Bulut ve Dağ

Çevresinin en büyük yükseltisiydi,ayaklarının dibinde ovalar,başı bulutlardaydı. Ardında ne saklanmışlıkları barındırdı,mevsimlere inat ne yeşillere umut verdi, tenhalıklarında ne gizler sakladı.

Güçtü…
Kimileri ona yaslandı,kimileri onda birikti doldu,aktı,onun yamaçlarında barınıp, onda doyup,ondan iniyorum diyerek hükmetti.

Zordu…
Geçit vermedi sevdalara,o izin vermedikçe geçilemedi.

Birçok kişide karmaşık duygular uyandırdı.Ona ulaşmak isteyenlere görüntüsünün azameti,hoyratlığı ile ürküntü,alışılmazlığıyla yılgınlık verdi.Buna rağmen,kendine has özel değerleriyle,karşı gücü içinde barındırmayı da bildi.Onun tarafından kabullenilmek güç,zorlu ve acımasız olmasına rağmen,karşı konulmaz çekiciliği hep çekti.

Yüksekliğine imrenildi,gizleri merak edildi,cazibesi kıskanıldı,yumuşak bir şeyler söylenmesi beklendiğinde kükredi,kükremesinden korkuldu,irkildi,anlaşılmazdı, çelişkileri çözülemedi.

Ay onu karartamadı,güneş eritemedi,yıldızlar onu kendilerine sevdalı sandılar.

Yere sevdalıydı,yerden koparılmıştı,paramparça edilerek,sevdasının acısı yüreğinde hep acıdı.

0, kavrukluğunu serin yamaçlarda sustururken hep uzaklara baktı.

Yalnızdı, sesini başındaki dumanlarda sustu…

Ve kurak bir gün,kendi kuraklığının içinde kavrulan,birçok yaşanmışlığın başkalarını serinleten ferahlığını gizlerinde saklayan gözleri nemli yağmur ansızın çıkageldi.

Havası soğumuştu,en yükseklerde hapsedilmişliğinden kaçıp,yorgun,bitkin,aç özlemlerle.

Ona zulmeden buluttan kopup gelmişti,korkuyordu,duyuramadığı hayalleri,arzularıyla, yalnızlığıyla dağın bir yanına gizlendi.Üşüyordu.

Gözlerindeki nemi,kirpiklerinin gölgesine saklamıştı…

Dağ onu fark etti,sevecen,yumuşaktı,yağmurun ellerini tuttu,usul usul konuştu,‘ anlat’dedi.Sesi kükremiyordu,‘ Heybetinde donduk’diyenlere inat sıcacıktı,öfkesinde kaybolmuşlar görseler şaşarlardı öyle sakindi.

‘Korkuyorum,’dedi yağmur,‘elimi tutan ellerden korkuyorum.’

Güldü dağ,‘Deli,’dedi yağmura,‘neden korkuyorsun ki!’‘ Terk edilmekten’dedi yağmur.

Sarıldı dağ,saçlarını kokladı yağmurun,içine çekti kokusunu derin derin, gözlerindeki nemi öptü.Sarıldı,sıcacıktı.

‘Sana şiirler okumak,sana şiirler yazmak isterdim!’dedi dağ ona…

Bulut, yağmurun gittiğini fark edince,onsuz olamam diye düşündü,yasa girdi,karalar giyinip ardına saklandığı aydınlıktan çıktı,dağın üzerine geldi.Dağın parlak aydınlıklarına gölge düştü,her yer karardı.Yağmur korktu,‘ Korkma,’dedi yağmura dağ, ‘korkma,bak ben korkuyor muyum,yenilmezim,aşılmazım,güçlüyüm,sen de olabilirsin, başarabilirsin!’dedi ve her şeyi dedi,‘ Biz’ demedi,‘ Birlikte‘demedi,‘ İkimiz’ demedi,‘ Hep’demedi.

Asırlardır süregelen,aynı paylaşımların doğruluğuna inanan katı kuralcılık iddiası, nedeni başka güçler tarafından yazılmış ihtiyaçları,yalanına inandığı kendi gerçeklerinin savunusuyla bulut,yağmura başka dağları anlattı,beklentileri anlattı, ‘Ovalarda senin için yakılan ağıtları duymuyor musun,kanatlarım ferahlığını özledi. ‘dedi,vermeyi anlattı,‘ Bencil olma.’dedi.Gözlerindeki hüzünlü neme hiç aldırmadan, ufukları gösterdi bulut,‘ Senin yerin orada,’dedi,‘birlikte gideceğiz.’

Yağmur,tüm acısı gözlerinde,tüm hüznü gözlerinde, hasretleri,özlemleri,hayalleri, umutları,tüm sevdası gözlerinde,kirpiklerini kaldırıp dağa baktı,‘ Benim için,bir aşk şiiri yazar mısın!..’dedi…

Kimsenin gözyaşı olmadım ki ben!

Yalnızken

Bir pencereden bakarken

Güneşin batışına yakın

Gülce`yi okuyordu bir şair

En çok bana yakın:

... uçurumun kenarındayım hızır

gülce bir davet

mecaz değil

maraz değil

gülce bir afet

peri değil

huri değil

gülce bir beyaz zehir

gülce en vahim haz

buram buram zehir

yâr gözünde infaz ...

derken

bu kötü yerde

bir çay içmek için indiğim bahçede

bir başka şair

"Kimsenin gözyaşı olmadım ki ben"

derken hemde ağlayarak

gözlerim doluyor da

"Yâr gözünde infazlarım" aklıma geliyor

ve ben kendime diyemiyorum

kimsenin gözyaşı olmadım diye

evet o gözlerde o yaşlar bendim , hemde nasıl çok ...

Evet "Gülce" evet aynen öyle:

....

uçurumun kenarındayım hızır

bir gamzelik rüzgar yetecek

ha itti beni ha itecek

uçurumun kenarındayım hızır ....

Anne'si

Gün çoktan düşmüş karşı tepeye

Annenin yüreği çocuğun üstünde

Çocuk ise çorapların içinde

Üşümen geçti mi yavrum?

Güreşte Yenilmek İsterdim

Babama atfen...


Annem dikiş dikerdi gece boyunca
Ben, biten makaraları alırdım bir,bir

Bir arabam olurdu, küflü telden
Sevinçler yüreğimde coşar,koşardım

Tam bir çocuk olurdum çocukken
Duvardaki saati sevmezdim bu yüzden

Babamın saat cebine ise bayılırdım
Büyüyünce,benimde olacak derdim

Babam başımı okşar koçum derdi
Benimle güreş tutar, bilerek yenilirdi

Yenen, hep ben olurdum babamı aslında
Çocukluk işte,yeniyordum nasıl oluyorsa

Anacığım, şimdi sağ olsaydı babacığım
Her güreşte yenilmek olurdu tek amacım

Eğer ;

O'nu hatırladıkta başı göğe ermişçesine ya da asansör boşluğuna düşmüşçesine ürperiyorsa yüreğiniz... ömrü saatlere sıkışmış bir kelebek telaşıyla O hüzünden bu neşeye konup kalkıyorsanız gün boyu nedensiz... ve her konduğunuzda diğerini iple çekiyorsanız bu hislerin... O'nunlayken pervaneleşen yelkovanlar, O'nsuz mıhlanıp kalıyorsa yerine, bir akrep kadar hain...

sınıfta, büroda, yolda, yatakta içiniz içinize sığmıyor, O'ndan söz edilince yüzünüz, sizden habersiz, mis kokulu bir ekmek dilimi gibi kızarıyor, mahcup somurtuyor veya muzip sırıtıyorsa,

ve O, her durduğunuz yerde duruyor,

her baktığınız yerden size bakıyor, siz keyiflendikçe gülüp,

hüzünlendikçe ağlıyorsa...

dünyanın en güzel yeri O'nun yaşadığı yer, en güzel kokusu

bedenindeki ter, en dayanılmaz duygusu gözlerindeki kederse...

hayat O'nunla güzel ve onsuz müptezelse... elmalar pembe, kiremitler pembe, gökyüzü, yeryüzü,

O'nun yüzü pembeyse, kışlar ilkbaharsa, yazlar ilkbahar, güzler ilkbahar...

her şiirde anlatılan O'ysa... her filmin kahramanı O...

her roman O'ndan söz ediyor, her çiçek O'nu açıyorsa...

bir anlık ayrılık, bir ömür gibi geliyor ve gider gitmez

özlem saç diplerinizden çekiştirip beyninizi acıtıyorsa,

iştahınız kapanıyor, iştahınız açılıyor, iştahınız şaşırıyorsa...

iştahınız, hasret acısında bile karşı konulmaz bir tat buluyorsa...

eliniz telefonda yaşıyor, işaret parmağınızla ha bire O'nu tuşluyor, dara düştüğünüzde kapıyı çalanın

O olduğunu adınız gibi biliyorsanız... mütemadi bir sarhoşluk halinde, her çalan telefona O diye atlıyor, vitrindeki her giysiyi O'na yakıştırıyor, konuşan birini dinlerken "keşke O anlatsa" diye iç geçiriyorsanız...

kokusu burnunuzdan, sureti gözünüzden, sesi kulağınızdan, teni aklınızdan silinmiyorsa bir türlü...

özlemi, sol memenizin altında tek nüsha bir yasak yayın gibi taşıyorsanız gün boyu...

hem kimseler duymasın, hem cümle alem bilsin istiyorsanız...

O'nsuz geceler ıssız, sokaklar öksüzse... ayrılık ölüme,

vuslat sehere denkse...

gamze gamze tebessüm de onun içinse, alev alev öfke de;

bunca tavır, onca sabır ve nihayetsiz kahır hep O'nun yüzü suyu hürmetine...

uğruna ödenmeyecek bedel, gidilmeyecek yol, vazgeçilmeyecek konfor yoksa...

dışarıda yer yerinden oynuyor ve "içeri"de bu sizi zerrece ilgilendirmiyorsa, nedensiz küsüyor, sebepsiz affediyorsanız ve bütün bu hallerinize siz bile akıl erdiremiyorsanız kaybetme korkusu, kavuşma sevincinden ağır basıyorsa ve aşk, gurura baskın çıkıyorsa bu yüzden her daim... gece yarısı kadim bir dost gibi kucaklayan tanıdık bir şarkı,

bütün acı sözleri unutturmaya yetiyorsa...

Her gidişte ayaklarınız "Geri dön" diye yalpalıyorsa ve siz kendinize rağmen dönüyorsanız,

sınırsız, sabırsız, doyumsuz bir tutkuyla...

...o halde bugün sizin gününüz!..

"Çok yaşa"yın ve de "siz de görün"üz.

Can Dündar

Erdemli olmak!!!

Sevgi insanın kalbinde doğuştan yer etmiştir. Anne sevgisi bunun gelişmesine neden olur. Babamızı severiz, kardeşimizi severiz, arkadaşımızı severiz, okula gider öğretmenimizi severiz, düşüncelerimiz büyüdükçe vatanımızı severiz. Düşüncelerimiz daha da büyüdükçe üstünde yaşadığımız dünyayı severiz ve o dünyada yaşayan insanları severiz. İnsan sevgisi çok önemli bir duygudur ve insanı hayata bağlar. Sevelim, sevilelim, bırakalım kalbimiz sevgiyle dolsun.

Dünyadaki canlıların en değerlisi insansa, insanların en değerlisi erdemli olandır. Erdemli olmanın ilk koşulu sevgiyse, ikincisi saygıdır. İnsan önce kendine saygı duymalıdır. Fikirleriyle barışık olmalıdır. Doğruluktan şaşmamalıdır. Durup dururken fikir değiştiren, bugün beyaz dediğine yarın siyah diyeni kimse alkışlamaz. Böyleleri aynaya yüzü kızarmadan bakamaz. İnsan kendine olan saygısını başkalarına saygı duyarak pekiştirir. Başkasının arkasından konuşmamalı, kimsenin kalbini kırmamalı, kötü söz söylememelidir.

Spor yapmak günlük hayatın sıkıntısını en aza indirgemek için biçilmiş kaftandır. Hareketli olmak, yürümek, jimnastik yapmak, koşmak…vücudumuzun hücrelerine birikmiş olan kiri temizler. Kirden arınan insan daha canlı ve atak olur. Bu da insanın genç ve dinç kalmasını sağlar. Her gün jimnastik yaparsak ve bunu alışkanlık haline getirirsek geçen zamanın bizi yaşlandırmak için zorlanacağını fark ederiz.

İnsan beyni çok önemli bir rol üstlenir. Hayat sahnesinde başrolde mi oynayacağın yoksa figüran mı kalacağın orada şekillenir. Beyin bazı şeyleri fark etmeye başladığında kendiliğinden harekete geçer. Örneğin, kafatası içinde durduğu insanın başrolde oynamasını istemektedir. Bunun için gerekli olan şey bilgidir. En iyi ve en doğru bilgi kitaptadır. Bu, insanda okuma isteği yaratır. İnsanın okuması beynin gerekli bilgilerle dolmasını sağlayacaktır. Dolum seviyesi yeterli düzeye ulaştığında, barajın elektrik üretmesi gibi, insan beyni fikir üretmeye başlayacaktır.