İnsanları tanımak… Bir insanı tanımak…

İnsan, hiç şüphesiz, doğa yaratıklarının içinde en üstün ve mükemmel olanıdır. Aklını kullanma ve bu yoldan kendi kendini eğitme yeteneği vardır. Sezgi, akıl, duygu, çalışma ve tecrübeyi birleştirerek «Faziletli bir birey» olma imkânına sahiptir.

Bütün bunlara rağmen, insanlar genellikle kendilerine verilen bu imtiyazlardan yararlanmayı tam manasıyla bilmezler. Birbirlerinin karşısına türlü maskeler takarak türlü rollerde çıkarlar. Oynak kişiliklerin varlığı ister istemez insanlara karşı inancımızı sarsar, içinde bulundukları şartlar insanların kişiliklerini etkiler.

İnsanlar belli bir dönemlerinde geniş arkadaş çevrelerine sahip olurlar. Kalabalığın çevresinde toplanması hoşuna gider.
Kendini dünyanın merkezi olarak görür. Ama zaman ilerledikçe kıyımlar başlar insanların hayatında. Bu kayıplardan bir ders çıkarmak insanı olgunlaştırır. Yapılan seçimlerde daha dikkatli davranmasını sağlar.
Her zaman derim en iyi tecrübe en pahalı tecrübedir...

Tanımadığınız bir insan, gitmediğiniz bir şehire benzer...
Onun hakkında pek çok şey duymuşsunuzdur. Kimi olumlu şeyler söyler, kimi de olumsuz... Sanki bir gazetenin gezi sayfalarına bakıyor gibi bakarsınız tanımadığınız insana... Ve bir gün, tıpkı o bilmediğiniz şehri gezip görmek, tanımak ister gibi, o insanla da tanışmak istersiniz.
İlk kez gittiğiniz bir şehirde nasıl davranırsanız, ilk kez tanıştığınız insana karşı da aynı şekilde davranırsınız. Şehrin önce ana yollarında gezersiniz, en bildik ana arterlerinde… En canlı, en hayat dolu gördüğünüz kısmıdır bu şehirlerin…

Oysa bir şehri şehir yapan görünmeyen kuytularıdır. Sabah sofranıza gelen sıcacık ekmek, odanızı aydınlatan ışık, yüzünüze çarptığınız serin su, okuduğunuz gazete, yürüdüğünüz yollar; hepsi şehrin kuytularında yaşayan insanların çabalarıyla donatır hayatınızı…

Ve o bilmediğiniz şehri gezerken yolunuzu bir kere kaybeder bir kere hata yaparsınız. Aynı hatayı ikinci kez tekrarlamak akıllı insanların işi değildir zaten...

Hayatın doğası gereği onu yaşanır kılan hiç şüphesiz arkadaşlar, dostlar, aile, sevgili diye devam eden bir sürü sevgi bağıdır. Mutlu anların da bir arkadaşınızın size bir zararı ya da kötülüğü dokunmaz. Yeter ki siz ondan bir adım öteye gitmeyin.
Bu yönünü karşınızdaki size mutsuz olduğu anlarda gösterir.

Dost dediğin zaten insanın hayatında ya bir ya da iki tanedir.
Daha ileri gitmez. Siz dostlarınızın birden fazla olduğunu düşünseniz de hayat bunun doğru olmadığını size gösterecektir...
Ki o zaman bir kez daha düşüneceksiniz, ama kalbinizde bir çatlak daha oluşmuş olacak...

Birine güvenmenin gitgide zorlaştığı dünyada çevrenizde ki insanlardan korunmak için kendi kendinize savunma metotları oluşturursunuz. Bunlardan bazıları şöyledir:
Size karşı sözünü sakınan insanlardan(umursamaz)
Cebinde parası varken hesap ödemekten kaçanlardan (cimri)
Bilmediği konularda biliyormuş gibi davrananlardan (cahil)
Sürekli kendinden bahsedip, kendini üstün kılmaya çalışanlardan (bencil)
Başkalarının arkasından atıp tutan dan sonrada yüzüne gülücükler atanlardan(ikiyüzlü)
Sadece mutlu olduğunuz anlarda yanınızda olanlardan (çıkarcı)
Bunların hepsi bir insanı hayatınıza katarken, ona değer verirken kullanılması gereken metotlardır.
Güneşli havalarda yanınızda olup da yağmurlu anlarınızda sizi terk edenlerden her zaman uzak durun dostlar…
Okyanus yürekli dostlar bulmadan sakın konuşmayın!
Taşıyamazlar, kaldıramazlar senin yükünü, canını yakarlar, utandırırlar seni...
Okyanus Yürekli Dostlar bulmanız dileklerimle..

05 Temmuz. 2014
Ömer Sabri Kurşun

İNSANLARI TANIMAK… BİR İNSANI TANIMAK…

İnsan, hiç şüphesiz, doğa yaratıklarının içinde en üstün ve mükemmel olanıdır. Aklını kullanma ve bu yoldan kendi kendini eğitme yeteneği vardır.
Sezgi, akıl, duygu, çalışma ve tecrübeyi birleştirerek «Faziletli bir birey» olma imkânına sahiptir.

Her birimiz ilk tanışma anında, o ilk bir kaç dakikada karşımızdakiyle ilgili bir öngörü oluştururuz. İlk andaki fikrimiz çoğu zaman yanlış da olabilir veya değişkenlik de gösterebilir. Fakat ilk karşılaşmada, hani deriz ya, “gözümüzün tutması olayı” birinci şarttır. Göz tutar, gönül ısınır. İlk anda hissedilen enerji büyük oranda ilişkinin en azından sonraki basamağı için fazlasıyla önem teşkil eder. “Gözler yalan söylemez” sözü bir klişe değildir bana göre. Kişinin gözleri çok şey anlatır. Sıcak, canlı bakan, içi gülen gözler doğru yolda olduğumuzun işaretidir bazen. İçten, yapmacıksız gülümseme, samimi ses tonu ve kendine has tavırlar karşımızdakiyle ilgili net olmasa da bir görüntü çizdirir bize.

Fakat tüm bunlar o kişiyi gerçek anlamda tanımamız için yeterli olmayacaktır. Eğer bir insanı analiz etmek, bir insanı okuyabilmek böyle birkaç özelliğe bakarak mümkün olsaydı herkes insan sarrafı olurdu, öyle değil mi?
İnsan duygu, düşünce ve davranışlarıyla bütün bir varlıktır. Bu yüzden de tanımlanabilmesi zordur. Bir insanın derinine inebilmek, duygu dünyasına girebilmek belki de özel bir iletişim şekli gerektirir.

Bir zamanlar, sağlıklı ilişkilerin tartışmasız olması gerektiği gibi yanlış bir inancım da vardı. Böyle bir inancınız olduğunda hayatınızın yüzeyinde neredeyse hiç sarsıntı olmaz. Siz hayatla derin bir ilişki kurmaya niyet edene kadar ya da içinizden doğan beklenmedik bir sarsıntıya kadar da her şey yolunda sanırsınız.

Ancak gerçekler öyle ya da böyle bir gün mutlaka ortaya çıkacak ve ifade edilemeyip içe atılan her şey bir depremle zemininizi test edecektir. Binaların yıkılmasından korktuğumuz için sarsıntıyı önlemeye çalışmanın ne kadar büyük bir yanılgı olduğunu böyle öğreniriz. Önemli olan temeli sağlam binalar yapmaktır.
Ben insanları yıllarca sadece söylediklerini dinleyerek tanımaya çalıştım. Birini tanımak istediğimde ona sorular soruyor veya kendisiyle ilgili anlattıklarını dinliyordum. Sonra, bu bilgileri tuğla gibi üst üste dizip kafamın içinde o kişinin karakterini inşa ediyordum.
Uzun yıllar boyunca gözüm kapalı dizdiğim tuğlalardan enfes gökdelenler yarattım. Dışarıdan baktığımda “kusursuz” görünüyorlardı…

Bütün bunlara rağmen, insanlar genellikle kendilerine verilen bu imtiyazlardan yararlanmayı tam manasıyla bilmezler. Birbirlerinin karşısına türlü maskeler takarak türlü rollerde çıkarlar. Oynak kişiliklerin varlığı ister istemez insanlara karşı inancımızı sarsar, içinde bulundukları şartlar insanların kişiliklerini etkiler.

İnsanlar belli bir dönemlerinde geniş arkadaş çevrelerine sahip olurlar. Kalabalığın çevresinde toplanması hoşuna gider.
Kendini dünyanın merkezi olarak görür. Ama zaman ilerledikçe kıyımlar başlar insanların hayatında. Bu kayıplardan bir ders çıkarmak insanı olgunlaştırır. Yapılan seçimlerde daha dikkatli davranmasını sağlar.
Her zaman derim en iyi tecrübe en pahalı tecrübedir...
İnsanları gerçekten tanımak için sözlerinin ötesini görebilmek gerekir…

Tanımadığınız bir insan, gitmediğiniz bir şehire benzer... Onun hakkında pek çok şey duymuşsunuzdur. Kimi olumlu şeyler söyler, kimi de olumsuz... Sanki bir gazetenin gezi sayfalarına bakıyor gibi bakarsınız tanımadığınız insana... Ve bir gün, tıpkı o bilmediğiniz şehri gezip görmek, tanımak ister gibi, o insanla da tanışmak istersiniz. İlk kez gittiğiniz bir şehirde nasıl davranırsanız, ilk kez tanıştığınız insana karşı da aynı şekilde davranırsınız. Şehrin önce ana yollarında gezersiniz, en bildik ana arterlerinde… En canlı, en hayat dolu gördüğünüz kısmıdır bu şehirlerin…

Oysa bir şehri şehir yapan görünmeyen kuytularıdır. Sabah sofranıza gelen sıcacık ekmek, odanızı aydınlatan ışık, yüzünüze çarptığınız serin su, okuduğunuz gazete, yürüdüğünüz yollar; Hepsi şehrin kuytularında yaşayan insanların çabalarıyla donatır hayatınızı…

Ve o bilmediğiniz şehri gezerken yolunuzu bir kere kaybeder bir kere hata yaparsınız. Aynı hatayı ikinci kez tekrarlamak akıllı insanların işi değildir zaten...

Hayatın doğası gereği onu yaşanır kılan hiç şüphesiz arkadaşlar, dostlar, aile, sevgili diye devam eden bir sürü sevgi bağıdır. Mutlu anların da bir arkadaşınızın size bir zararı ya da kötülüğü dokunmaz. Yeter ki siz ondan bir adım öteye gitmeyin.
Bu yönünü karşınızdaki size mutsuz olduğu anlarda gösterir.
Dost dediğin zaten insanın hayatında ya bir ya da iki tanedir. Daha ileri gitmez. Siz dostlarınızın birden fazla olduğunu düşünseniz de hayat bunun doğru olmadığını size gösterecektir... Ki o zaman bir kez daha düşüneceksiniz, ama kalbinizde bir çatlak daha oluşmuş olacak...

Peki, hayatınızdaki insanların doğal davranışlarını anlamamın bana ne faydası var? Onları değiştirebilir miyim? Hayır, kimseyi onlar istemediği sürece değiştiremeyiz ama hayatımızdaki her insan bizim kendimizi tanımamız için bir fırsattır.
Şimdi hayatınızdaki insanlara tekrar bakın. Onların davranışlarında ne görüyorsunuz? En sevdikleriniz ve en sevmedikleriniz özellikle onları gözlemleyin. Varlıkları sizde hangi duyguları uyandırıyor, hangi korkularınızı tetikliyorlar?

Birine güvenmenin gitgide zorlaştığı dünyada çevrenizde ki insanlardan korunmak için kendi kendinize savunma metotları oluşturursunuz. Bunlardan bazıları şöyledir:
Size karşı sözünü sakınan insanlardan(umursamaz)
Cebinde parası varken hesap ödemekten kaçanlardan (cimri)
Bilmediği konularda biliyormuş gibi davrananlardan (cahil)
Sürekli kendinden bahsedip, kendini üstün kılmaya çalışanlardan (bencil)
Başkalarının arkasından atıp tutandan sonrada yüzüne gülücükler atanlardan(ikiyüzlü)
Sadece mutlu olduğunuz anlarda yanınızda olanlardan (çıkarcı)

Bir insanı tanımanın en iyi yollarından biri de zorda kaldığı anlarda nasıl tepki verdiğidir. İyiyken herkes iyidir; mühim olan kötü olunduğunda iyi kalabilmesidir. Çıkarların çatışması da bir insanı tanımanın en iyi yoludur. Ortak çıkarlar devreye girdiğinde mevcut maske varsa düşmesi kaçınılmazdır. Birde insanı tanımak konusunda şu konuya dikkat çekmek istiyorum; verdiğiniz sırrı iyi saklayabiliyor mu? Bunu size karşımı kullanmaya kalkıyor ya da kullanıyor?
Bunların hepsi bir insanı hayatınıza katarken, ona değer verirken kullanılması gereken metotlardır. Güneşli havalarda yanınızda olup da yağmurlu anlarınızda sizi terk edenlerden her zaman uzak durun dostlar…

Kötü insan yoktur. Size uyan veya uymayan insan vardır. Kısacası bir insanı tanımak için, biraz gözlem, biraz zaman, biraz sağduyu, biraz duygudaşlık, biraz hoşgörü, biraz emek ve sabır biraz da iyi niyetli olmak ve bir parça akışına bırakmak, iç sese kulak vermek ve ilk görüşteki tılsıma tutunmak yeterlidir belki de...
Güzel görünen herkes bir gün yaşlanacak ama iyi insanlar yaşlansa da iyi insan olarak hep kalacak...

05 Temmuz 2014
Ömer Sabri Kurşun

Gönül Yarası

Gönül yarası kapanmaz, hele bir de "O" iliklerine işlemişse... sağ da "O", solda "O"… gözlerinin buğulanması için illa bir neden gerekmez… çünkü neden "O"...

Saat gecenin bilmem kaçı yine sensizlik nöbetçi başımda. Düştün yine en sızısından aklıma. Bu gece epey uzun olacak anlaşıldı…
Hafiften burnum sızlamaya başlıyor gerisinin gelmesi yakın.. Ellerim yumruk halini alıyor, istemeden gözlerimden usul usul akan yaşlar gittikçe hoyratlaşıyor mu ne?
Hıçkırıklar yankılanmaya başladı bile… Gözlerim kan çanağı olmuş kirpiklerim ne kadar da ıslak. Dilimde ise sürekli bir şeylere isyan eden kelimeler… Dualarım seni aklımdan çıkarmaya yönelik hep hayallerim bulanık seçemiyorum…
Sen yığıntısının altında kalmış tozlu bir “CAN” ım artık… Hıçkırıkların kucakladığı karanlık ve uykusuz gecelerdeyim… Bitimsiz zamanların kucağında sensizlik çöktü üstüme yine ve yine…
Tüm gücümle göğüslemeye çalışıyorum seni ve senden arta kalanları…
Sen yoksan sensizlik sarar beni üzülme…

Aşkın "ben" hali ağzına kadar dolu iken, aşkın "sen" hali yok gibiydi hep…
Burası sensizlik kokuyor.

"Mutluluk" yanımda küflenmiş sanki bana bakıp gülüyor… Veda acısının sıcaklığı geçmedi üstümden…

Yalnızlığımın sesini dinliyorum gözyaşlarım eşlik ediyor bu gece yine?
Yanımda kırık dökük hayaller birazda sitem var işte…
Birazda özlem belki de…

Söylesene; her gün biraz daha mı unutuyorsun beni. Alışıyor musun bensizliğe?
Gözyaşların bir iki damla mı akıyor, yoksa öylesine mi?
Hangi gönüllerde meze oluyorsun?
Kimler çeliyor aklını?

Söylesene; Gitmek için mi gelmiştin?
Ya ben; unutmak için mi sevmiştim seni?

Cevapsız sorulardı bilirdim…
Gittiğin gündü… Damarlarımdan çekildi sanki yaşama gücüm. Sensizliğin kabuk bağlayacağını iliklerime kadar hissettiğim zamandı…
Hiç unutmam; beni dağıttığın gündü o gün…
Bitirdiğin gündü; ardından bir boşluk oluştu içine çekiyordu beni. Senin içinde boğuluyordum adeta… Çırpınmanın faydasız olduğu elimi uzatmanın çok geç olduğu bir zamandı…

Ve kurtulamadım…
Hiç unutmam; beni yok ettiğin gündü o gün…
Üzerimden umutlar akıyor, döneceksin diye düşlerimin adresi belli…
Birbirimize doyamazken iki yabancı mı olduk şimdi?

Ben şimdi senin yalnızlığında kaldım, hadi sar beni diyor iç sesim hadi sar… Gözünden akan tuzlu gözyaşının sıcaklığı geçmeden gel…

Gel ki? Ya da!! neyse boş ver… ben alışmışken gecelerimin yalnızlığına, sen gittiğin yerde gözyaşlarınla kalıver…

01.07.2014-01:55
Ömer Sabri Kurşun

Eser: İçimdeki Yangın Söz:Ömer Sabri Kurşun- Beste/ Müzik:Ersin Kayışlı...

ESER: İÇİMDEKİ YANGIN

SÖZ: ÖMER SABRİ KURŞUN

MÜZİK: ERSİN KAYIŞLI

SESLENDİREN: MUSTAFA AÇIKGÖZ
*****
O gün veda edip giderken benden
Adım atışını kalbimle saydım
Bu yüreğim ayrı yaşamaz senden
O an bu sızıyı, içimde duydum

Baharı yaşardım, şimdi boran kar
Hasretin içimde sönmeyen bir kor
Bu yangınla benim, yaşamam çok zor
Ben sevdam uğruna, başımı koydum...

Anılar canlandı doldu gözlerim
Lal olup da sustu dilde sözlerim
Bu yükü taşımaz çöker dizlerim
Kavruldu yüreğim, hüzüne doydum

Baharı yaşardım, şimdi boran kar
Hasretin içimde sönmeyen bir kor
Bu yangınla benim, yaşamam çok zor
Ben sevdam uğruna, başımı koydum...

Beste Tarihi: 13.05.2014

____________

Şiirimin tamamı.
.....................
İçimdeki Yangın…

O gün veda edip giderken benden
Adım atışını kalbimle saydım
Bu yüreğim ayrı yaşamaz senden
O an bu sızıyı, içimde duydum…

Anılar canlandı doldu gözlerim
Lal olup da sustu dilde sözlerim
Bu yükü taşımaz çöker dizlerim

Kavruldu yüreğim hüzüne doydum…
Mızrabım kirpiğin çaldığım sazdın
Yaşamdan aldığım güzel bir hazdın
Belli ki adımı sulara yazdın
Oysa ben kalbime kazıdım oydum…

Baharı yaşardım, şimdi boran kar
Hasretin içimde sönmeyen bir kor
Bu yangınla benim, yaşamam çok zor
Ben sevdam uğruna, başımı koydum…

18.08.2013 21:59

Ömer Sabri Kurşun

Bir Şiir Yazacağım

Söz Demiştim; Sana Bir Şiir Yazacağım… Ben seni boğuk renkli bulutlarda hüzünlendiğim gecelerin yalnızlığında, loş ışıklarda, karanlık gecelerde aramadım. Seni çeşit çeşit renklerin, mis kokan çiçeklerin ortasında da bulamadım...

Bir garip yalnızlığın kuytusunda, kalabalığın ortasında, umutlarımın arasında, sevginin manasında buldum.
Oysa sen hayatımda yazısı silinmiş bir defter yaprağı değilsin, olmamalısın, seni, sevgini korkmadan iliklerime kadar yaşamalıyım bir ömür boyu. Sen yanımda yokken sokakların durgunluğunda gözlerini, coşkunluğunda ise yüzünü görmeliyim. Ötüşen kuşlara, tüm insanlara yere göğe sana olan sevgimi anlatmalıyım.
Ben senle tekrar var oldum ben sende aşkı tekrar buldum, sana çok şey borçluyum, bende sana çok şey vermek isterdim inan sana güneşin batışını, şelalenin sesini, kırmızı gelinciklerin saflığını, taze ekmeğin kokusunu ve birde gülümsemenin sıcaklığını vermek isterdim...

Ben "bu kadar" sevmeyi senden öğrendim, türkü türkü yanmayı senden.
Özlemin kör bıçağı keserken yüreğimi, senden öğrendim.. Ölüme bile meydan okumayı seni severken.
Belki bunlar unutulacak, belki hatıralar bile unutulup gidecek mazinin karanlıklarında, belki sevgiler yok olup eriyecek.
Ama şunu unutma; kuş için uçmak, rüzgar için esmek ne ise, benim için de seni sevmek aynı çünkü seni seviyorum ve bu kalp sonsuza dek seni sevecek...

Böyle güzel bir dünyada seninle yaşamak varken, senin verdiklerini seninle paylaşmak varken, geceleri uzaklara çığlık oluyor sesim, denizden çıkan yosun kokusundan keskin sana olan özlemim.
Ve bir gece sırf senin için kapanacak gözlerim açılmamasına.
Neden? mi diye sorduğunu duyuyorum; Söyleyeyim seni etkileyecekse. Sanmıyorum ama yine de söyleyeyim; “Seni sensiz yaşamak içime sinmiyor...”

Sana bir şiir yazacağım demiştim, hatırlıyor muşsun. Yazmıştım da, onu da hatırlıyor musun?..
Evet bu gece yine söylüyorum aşkım sana bir şiir yazacağım.
Ama merak etme lanetler yağdırmayacağım...

Sana bir şiir yazacağım menekşe yaprağına burcu, burcu sevgi kokacak her kelimesi. Aşkın iksirini dökeceğim tüm hecelere ... Belki aşkı sevdayı anlar o hain yüreğin diye...
Bekle sevdasına kurban olduğum, simdi sisler çökmüş yüreğime karlar yağar. Düşlerime hele bir bahar gelsin, dallar tomurcuk versin, iste o zaman böyle kelepçede kalmayacak duygular.
Çünkü sevdam hür olacak koşsan da yakalayamayacaksın...

Güvercinler uçuracağım senin göklerine, sana bir şiir yazacağım içinde hasret olmayan.
Belki sen hasreti düşlersin diye...
Güneş doğacak Kaf dağından.. Geceler böyle avare, yaşanan saatler böyle sessiz olmayacak. 

Sana yemin göz bebeğim artık aşkımızın ateş rengi gülleri solmayacak.
Çünkü sen bir daha sevda gülü bahçeme giremeyeceksin...
Bu son fasıl olacak gönlümüzde açıdan, kederden yana ben saçının bir teline sevapları satmışım. Kalbinin her kösesine geçmiş gelecek yıllarımı yazmıştım.
Senin ırmaklarında yaşanacak en büyük günahlardı belki geçmiş. Hele şu bulutlar bir dağılsın nerde olduğumuzu bilelim, dudakların kadehler de dudak izlerimi aramayacak, hele dönsün su mevsim, bu yalnızlığım, kimsesizliğin uğultusu da gidecek kulaklarımdan.
Bir şarkı dinleteceğim sana sevdadan yana, kelimeler böyle kifayetsiz kalmayacak böyle mühürlü olmayacak dudaklarım...

Sen yüreğimde sır değil, sözcüklerimde yangınım olacaksın bu sevda böyle sürgünlerde, böyle tutuklu kalmayacak.
Bekle sevdiğim fidanlar yeşersin, açılsın şu hasrete uzayan yollar, karlı dağlar, göçmen kuşlar dönsün yuvaya.
Bu havanın nemidir bir tanem, sen nisan yağmurlarına sakla sevdayla yanan bedenini.
Baharda ıslanmalı güz vurmuş dudaklar...

İstemem şimdilerde beni böyle perişan, böyle çaresiz göresin. Bahara bıraktım umutları. Bir yeşersin su menekşeler, sümbüller.
İste o zaman değmeli gözlerin gözlerime, iste o zaman bir şiir yazacağım sana, menekşe yaprağına, iste o zaman bir sevda getireceğim sana sırılsıklam.
Ve sen anlayacaksın sevdayı, aşkı, tutkuyu...
Merak etme şiirimde lanetler yağdırmayacağım sana, sen zaten onun içine düştün...
Son pişmanlık fayda vermezmiş diye bir söz duydun mu?
Bak ben gülüşümü dudağımın kenarına astım gidiyorum, ya sen dudağının kenarında hüzün asılı kaldın öylece.
Merak etme sana bir şiir yazacağım ama içinde sana lanet olmayan...

(çınar)

04.04.2014
Ömer Sabri Kurşun

Gözlerim Gözlerini Özler…

Uğruna hayatımı adadığım zeytin karası gözler
Baharlar yarın doğacak gibi yüreğim onları özler
Gel artık uzatma arayı bak açtı hep sümbüller nergizler
Kara kışta kaldı yüreğim gözlerim gözlerini özler

Her mevsimim de sen varsın ben her mevsim karaya bakarım
Yıldızlara bakar gözlerinin hayalinde sabahlarım
Gece varlığını hisseder sabah sensizliğe kalkarım
Ölümün soğuk kucağında gözlerim gözlerini özler

Neredesin kara gözlüm meğer ben seni ne çok sevmişim
Gözlerinin karasına çoktan şu ömrümden vazgeçmişim
Özlemim değildir dilimde yürekte seni özlemişim
Hasretin ateş yüreğimde gözlerim gözlerini özler

Gel de gülsün karaya boyanmış yıldızlarla sensiz gecem
Zeytin karasının sana yakıştığı gözlerine özlem
Yalnızlığa demirli sensizlik limanında gönül teknem
Şimdi yalnızlık limanım da gözlerim gözlerini özler...

16.02.2014/ 02:45
Ömer Sabri Kurşun