve bunu anlayamıyorsan bir türlü…

Her sabah uyandığında uyumak istiyorsan, geceyi istemiyorsan…
Yalnızlığın sesini ve yine bitmeyecek bir geceyi. Buna rağmen günler hep kısalıyorsa sana inat ve geceler alay edermiş gibi üşütüyorsa seni…
Buna rağmen yanıyorsan o soğukta ve anlıyorsan kimsenin bunu bilmediğini. Özlüyorsan her geçen saniye bir önceki geceyi ve yalnızlıksa tek duyabildiğin…

Hiçbir çıkış yoksa ve yapayalnızsa bedenin. Bembeyaz duvarlar içinde, bir resim, siyah beyaz…
İçin yanıyorsa ve su içmek bile gereksiz geliyorsa, sigaranın dumanı içindeki ateşi beli ediyorsa dışarıya ama anlamıyorlarsa, söndürmeye bile çalışmıyorlarsa, sormuyorlarsa…
Yoldan geçen herkesi tanıdığını düşünüyorsan ve belki de yanında yürüyeni bile bilmiyorken selam veriyorsa herkes sana, sırf sen onları tanıdığını düşünüyorsun diye. Ve oysa tek bir yüz görüyorsan her zaman ama adını hatırlayamıyorsan bir türlü…

Uyuyamıyorsan ve katlanamıyorsan yalnızlığa…
Kendinle beraber yaşayamıyorsan yalnız kalamıyorsan…
Kendi başınayken sayfalar sıra sıra bitiyorsa; kitaplar devriliyorsa raflardan ve sen okurken dakikalar geçmiyorsa hayatından; yaşadığın bir masalsa artık ve başkalarının uyumaları için yazılmışsa bütün bunlar…

Gökten düşen üç elmadan biriysen, başkalarının mutluluğu için…
Masal bitmişse ve unutulmuşsan bir köşede;
Bir çığ gibi geliyor demektir "AYRILIK"…
Masal bitti… Kaç… Kurtar kendini…

14 Ocak 2008
Ömer Sabri KURŞUN

Seni seviyorum demek...

Birçok internet platformunda "seni seviyorum" sözünün değeri tartışılıyor ve sevgi üzerine, seviyorum, seviyorsun, seviyoruz denilmekte, coşkuyla anlatılmakta duygular.
Bunlardan bazıları coşkulu, sıcak magma gibi yakıcı.. Bazıları da, buz dağlarının en zirvesinin soğukluğunda..

Sonuçta ikisi arasında ısı farkı olsa da biri sıcaktan, biri soğuktan yakıyor yürekleri.

Ben de birçok şeyler yazdım ve yazmışımdır, halada yazarım bu konuda. Sevgi üzerine, aşk üzerine.. Ama inanın bitmez ve derin bir konudur bu. Bir kere içine girmeye görün çıkamazsınız. Çıkmaya çalışsanız da çıkamazsınız. Kaybolursunuz konunun içinde..

Zaten bırakmaz sizi sarılır dört elle; ”bırakma beni, anlat beni sevmeyenlere, âşık olmayanlar, sevgiye aşka ihanet edip arkasını dönenlere.” 
Diye haykırır avaz avaz...

İki kısa kelime ama bu aralar sadece kelime işte. Anlamını artık kimse düşünmez oldu. Değerini hiçe sayanlarsa çoğaldıkça çoğaldı.
Kimileri şımarıkça aldı bu sözü ağzına. Kimileri anlamını bilmez oldu. Kimileri hak etmedi. Kimileri değer bilmedi. Seni seviyorum dendi de, kime niye dendi kimse irdelemedi...

Hâlbuki ben hep utandım bu sözü söylerken. Dudaklarımdan dökülüşüne izin verirken hep tereddüt ettim.

Düşündüm hep; söylediğim anladı mı acaba?..
Hak etti mi, değerini bilecek mi?..
Yoksa savurup saçacak mı bu sözü mü, anlamını, büyüklüğünü bilmeden?..
Bu iki kelimenin ben olduğunu, kalbimden çıkıp geldiğini anlayacak mı?..
Anlayıp da o da sevecek mi?. 
Söyleyeyim mi, yoksa hissettireyim mi?..

Ama söylemeden de olmuyor ki. İçinde sevginin yüceliğini yaşarken, sevdiğine onu sevdiğini, bağıra bağıra, duya duya, doya doya söylemeden de olmuyor ki...

İçinde sevgiden bir volkan varken, yanıp yanıp tutuşuyorken, onun anlamasını beklemek çok zor. Sadece davranışlarla anlatmak çok zor.. Sesinle, sözlerinle, en içten gelen, anlamı gözlerine yerleşen seni seviyorum’ arla anlatılabilir ancak sevgi...

Ama anlayana tabii.. İşte hep ya değerini bilmez de sevdiğim beni yaralarsa diye korktuğum için söylemek çok zor oldu. Utandırdı tereddüde attı beni.

Buna rağmen, hiç korkmadan, karşılık alacağımdan emin olarak, rahatlıkla seni seviyorum dediklerimde var. Anneme, babama, kardeşime, sevgimi, seni seviyorum sözünü dilediğimce söyleyip haykırıyorum. Çünkü sevdiğim kadar sevildiğimi biliyorum.

Ya sevgimin değerini bilmezlerse diye korkmuyorum. Duya duya, doya doya, bağıra bağıra, sınırsızca, her an, her saniye, sevdiklerimi sevgime doyurmak istercesine söylüyorum... 

Ama artık sevgiler yitirdi değerini. Oyun gibi bir şey oldu sanki. 

"Seni seviyorum" sözü anlamı bilinmeden, değeri bilinmeden ağza alınır oldu. Sadece dış görünüş için, ya da menfaatler uğruna kullanılır oldu bu yüce iki söz...

Kalbe uğramadan, gayri ciddi bir edayla söylendi çoğu zaman. Telefon da veya mesajlarda öylesine, sıradan bir "ne haber" "nasılsın" der gibi kullanılıyor çoğu zaman.

Evet, "seni seviyorum" demek o kadar kolay ki. Şimdi gerçek sevenlerin işi zor.. Çünkü " kurunun yanında yaş da yanar" misali sevdiğine seni seviyorum dediğin de ya inanmazsa diye korkuyor insan. Belki de kalbi sevgi dolu olan bu korkuyla içine gömüp sevgisini söylemiyor...

Seni seviyorum demeliyiz ama duya duya. Bilsin karşımızda ki gerçekliğini.

Kalbimizdeyse sevgi haykırmalıyız doya doya. Anlatmak için sevgimizi. …
Bu inançtaysa, bu sevgiyleyse söyleyelim bağıra bağıra. Ve açalım sevdiğimiz görsün diye kalbimizi...

Sevgiyle kalın. Anlamını bildiğiniz ve bilinen "seni seviyorum" lar hiç eksik olmasın hayatınızdan...

14.01.2008
Ömer Sabri Kurşun

Bilir misin?..

Sen hiç sığındın mı gecenin karanlığına
Kurtulmak için sarıldın mı acılara
Lanet olsun diye bağırdın mı duvarlara
Eceli dileyip de yalvardın mı Allah’a
Sen ümitsiz yaşamak nedir bilir misin?

Düştün mü çaresizliğin en derin kuyusuna
Delice severken yenik düştün mü acılara
Gençliğinin en deli dolu çağında
Âşık oldun mu zalim bir kadına
Sen sevgisiz yaşamak nedir bilir misin?

Serzeniş...

   Yapraklarını döküyor yine ağaçlar
   Hazan bahçelerine döndü sokaklar
   Gözümde canlanır kaybolan yıllar
   Mahsunsun, sevdiğim bir derdin mi var

   İşte gidiyoruz bir menzil daha
   Ağlamak, sızlamak, yanmak hep boşa
   Bir ecel geldi mi başa
   Üzgünsün cananım, pişmanlık mı var

   Canım cicim diyen dostlar nerede
   Mutlulukla gülen gözler nerede
   Kayboldu sayamadım yıllar nerede
   Ağladım gül bahçem, kırgınlık mı var

   Feleğin çarkında bir yolcu daha
   Bükülmüş boynu gözleri semada
   Şimdi sevdikleri mezarda
   Yaslısın canım, bir ölenin mi var

   Boşuna geçti yıllar anlayamadım
   Yaşamaktan hiçbir tat alamadım
   Haykırdım sesimi duyuramadım
   Düşündün nur yüzlüm, bir hatan mı var…
  

Çocuğum...

Bu şiiri yandaki resme yazdım diyordu; bir garip yolcu şair. İçime çok dokunmuştu çünkü.
Bu resim bana çok şeyler haykırdı. Bu resim bana bu lanet dünyanın ikiyüzlülüğünü anlatıyor... Bu şiiri her okuduğumda tokat tokat yüzüme çarpıyor.Bu resme ne zaman baksam, bu şiiri ne zaman okusam, insanlığımdan ve kendimden utanıyorum...  
*****
Çocuğum...
ey benim, bahtına güneş batan çocuğum gel,
hadi gel değişelim kaderlerimizi
sen bana açlığını ver
ben sana tokluğumu
sen bana acılarını ver
ben sana sevinçlerimi
yatma öyle iki büklüm
batmasın çaresizliğine kemiklerin
uçmasın kücücük bedeninden ruhun
kalk,kalk ayağa, çakıl yaşama
dikil,insan eti yemiş
hiç doymayan kapitalist köpeklerin karşına
vur kücücük yumruğunu
insanlığın hiç tatmin olmayan egosuna
korkma ben güç olurum
o kücücük,dermansız yumruklarına
ey benim düşleri çalınmış çocuğum
çok gördüler sana bir lokmayı
çaldılar,çaldılar,çaldılar
ama hiç doymadılar
kanserli şişmanlıklarına
senin etinide meze yaptılar
alın yazın değil bu
inan bana,yazan böyle yazmaz
yazan böyle yazamaz
yazan senin rızkını kesmez
içim acıyor çocuğum
içim yanıyor
yatma öyle kalk
hadi kalk çocuğum
tut yaşamın ellerinden
daha oynayacak oyunların
daha söyleyecek şarkıların var senin...

23.11.2007
Ömer Sabri Kurşun

Çığlığım...