Kaldırımlar... (Necip Fazıl KISAKÜREK)

Kaldırımlar... (Necip Fazıl KISAKÜREK)

KALDIRIMLAR



Sokaktayım,kimsesiz bir sokak ortasında;

Yürüyorum,arkama bakmadan yürüyorum.

Yolumun karanlığa saplanan noktasında,

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.



Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;


Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.

İn cin uykuda,yalnız iki yoldaş uyanık.

Biri benim,biri de serseri kaldırımlar.



İçimde damla damla bir korku birikiyor;

Sanıyorum,her sokak başını kesmiş devler...

Üstüme camlarını,hep simsiyah,dikiyor;

Gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler.



Kaldırımlar,çilekeş yalnızların annesi;


Kaldırımlar,içimde yaşamış bir insandır.

Kaldırımlar,duyulur,ses kesilince sesi;

Kaldırımlar,içimde kıvrılan bir lisandır.



Bana düşmez can vermek,yumuşak bir kucakta;

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!

Aman,sabah olmasın,bu karanlık sokakta;

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!



Ben gideyim,yol gitsin,ben gideyim, yol gitsin;


İki yanımdan aksın,bir sel gibi fenerler.

Tak,tak,ayak sesimi aç köpekler işitsin;

Yolumun zafer takı,gölgeden taş kemerler.



Ne sabahı göreyim,ne sabah görüneyim;

Gündüzler size kalsın,verin karanlıkları!

Islak bir yorgan gibi,sımsıkı bürüneyim;

Örtün,üstüme örtün,serin karanlıkları.



Uzanıverse gövdem,taşlara boydan boya;


Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.

Dalıp,sokaklar kadar esrarlı bir kuyuya,

Ölse,kaldırımların kara sevdalı eşi..



NECİP FAZIL KISAKÜREK