"Kalbinizi Unutmuşsunuz Bey Efendi Hanım Efendi, Kalbinizi!!!"
Unutkandır insan. En çok da kendini unutur. İnsan yanını yitirir. Sık sık
kalbini düşürür göğsünden. Vicdanına temas etmeden geçirir bir ömrü.
Gönlünün gönlünü etmeden getirir yarını. Şehrin gürültüsünde, telaşların
yangınında, görsel kandırmaların kuytusunda, yüzüne serince değen, senden
hiç yüz çevirmeyen, boş söz ve yalan söylemeyen, unuttuğun yanlarını
hatırlayan, düşürdüğün kalbini yakana yeniden takan, çiçek kokulu bir
pencere önünde bekleyen, yağmur sonraları ikindilerde sıcacık tebessümeyle
koyup gelen bir dost içtenliğini...
...kim istemez?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder