Keşke "BÖYLE" Gitmeseydin

Bütün anlamlarımı yitirdim bu gece. Zaferim beklemek olacak sanırım. Sıradan saydım ağzıma yakışmayan tüm küfürleri. Ağladım hıçkıra, hıçkıra sesimi duyan hiç olmadı.
Gözyaşlarımla boğuluyordum.
Acıyla donatıyordum her bir yanımı.
İsminin ise boğazımı yakmadan geçtiği olmadı.
Aslında İSMİN başkasının diline hiç yakışmadı...

Yüreğim!. Yüreğim neredesin?. Sensizken içimde atan bir şey duruyor. Dünyam kararıyor.
Bekliyorum. İnatla bekliyorum.
Ama yorgunum inan, hem de çok.
Hayatımın baharında 80 hissediyorum kendimi.
Dalgalar vuruyor kıyılarına aşkımın. Aşkımsa çoktan açılmış okyanuslara.
Senin yalanlarına susuyorum.
Acıkıyorum mutsuzluğuna, karmaşana...
Avuçlarım açık bekliyorum belki biri gelirde sevgi kırıntıları bırakır diye. O dünyalara sığmaz aşkına inat, bir parça bile ikram etmedin bana sevgimizden. Benim olanı bana vermedin.
Bencilsin.
Anneyle çocuğunu ayırmak gibi bu…
Vicdansızlık!..

"Şimdi öyle çok üşüyorum ki...
Yalnızlıktan çok yoruldum, öyle çok bitkinim ki. Ey rüzgâr, gidip anne ‘mi bul… Gece vakti beni, bilmediğim o eve götür...
Ey sessizlik, sütannem, beşiğimi, tatlı tatlı uyutan o ninniyi geri ver bana." (…)

"Hiçbir hüzün var olmamış şeylerin hüznü kadar işlemez insanın içine!..
Keşke kaçabilsem buradan… Bildiğim, bana ait olan, sevdiğim şeylerden kaçabilsem.
Keşke gidebilsem burası olmayan herhangi bir yere.
Bu yüzleri, bu alışkanlıkları, bu günleri görmek istemiyorum artık. Başka biri olmalı, hücrelerime sinmiş bu rol yapma saplantısının yorgunluğunu atmalıyım. Uyku huzurla değil, hayatla çöksün üstüme. Deniz kenarında bir kulübe, hatta dağların sarp eteklerinde bir mağara yeter bana. Ne yazık ki istemekle olmuyor."
Düşlediğim manzaraları gerçek manzaralar kadar net görüyorum.
Her şey için ayrı ayrı hissetmeye kalktığımda ne çok ölüyorum!" (…)

"Biz hiç olmadığımız şeyiz, hayat kısa ve hazin.
Ne çok insanız yaşayan, ne çoğuz kendini kandıran!..
Yaşamak bir başkası olmaktır. Dün hissedileni bugün de hissetmek, hissetmek değil, dün hissedilmiş olanı bugün anımsamaktır yalnızca, artık yok olmuş olan dünkü hayatın canlı cesedi olmaktır." (…)

"Ben hep şimdiki zamanda yaşarım. Geleceği bilmem. Artık geçmişim de yok. Ne umutlarım var, ne de pişmanlıklarım."
Her şey ne kadar boş! Biz, dünya ve her ikisinin kendi sırları…"(…)
Yazdıkça kendimi alçalttığımı hissediyorum; ama bundan vazgeçemiyorum da.

Gittin… Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.
Aslında biliyor musun çok iyi oldu gittiğin.
İşim gücüm yok, sabahtan akşama kadar seni seviyordum...
Birde bu yetmezmiş gibi akşam başımı yastığa koyduğumda, sabaha kadar kokunu soluyordum.
Sonra uykularımda da seni seviyordum… Sevdikçe ölüyordum, öldükçe yine seviyordum…
Sen kokan yastığıma başımı koyuyorum ve seni uyutuyorum yüreğimde...
Düşlerimde sana kavuşuyorum.
Her gün doğumunda, şafakla birlikte, sen açıyorsun gözlerini içimde...
Her sabah gözümü açtığımda dua olup dökülüyordun sözlerimden.
Seninle başlıyordu yeni gün, seni soluyorum her nefeste...
Öylesine yaşıyordum işte... Öylesine...
Gitmeseydin yar!
Böyle zamansız gitmeseydin keşke.
Hem dünyamı aydınlatıyordun, hem de karartıyordun.
İyi oldu gittiğin ama keşke "BÖYLE" gitmeseydin...

17.12.2016
Ömer Sabri KURŞUN

Günaydın Öğretmenlerim-24 Kasım Öğretmenler günü

Bu sabah önce tüm Öğretmenlerime sonra dostlara gün/ aydın olsun…

İşlenen nakışlar ayrı bir sevda anımsatır gençlere. Dokunan kilimlerde alın teri karışır renklere. Kitaplar, inci tanesi bilgiler savurmaya başlar rüzgâr gibi.
Bilgiler bir oraya savrulur bir buraya. O bilgileri hayat yolunda birileri bulur ve kendilerine pusula edinirler. Onlar ki dünyadaki en şerefli, en kutsal mesleği yapanlardır bütün gözlerde.
Öğrenciler, karanlık bir kuyu içinde kurtuluşu beklerken gizli bir el dokunur titreyerek.
Puslu camlardan bakanlara açık bir yol olmuştur hiç kapanmayacak.
Bu sayede geleceğe ilk adım atmış olacaklar öğrenciler. Dünyanın anlamsızlığını çözmeye çalışmışlardır kitapların arasından.
24 Kasım, yürekleri sevince boğacak anlamlı bir gün. Noktalı virgülün iki cümleyi birbirine bağlaması gibi onlar da öğrencilerle birliktedir her daim. Gözlerdeki puslu camı şefkatleriyle silerler içten bir tavırla. İki kapılı han, meçhullerle doludur hayat çizgisinde.
Dedektif gibi hep o meçhuller; aramakla geçer bütün ömrü. Bir deryada, hırçın dalgalarla mücadele ederler içlerinde umut ışığı var oldukça. Hep bir şeyi öğretmek için emek verirler öğrencilere.

Doğruluk, hayatta en mühim şeydir insanların yüreğinde. Bu mükemmel olan şeyi öğretenler yine onlardır. Bir anne, bir baba gibi üstlerine titrerler öğrencilerin. Bu emeklerine karşı en çok istedikleri şey ise “Başarı” dır.
Öğrencilerini başarılı olarak görmek, yüzlerinde bir tebessüm oluşmasına dâhi yeter. Mutluluğun kapısını açmak için anahtarını bulmak gerekir ilk önce.
O anahtar ise beyinlerindeki hazinede saklıdır bulmak isteyen için. Gülmekte ağlamakta insanlar içindir dünya çemberinde. Bugün gülme vakti geldi Türk evlatlarına. Onlar bir güldür hiç solmayan ve hep kan kırmızısı kalan. Bugün, onlara öğretmen olduklarının mutluluğunu yaşatalım yüreklerinde. Hakiki başarıyı gösterelim önlerinde.

Sadece, 24 Kasım’da değil, her zaman onları hatırlayalım. Bir tebessüm dâhi yeter onları mutlu etmek için. Onlardan bu tebessümü esirgemeyelim. Çünkü onlar her şeye değer.
Öğretmen bizleri bilgi ile aydınlatan bir mumdur. Yansıttığı ışık bilgi ile aydınlanmamızı, karanlıklardan kurtularak önümüzü görmemizi sağlar.

Bu mesleğe ömrünü adamış, işini severek yapan, kendinden çok öğrencilerini düşünen öyle öğretmenlerimiz vardır ki onların önünde saygıyla eğilmek gerekir. Öğretmenlik, kutsal bir meslektir. Öğretmen, ufacık zihinleri yoğurarak kendini ifade edip düşünebilen bir birey meydana getirir. Ülkemizde öğretmenlerin pek çok sorunu bulunmaktadır. Bunların en önemlisi genç neslin öğretmenlere karşı saygısını yitirmiş olmasıdır. Bunun pek çok sebebi vardır fakat yine de bu gerçek öğretmeni fazlasıyla üzmekte ve yıprat maktadır. Bunun dışında öğretmenleri maddi ve sosyal haklarında da iyileştirmelere yapmak gerekmektedir. Ülkemizde evini geçindirip, çocuklarını okutabilmek için ek iş yapan pek çok öğretmen vardır.

Öğretmenler elleri öpülecek, her zaman saygı ve sevgiyi hak eden insanlardır. Onlara sadece bu önemli günde değil, her zaman hatırlayıp değer vermek gerekir. Bir ulusun çağdaş ülkeler düzeyine erişebilmesi; eğitim ve öğretimin kaliteli ve bilimsel yöntemlerle yürütülmesi ile ancak mümkün olabilir. Başta Başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere, orta öğrenime başladığımda edebiyata ve şiire merakımı görüp bu yolda ilk hamurumu karan rahmetli Yusuf Nalkesen öğretmenimin , hakkın rahmetine karışmış diğer tüm öğretmenlerimizin, hayatta olan ve ilkokula başladığımda bana ilk okumayı ve yazmayı öğreten ve bu günüme ışık olan İlhan öğretmenimin, uzak yakın, eş dost, akraba tüm saygıdeğer öğretmenlerimizin öğretmenler gününü kutlar, saygı ve şükranlarımı sunarım. Öğretmenler gününüz kutlu olsun…

Ömer Sabri Kurşun
(24 Kasım 2015, 07:41 tarihinde yazdığım ve facebookta yayınladığım
öğretmenler günü yazım)
#öskurşun#

SAYGI GÖSTEREN, SAYGI GÖRÜR

Günlük yaşantımızda çok karşılaştığımız bir kelimedir SAYGI kelimesi... Bilindiği gibi, Türkçede her kelimenin mutlaka bir anlamı vardır. Peki, Saygı ne demek, ne anlama gelir?.. Saygı kelimesinin kökeni nedir ve kaç farklı anlamda kullanılır?..

Saygı kelimesinin TDK sözlüğündeki anlamı şu şekildedir: -Değeri, üstünlüğü, yaşlılığı, yararlılığı, kutsallığı dolayısıyla bir kimseye, bir şeye karşı dikkatli, özenli, ölçülü davranmaya sebep olan sevgi duygusu, hürmet, ihtiram. -Başkalarını rahatsız etmekten çekinme duygusu. Bu açıklamaların alanı çokça genişletilebiliriz durumun nezaketine göre…

Saygı gösteren saygı görür. Makama saygı vardır. Kişilere saygı göstermek vardır. Önemli olan gösterilen saygıya laik olabilmektir. Gösterilen saygıya laik oluna bilinirse saygı görmek devamlılık arz eder. Bir kişiye saygı gösterirsiniz. Bu gösterdiğiniz saygının karşılığını alamadığınız zaman o kişiye saygı göstermekten vazgeçersiniz. Bir makam sahibini sevmiyor olabilirsiniz. Fakat deruhte ettiği makama saygı göstermek durumundasınız. Kişiye olan saygısızlık, o kişinin işgal ettiği saygın makama da saygısızlığı gerektirmez…

Çarşı pazara çıktığımızda satın alacağımız ürünlerin üzerindeki etiketlere bakarız kaç liraya satılıyor. Ya çok ucuz, ya normal, ya da çok pahalı deriz. İşte bir şeyin ederi onun değerini gösterir. İnsan her şeye bir değer verir. İnsan değer yaratan ve yarattığı bu değerlerle yaşayan bir varlıktır. İnsan her şeye bir değer verir. İnsan değer yaratan ve yarattığı bu değerlerle yaşayan bir varlıktır.

Bazı değerler vardır ki, paraya dönüştürülemez. Paraya yerine değer taşıyıcısına içten bir saygı duyulur. İşte insanın saygınlığı satın alınamaz ve bir şeyle değiştirilemez. Çünkü insanın onuru, saygınlığı, izzetinefsi ve şerefi vardır ancak ederi yoktur.

Çinli bilge Konfüçyüs (M.Ö. 551-479), “Kendine saygı duyulmasını istiyorsan başkasına saygı göster!’, ‘Sana yapılmasını istemediğin şeyleri başkalarına yapma!’ ilkesiyle yüzyıllar öncesinden insanlığa seslenir. İnsan öncelikle kendini değerli ve saygın bulmalıdır. Kendi hayatı ve hayat hakkı ne kadar saygıya değerse, başkalarının hayatı ve hayat hakkı da o kadar saygıya değerdir. İslam bilginleri ilahi kaynaktan beslenen yasaların/şeriatların ruhunu ve varoluş nedenini beş maddede sıralarlar. İnsanın canı, malı, namusu/onuru, aklı ve dini kutsaldır. Ve bunların yanı sıra bir milletin bayrağına da saygı gösterilmelidir Bunlar saygıya değerdir mutlaka korunmalıdır.

Büyük Taarruzdan sonra Atatürk'ün, esir edilen Yunan Orduları Komutanı General Trikopis'e ve İzmir'de kalacağı eve girerken ayakları altına serilen Yunan bayrağına olan saygısını hepimiz biliriz...

Ben yine de Kısaca hatırlatayım isterim... Birinci ya da İkinci İnönü Muharebesi'nden sonra muharebe sahasını dolaşan Mustafa Kemal, yerde yatan bir Yunan askerinin elindeki Yunan bayrağını görünce, yanındaki askere "Al o bayrağı yerden çocuk" der...

İzmir'e girişinde ise, misafir olacağı evin kapısından girerken, İzmirli hanımlar tarafından dikilen bir Yunan bayrağı, üzerine basıp geçsin diye Mustafa Kemal'in ayakları altına serilir....Bunun gerekçesi de, Yunan Kralı'nın aynı eve girerken Türk bayrağını ezip geçmesidir... M. Kemal, "O geçmişse hata etmiştir. Bir ulusun bağımsızlık simgesi olan bayrak çiğnenmez. Ben onun yanlışını tekrar etmem" der ve bayrağın yerden kaldırılmasını ister. Başkomutanlık Meydan Muharebesi'nde esir edilen Yunan Orduları Komutanı General Trikopis, Mustafa Kemal'in huzuruna çıkarılır. Mustafa Kemal esir generale aynen şunları söyler: Üzülmeyin general, siz vazifenizi yaptınız... Size karşı büyük hürmet hissi besliyorum. Burada kendinizi esir addetmeyin. Misafirimizsiniz. Yakında her şey düzelecek. Buyurun istirahat edin." Bunları neden yazdım? Mustafa Kemal ATATÜRK' ün, yabancı bir bayrağa ve ülkesini işgale yeltenen bir ordunun komutanına karşı gösterdiği bu saygı, onun saygınlığını uluslararası boyuta taşımıştır... Atatürk'ün gösterdiği bu saygı, O'nun Yunan bayrağını ve Yunan komutanını sevmesine bağlanabilir mi?..

Hadi gelin biraz duygudaşlık yapalım sizlerle dostlarım... Çalıştığımız özel ve kamuya ait iş yerlerinde, amirlerimizi sevmesek dahi, bir görüşme için odamıza geldiğinde yerimizden kalkıp buyur etmez miyiz.? Bu tavrın, ona olan sevgi ya da sevgisizliğimizle veya ona olan kişisel saygı ya da saygısızlığımızla hiçbir ilgisi yoktur. Bu tamamen, onun işgal ettiği makama karşı göstermemiz gereken kurumsal saygının bir gereğidir… Kişiye olan sevgi saygısızlığın, o kişinin işgal ettiği saygın makama da aynen yansıtılması, hiç ama hiç doğru değildir. Kişisel saygısızlık başka, kurumsal saygısızlık başkadır. Kişiye sevgisizliğiniz varsa bağlı olduğu kuruma bildirirsiniz görevini layığı ile yapamıyor diye. Bağlı olduğu üst makam gereğini yapar. Yok eğer temsil ettiği makama ise saygısızlığınız. Kişiyi dışlayamazsınız makamı temsil yetkisine ve makama saygılı davranmak, hatasız davranmak gerekir.

Gelelim kişisel saygı göstermeye. Üstünlüğü, yaşlılığı, yararlılığı ve hizmetleri dolayısı ile bir kişiye dikkatli, özenli, ölçülü, hürmet, ihtimam göstermeyi gerektiren sevgi duygusudur saygı. Yaşlılara yaşları ve hayat tecrübeleri nedeni ile saygı gösterilir. Bu saygıya laik birisi ise bu saygı devamlılık gösterir. İnsan kendisine gösterilen saygının karşılığını mutlaka karşı tarafa hissettirmelidir. Yoksa bir daha o saygıyı gösteren kişi tarafından saygı göremez.

Saygı, insanlara kendisinin önemsendiğini ve değer verildiğini gösteren söz ve davranışlardır. Saygı, genel ahlak kurallarına aykırı olmamak kaydıyla, insanların düşüncelerine, inançlarına, ibadetlerine, adetlerine, gelenek ve göreneklerine, yaşam tarzlarına değer verip, anlayışla karşılamak, dikkatli, özenli ve ölçülü davranmaktır. Saygı, gerektiğinde insanın yaşadığı çevreye, içinde bulunan canlılara ve sahip olduğu nimetlere değer vermesi ve onları korumasıdır.

-Davranışlar ile yapılan saygı: Ayağa kalkma, el öpme, yer verme, konuşurken dinleme, konuşurken sözünü kesmeme, onun hoşuna gitmeyecek tavır ve davranıştan kaçınma, çevreye ve canlılara zarar vermeme, nimete değer verme, israf etmeme… -Sözlü saygı: Söz ile karşındakine iltifat etme, konuşurken karşındakinin sözünü kesmeme, daha önce dinlediği bir konu bile olsa ilk defa dinliyormuş gibi davranma, selam verme, saygı ifade eden sözler söyleme… -Eserlerle saygı: Toplumca değer verilen kişilerin anısını yaşatmak için onun adının önemli bir yere verilmesi, anısına eser yaptırmak, yaşadığı evi müze haline getirmek… -Yazılı saygı: İnsanlara yazılan mektuplarla değer vermek, bir yazarın yazılarında başkalarını onore etmesi ve birilerini rencide edecek ifadelerden kaçınması. Hediye ile saygı: İnsanlara hediye vererek ona kendisinin özel olduğunu, kendisine değer verildiğini hatırlatmaktır.

Saygı, değeri, üstünlüğü, yaşlılığı dolayısıyla bir kimseye veya bir şeye karşı dikkatli, özenli, ölçülü davranmaya neden olan bazen sevgiden, bazen kişilikten kaynaklanan davranışlardır. Saygı, karşındaki insanın varlığını olduğu gibi kabullenmek ve onun düşüncelerini, dinlenmeye değer olduğunu ona hissettirmektir… İnsanları dinlemek, farklı olanı anlamaya çalışmak, onu yargılamamak saygılı ve erdemli bir davranıştır…

İnsanın sevmediği biri veya rakibi bile olsa, insanların birbirlerinin düşüncelerine, inançlarına, ibadetlerine, adetlerine, gelenek ve göreneklerine, yaşam tarzlarına, fikirlerine… Saygı göstermek insanı yüceltir, toplumsal barışı sağlar. Saygının olmadığı bir toplumda insanlar arsındaki ilişkiler çıkar odaklı olur. İnsanlar arasında güven duygusu azalır. İnsanlar arasında kavga ortamı oluşur.

Saygı birlikte yaşama kültürünü geliştirir. Saygı ve sevgi insanlar arasında iyi bir bağ oluşmasını sağlar. Bu bağ sayesinde insanlar birbirleriyle iyi geçinirler.

Saygıyı ve sevgiyi insanlar çocuk yaşta öğrenir. Büyüdükçe de geliştirir bu yüzden çocukların eğitimi ailede başlar. Ailede bir çocuğa insanlara karşı saygı duyması öğretildiyse bu çocuk hayatı boyunca insanlara saygılı davranır. Fakat ailede çocuğa iyi bir eğitim verilmediyse bu çocuk hiçbir zaman insanlara saygılı davranmaz. Bu yüzden hem ailesinde hem de toplumda karışıklıklara sebep olur.

Saygısız davranan evlat aile huzurunu bozar. Aile içinde saygılı davranan bir çocuk toplumda da saygılı davranır. Toplumda saygı insanlar arasında barışı sağlar. İnsanlar birbirlerine saygı duyarsa birbirlerinin hakkında gözetir. Bu da insanların birbirleriyle uyum içinde yaşamasını sağlar. O toplum gelişir ve ilerler. Diğer toplumlarda daha üstün bir durum kazanır.

Makamların insanlara verdiği güç, zamanla ve mekanla sınırlıdır. Görevden ayrılınca veya makamdan çıkınca biter. Asıl olan ve sürekli var olan güç "insanlığın, sevginin gücüdür’’ süreklidir ve hiç bitmez, verdikçe çoğalır.

Toplumda saygı tek başına yeterli değildir. Saygının yanında insanlar birbirine sevgide duymalıdır. İnsanlar birbirlerini severse her zaman diğerlerine yardım etmek ister. Bu sayede birinin bir sıkıntısı olduğu zaman bütün toplum o kişiye yardım eder. O kişinin acısını paylaşır ve sıkıntısını azaltır. Saygı ve sevgi farklı unsurlardır ama biri olmadan diğeri işe yaramaz Saygının hâkim olduğu ortamda sevgi, birlikte yaşama ve kardeşlik duyguları da gelişecektir. Yani kısacası Koca Yunusun dediği gibi: Yardandan dolayı, yaratılanı sevmeliyiz…

Son söz; Hâlbuki ben saygıdan eğilmiştim, kişiliklerine, dolayısıyla makamlarına. Onlar sırtıma ayaklarını bastılar. Ama yanıldılar; bilmediler ki, saygı için eğilmesini bilen dik durup devirmesini de bilir!..

Hayatımızın hiçbir alanında saygıyı ve sevgiyi eksik etmememiz dileği ile hoş kalın hoşça kalın ama her dem sevgiyle dostça kalın... Saygılı olun, saygı gösterin ki saygı görün, saygın yaşayın...

Sevin, hayat sevince, sevilince güzel ve diyelim ki her bir cümleye ve bilene ki bu Vatanın sahipleri, yalnızca bu Vatanı karşılıksız seve bilenlerdir… Gönül soframdan gönül sofranıza muhabbet olsun... Bir gün bir yerlerde görüşmek ümidiyle…

20 Kasım 2016
Ömer Sabri Kurşun

Cinas uyaklı beyitler

Kayıp Şehir

Günlerin içinden su gibi geçtim
Ne o şiir bana geliyorum dedi
Ne ben ona ömür biçtim
Ne ben ona diliyorum dedim
Nede o bana ömür kesti
Hayat yolunda böylece
Geldi geçti koca bir ömür
Belli değil ki kim neyi ne kadar biliyor
Bak şimdi adını sayıklayan dilimde
Harfler küskün düştü heceye
Dağıldı tarumar oldu tüm cümleye
Savruldu tek tek her biri
Bir yana düştü
Bembeyaz sayfalarda
Griden bozma bir hüzün
Dayanamadı erbabı kara kalem
Giryana düştü
Savruldu usumda düşler
Nisyana döndü
Kör kurşunlar olup
Şiryana düştü
Bedensiz hayalin
Anlamsız bakan gözümde
Süzülüyor bir rüya gibi geceye
Gözlerinin rengini unuttuğum yerde
Hecesi kaybolmuş ismi olmayan
Belki de adı konamayan
Uzaklarda bir şehirde
Yalnızlığın ılık, sessiz koyununda
Hüzünlü çalan sazın telinde
Türküler hüzzamdan akar dilimde
Hasret kor gibi büyür bedenim içinde
Oysaki burası hüzün ülkesi değildir
Hüzün ülkesi benim yüreğimde
Bekliyorum ama neyi
Niçin niye kim bilir
Uzaklarda, belki Fizan’da
Çok uzaklarda bir yerlerde
Atan kalp, ab-ı revan olur yüreğime
Arada aşılması güç sıra sıra
Kafdağları olsa da
Sonu gelmeyen
Dikenli yollar önümde bolsa da
Hissederim geceleri
Dudağını yanaklarımda
Ilgın ılgın esen ılık nefesini
Beklerim derviş sabrında
Biliyorum elbet bir gün
Vuslatı getirecek
Ve bu acı hasreti bitirecek
Biliyor musun sen ey! gelecek
Hayallerimi gerçeğe kılacak olan
Yüreğimdeki buram buram
Dumanı tütüp duran
Kor ateşin yanık kokusudur
O sonsuz sevgimde ki basiretimdir
O benim aşkımın dik duruşudur
Hasretin cefalı külfetini çeksem de
Sevdanın en aziz olanını yaşarım
Kayıp âşıkların Göksu parkında
Aşina olunmuş sevgi kalıplarına
Sığmaz bendime, taşarım
Sel olur çağlarım
Kayıp şehrin sokaklarında…

23.10.2016 04.00- İZMİR(2)
Ömer Sabri Kurşun

Yaşamak

Yaşamak nedir diye sorsalar; “keyif almaktır küçük küçük şeylerden” diye yanıt veririm...

İçinizde bazılarınız bütün pesimistliğiyle “dünyada açlık var, savaşlar var, işsizlik var, yoksulluk var; hangi keyiften bahsediyorsun?” diye karşı koyacaktır bu söylemime  muhtemelen. Küçük küçük şeylerden keyif alamazsak, nasıl insan olacağız oysa? 
İnsan olmayı başaramazsak nasıl dönüştüreceğiz dünyayı iyiye güzele doğru?

 Ben istiyorum ki, hayata pozitif bakabilmek, domino taşı etkisiyle dalga dalga yayılsın..

Öyle “özel teknemle denize açılayım, sefam olsun! “ ya da “ hafta sonu Yunan adalarına gidip biraz eğleneyim” gibi maddiyata dayanan keyiften söz etmiyorum zaten ben.

Benim söylediğim, yağmur yağdıktan sonra hissettiğim ferah toprak kokusu gibi güzellikler, çayıma kattığım karanfilin lezzeti gibi küçük değişiklikler, camdan bakarken yoldan geçen arabadaki küçük çocukla kurduğum göz temasının verdiği mutluluk.. Yani ben küçük mutluluklardan söz ediyorum en başta da söylediğim gibi.. Sevdiğim yazarın yeni çıkacak kitabını sabırsızlıkla beklemek, dün “kaç gündür yazmayıp, takipçilerini mağdur ediyorsun!” diye bloğuma yazılan serzenişli yorum, uzaktaki sevdiğim bir insana bir paketin içinde yeşil çay tomurcukları, kabuk tarçın, karanfil ve küçük bir çaydanlığı paket yapıp yollayışım... O'nun bu hediyeyi aldığı andaki yüz ifadesini hayal ederek mutlu oluşum..

Bütün bu girizgahın tek nedeni var aslında;  size “mutlu pazarlar” diyebilmek.

Cemal Süreya, “Aşk” adlı şiirinde;

“..Bir parça ekmeğin,
Bir kaç zeytinin başınaydı doymamız..”

der..  Varsa durumunuz, mükellef bir pazar kahvaltısı da hazırlayabilirsiniz elbette. Yoksa da üstadın dediği gibi zeytin ekmek de yeter, yanında sıcacık çay olsun bir de..

İç huzurunun kahvaltı sofrasındaki peynir çeşitleriyle bir alakası var mı?

YOK!

Bir evin “yuva” olabilmesinin, içindeki eşyaların kalitesi ile bir alakası var mı?

YOK!

İnsan olmanın, dahası insan olabilmenin, bulunduğunuz kariyer basamağıyla ilgisi var mı?

HEM DE HİÇ YOK!

O halde bu gün atın içinizdeki olumsuz düşünceleri bir yana.. Yaşama farklı gözlerle bakmaya çalışın. Yaşamsal kaygılarınız varsa da -ki hepimizde var- “boş verin!” demiyorum, “ nasıl çözüm üretirim?” noktasında yorun kafanızı,

 “neden böyle oldu?” demek yerine!

Çok mu romantik geldi bütün bu söylediklerim, “ ne zırvalamış pespembe” der misiniz emin değilim; ama bildiğim bir şey var ki, bu gün pazar!

Biraz relaks olalım, kızgın soluklarımız bir durulsun, azıcık beynimize oksijen gitsin! Yarın için kaygılanmadan bu gün biraz da olsa anı yaşamaya çalışalım, ne dersiniz? 

Sevgiyle kalın..