…Yoruldum be hayat senden…

“…Üzülmek, yalnız kalmak istemiyorum, yoruldum artık. İnsanlar bu kadar sahte olmak zorunda mı?
İnsanlar neden bu kadar acımasız, ikiyüzlü? Neden hep insanların arkasından iş çeviriyorlar çok mu hoşlarına gidiyor anlam veremiyorum?
Acaba ben mi çok iyi davranıyorum yoksa insanlara karşı iyi olduğum için mi üzülen hep ben oluyorum ama ben artık üzülmek istemiyorum, üzülmekten yoruldum artık...
Anlaşılmamaktan yoruldum. Anlatmaktan yoruldum. Sıkıntılardan yoruldum. Başkalarına çalışmaktan yoruldum. Kendim için hiçbir şey yapamamaktan yoruldum. Artık kendimi bile doğru düzgün tanıyamamaktan yoruldum. Kendime güvenememekten de yoruldum. Doğru düzgün sevmeyi becerememekten yoruldum. Severken abartmaktan yoruldum.

Daha nasıl davranabileceğimi bilememekten yoruldum. Ne yapacağımı şaşırmaktan yoruldum. Üzülmekten yoruldum. Sigaradan ve alkolden yoruldum. Yaşamaktan da ölememekten de yoruldum. Önce gelecekle ilgili düşünmekten yoruldum.
Sonra gelecekle ilgili düşünememekten de yoruldum. Kendi kendime konuşmaktan yoruldum. Susmaktan da yoruldum. Umutlu olmaktan yoruldum. Beklemekten yoruldum. Yalanlardan yoruldum. Sinir bozmaktan ve sinirlerimin bozulmasından yoruldum. Düşünmekten yoruldum. Düşüncesizlikler den yoruldum. Fedakârlıktan yoruldum. Hayatımdan ödün vermekten yoruldum. Sahte arkadaşlıklardan yoruldum.

Her şeyle mücadele etmekten yoruldum…
Herkesten, her şeyden yoruldum… Yorulmaktan bile yoruldum…”
Yoruldum Hayat Senden...Senden değil belki de bana getirdiklerinden!..
Her sıkıntı da gülmek için bahane bulurken, her güldüğüm de ağlamam için bahane yarattın!..
Her sorunu bertaraf ettiğimi zannettiğimde bir yenisi için kapılar açtın!..

Yüzümü güldürdün de bazen, yüreğimi güldürmedin hiç… Mert oldum namertliği gösterdin… Vefalıydım, vefasızlığı yaşattın… Tutunduğum dalları her seferinde kırdın, güvendiğim dağlara ben çıkmadan karlar yağdırdın... Sev dedin sevdim, söyleyemedim. Hep yanlış anlaşıldım... Sınandım, aldandım, yüreğim yandı… Ve ben hep kaybettim; sen kazandın.
YORULDUM HAYAT SENDEN!..
Belki de kendimden!.. Kendimi kandırmaktan, bahane yaratmaktan, iyimser olmaktan yoruldum, inanmaktan inanıp üzülmekten yoruldum..!
Kısacası nefes almaktan yoruldum...
Hatırlıyorum;
Sıcak cümleler kurardı insanlar, yazı kışı bahane etmeden…
Çok yoruldum ben! Kendimi uzun zamandır ayıp olmasın diye atılan sahte gülümsemelerden daha mutlu bir halde hatırlamıyorum. Bıktım dersem olmaz. Bıkmaya hiç fırsatım olmadı daha hırpalanmaktan. Defalarca, daha iki adım gidemeden düşmekten yoruldum ben artık. Sürekli kendimi ayağa kaldırmaya çalışmaktan, aynalarda günden güne mahvolan halime tanık olmaktan, denemeye korkar olmaktan, en çok da sesimi duyurmaya çalışmaktan yoruldum. Kafamda bir ağrı, gözlerimin çevresinde bir acı beni bekliyor uyuyamadığım gecelerden geriye ne kadar kaldıysa.

Mola İstiyorum Hayat!..
Yoruldum Tükendim...
Sabrettikçe üstüme geliyor gibisin…
Azıcık bir tebessümü ağzımdan burnumdan getiriyorsun hayat… Çok şey istemedim ki ben senden sadece biraz huzur herkesin istediği gibi huzur ve bir yudum sevgi…
Sana ayak uydurmaya çalıştıkça çelme takıyorsun bana…
Kapaklanıyor benliğim hayallerim yüz üstü yere…
Yara bere içinde tüm umutlarım çırpındıkça çekiyorsun beni karanlığına...
Canımı acıtıyorsun hayat !..
Canımı yakıyorsun...
Mola istiyorum artık hayat...
Sadece bir mola...
BİTİP TÜKENMEYEN ACILARIMA...

Geldikçe hep üst üste geliyor sıkıntılar.
Hani çare olan zaman nerde?
Hiç bana uğramıyor...
Aksine zaman geçtikçe benim ömrümden, her şey daha da büyüyor küçüleceğine.
İlk defa bu kadar bıkkın hissediyorum bu hayattan kendimi. İlk defa ölümden korkmuyorum.
İlk defa o istenmeyen sona ulaştığımda rahat edeceğimi düşünüyorum…
Yoruldum, gerçekten de çok yoruldum hayat senden…
Umut etmek bile sıkıyor artık beni… Sadece biraz rahatlamak için yazdım...
Hoş pekte yararı olmadı ama...

Hayat, denilen şu acımasız devranda, kederlerle ve kahırlarla ve dahi yorgun ayaklarla…
Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu dünyada.
“Kader ve Alın yazımız, olmadı bu hayattan…”
Anadan, doğma şansımız yoktur bu Dünyadan. Yorgunum ve artık, çok yoruldum koşuşturmadan.
Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu Dünyada.
“Hainliğin ve Kalleşliğin, olduğu bu âlemden…”
İnsana, değer vermeyen ve kalmayan birilerinden. Yoruldum, artık bu hayattın çarkından.
Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu Dünyada.
“Garibanlığı ve Yoksulluğu, dışlayan bu hayattan…"
Açı ve Mazlumu, hor gören bazı insanlardan… Yoruldum ve Usandım, o gibi insanları görmekten.
Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu dünyada.
"Dostunu, en ağır yerinden vuranlardan..."
Sonra dönüp arkasına hiç bakmadan kaçan insanlardan… Yoruldum ve bıktım, onlardan o gibi adamları tanımaktan. Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu dünyada.

"Onun, bunun namusuna bakanlardan…" Anamızı ve bacımızı, bilmeyenlerden… At gözlüğü takıp ta hayata sahte gözlerle bakan sahtekârlardan. Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu Dünyada. "Hayatı tozpembe içinde görenlerden…" Kötülüklerine utanmadan devam edenlerden… Yoruldum ve kaçtım bunlardan bu gibilerinden. Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu Dünyada. "Anaya ve Babaya, saygısı olmayanlardan.." Dostluğu ve ahbaplığı, parayla satın alanlardan. Yoruldum ve arkama, dönüp bakmadım böylelerinden. Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu dünyada. "Zalimlerden ve Gaddarlardan…" Arkadan satıp ta sırtından vuranlardan… Yoruldum ve eyvallah etmedim böyle satılmışlardan ve onlardan. Dedim ya, hayat yorgunuyum ben bu Dünyada... Çok yoruldum ben! Mola istiyorum artık senden hayat... Sadece bir mola... Belki sonra bir gün, başka yerde, seninle birlikte, yürürüz başka bir kimlikte. Bırak şimdi beni bir kere, çekiştirme, ceketimin eteğini elinle, yola düştüm gayri, niyet belli selametle, babam beni beklemekte...

07.Şubat.2010
Ömer Sabri Kurşun