Gidiyorum Ben Senden

Bak gidiyorum senden... Bırakıp gitmez sandığın ben,ölümü yüreğime aldım işte gidiyorum. Ölüm, vuslat belki de belki de hiçlik ölüm.
Ama ben ölümü gözü kara bir militan gibi cebime koydum gidiyorum... Bu gidiş ne senden kaçış ne de sana vedâ. Karşı konulmaz bir istek sadece.belki irade dışı, iradenin de yok oluşu bu gidiş. Sen yoksun bu gidişte sevdiklerim yok.
Sadece yokluğumun mutlu edeceği gülüşler yol arkadaşım. Sonunda sana kavuşmak yok, ellerini tutup,gözlerindeki denizleri görmekte. Dalgaların çığlıklar gibi haykırışların, kızışların yok.
Yani sen yoksun... Her mezar taşı ayrı bir hikâyenin kitap kapağı... Onun için mezarlıklar şehirlerin tarihini anlatır ya...
Benim hikâyemin kitap kapağında ne yazacak acaba. Bunca çekilen çilenin, acının,yaşanan güzel şeylerin sonucunda böyle gitmek ne kadar zor...

Bak gidiyorum dönüşü olmayan bir yola. Gitme hakkımı kullanıyorum elimde olmasa da.
İstersen son kurşunu sen sık yüreğime. Senin elinle bitsin bu gidiş. Senin varlığın yoldaş olur belki böylece.
Ya da boşver sen bulaşma bu gidişe. Kirlenmesin gözlerin bu seyirle.
Sen uçsuz bucaksız ufukları seyret. Belki bir gelen olur uzaklardan beklediğin.
Ve bu geliş hiçbir gidişin seni mutsuz etmesine müsaade etmez. Her kar tanesi yeryüzüne inmeden tertemizdir, bembeyazdır. Ne olursa kirlilik adına yeryüzünde yaşanır kar tanesi için. Ben yeryüzüne ineli asırlar oldu...
Sadece, ismimin çağrıştırdığı beyazlık kaldı yadigâr. Sen hiç kar denilince siyahı hatırladın mı?..
Kirliliğimle, yanlışlarımla, ağlatılmışlığımla, aldatılmışlığımla ve en önemlisi yüreğim de taşımaktan yorulduğum sevdamla gidiyorum. Hakkını veremediğim belki hak etmediğim, yıprattığım, yorduğum ve üzdüğüm sevdamla...

Bak gidiyorum işte... Ölme hakkımı kullanıyorum tercih etmesem de. Selâsı veriliyor yüreğimdeki sevdanın Belki kılacak kimse bulunmayacak cenaze namazını sevdamın. Çünkü ben bu sevdayı tek başıma suladım ve büyüttüm kimseden habersiz. Ölümü de sessiz olacak doğumu gibi...

Bak gidiyorum. Gitmez sandığın ben ölümü yüreğimin avuçlarına aldım gidiyorum. Türküler sende kalsın ve gülüşler. Ben ağlatılmışlığımla gidiyorum. Mutluluklar senin olsun ben hüzünlerimle gidiyorum. Güneşli günler sana kalsın ben karanlıklara gidiyorum...

Bak gidiyorum ben senden ama yaşanmışlıkların izleri var yüreğimde. Yaşayamadıklarımın kırıkları. Belki anlayamayacaksın beni sen kalmana bak.
Ama anlamak istersen beni Züleyha'ya sor, Yusuf'u sevmişliğini. Ya da sen boşver kalmana bak sen... Gözlerini ufuklara dik. Belki uzaklardan gelen beklenen biri, hiçbir gidişe müsaade etmeyecek kadar mutlu eder seni...

Sen düşe bile girmesi yasak sevgili... Hayallerim kadar ağır aksak sevgili ...
Altından yapılmış mermer zindanlarında vicdanım gibi köle ...
Ben kaybettim...
Sen kazandın!.. Artık sesimi duymayacaksın...
Susuyorum___Yutkunuyorum...Anladım ki olmaz...
Ben senden gidiyorum. Haydi hoşçakal...

06 Kasım 2008
Ömer Sabri Kurşun

Bir rüzgâr olmak isterdim menzil'de!

Bir rüzgâr gibi esmek isterdim. Esmek… esmek!.. Her yeri dolaşmak, her damara girmek..!
Esmek isterdim özgürce, el ayak değmemiş zirvelere, hiç keşfedilmemiş yerlere, hiç yaşanmamış sevgilere... Kalbimdeki sevgimi haykıra haykıra esmek...
Esmek isterdim bir deli rüzgâr gibi!
Dağ dağ geçip, yamaç yamaç haykırıp, dolana dolana atmak isterdim kendimi menzile...

Tam da bulutların ağladığı gözyaşlarının damladığı yere ayak basmak ve avuçlarımı açmak istedim gökyüzüne.
Yağmur ince ince düşerken ellerime bir kez daha ağladım bir kez daha yandım kendime… Düşsem bari adım attığın yere.
Ağlar mıydın acaba?.. Ayağının altında toprağa karışan bir damla olacaktım da sen beni bilecektin! Diye bekledim ama heyhat… Gözlerinin önünde bir gül olsam yine de görmezdin!.. Ve bilmezdin iç çekişlerimi...
‘Ağlarken şehir benimle baktım ümitlerim eksilmemiş duruyor yerlerinde! Bu nemnâk sokaklar nasılda üzülüyordu kim bilir halime? Kuytusuna sokulduğum gül belki de ağladı benimle... Bülbülüne söyler miydi böyle yanmışlığımı, benim için de bir ah bırakır mıydı bülbül, sahi bana da ağlar mıydı?...

Baktım güle nasılda güzeldi, yağmur inmiş kalbine. Can-feza gül... Canıma can kattı güzelliğiyle...
Ben niyaz kar halimle sığındım Rabbin merhametine... Gülün bağrındaki damlalar çırağ oldu karanlığıma. Muhayyilem beni bir yağmur yaptı düşürdü ellerine... Gezindim parmaklarında öyle sessiz öyle ince... Ne vakit sürgün edildim kendime o vakit yittim kendi şehrimde...
Gökyüzü gündüz gözüyle örtü kara çarşafını üzerine, nedendir diye düşünürken, yüzüm düşen gökyüzü yaşlarıyla ıslandı ağlıyordu oda benim gibi benim kaderime ve kendime geldim aniden yaşıyorum dedim.
Yağmurun sesiyle irkilip fısıldadım sırrımı güle... Açtı bağrını da aldı sırrımı içine... Dedi “Yitme kederinde! Bak rengime ümide gebe!” Bülbül onu nasıl sevmesin di?... Nasıl yanmasın dı seherlerde?... Gül... Ruh feza ömre...
Acaba birileri, benim yalnızca bir avucu dolduracak kadar, saf yağmur suyu olduğumu bilecekler mi?
Giderek avuçlarından, şırıl şırıl akan dere sularına verdiğim bir damla gözyaşı olduğumu bilecekler mi?
Korkarım bilmeyecekler sevgili! Bilemeyecekler?
Bu kadar saf ve temiz bir sevdanın, bir yağmur damlasında saklı olduğunu kimse bilmeyecek.
Kimse anlamayacak, uzaklığının bu kadar yakın olduğunu ve bir yıldızda buluştuğumuzu.
Yağmurdan korkup da hızlı hızlı kaçan insanlar bilmeyecekler parmaklarımdan damlayan bu sevdayı.

Ruhum yıkandı yağmurla, hasret içimde büyüdü ve çoğaldı. Bir kez daha baktım kalbime yerin sağlamdı!
Nevbahardın! Yeşerdin yağmurla, bir gül olup kök saldın. Acıyordu her yanım lakin bir yanım yenileniyordu seninle...
Büyüyordu sanki sevgimde hasretinle...
Bir buseyle veda edipte güle... İndirdim hasretinle bir “âh”ı akşamın rahmetiyle yıkanmış kalbine...
Ve yürüdüm kendi kuytularıma bin bir ümitle...

Kurak topraklar gibi çatlamıştı şimdi ömrüm... Sağa vurup yalpaladım, sola vurup yalpaladım...
Düştüğüm her karanlıkta bir ışık arar olmuşumdum.
Bak dinle ah seslerini; acıyor işte sol yanım, acıyor gecelerde... Gece beni dinliyor, ben geceyi dinliyorum. Gece ben, ben gece oluyorum... Gecelerde başlayıp gecelerde bitiyorum... Ve sabah oluyor bakıyorum yine yanımda yalnızlık yatıyor. Hem de sanıl sarılmış bedenime, bin yıllık âşıklar gibi... Ve umudum başka bir geceye yürüyor elimi bırakıp…

Zor oldu ama bir tanem… Hayatın gerçeğini, düşlerinin ıslığıyla bestelenmiş, kanayan bir şarkıya dönüştüren yüreğinin atışlarını dinlemek. O ıslığın seni götürdüğü yere kadar çekip gitmişsin sen.
Yankı seslerinde anlamışım seni kaybettiğimi…

Ah hasretimin devşirmesi! Ah sol yanımdaki ayaklanma!
Öznesini ele geçirmeden gözlerinin dudaklarındaki yükleme kanmayacağım artık...
Şimdi bir iyilik yap kendine haydi durma. İstersen birazcık sev beni sev de öyle git...
Sonra unut benden kalan ne varsa. Bil ki unutmak tesellidir yalnızlığın…
Güneşi bir kadeh şarap gibi içip, delicesine sarhoş olmak… En güzel tarafıdır bu imkânsızlığın… Hoşça kal sol yanım. Bu gecede bitti sabaha kaldı artan sızılar. Topladım tek tek düştükleri yerden koydum gönül soframa...
Biliyorum geceye lazım yüreğimde büyütmeye. Kim ki gelip saracak yalnızlık sızılarımı gecelerde onlardan başka…

09 Ekim 2008
Ömer Sabri Kurşun

GİDİYORUM DİYORSUN

Oysa ben sana çoktan veda ettim bilmiyor musun?..
Düşler sokağının kaldırım taşlarından biri eksik senin yüzünden hala anlayamadın mı?..
Yanımda bu yüzden yürüyemiyorsun.
Ben senin ayrılığına sevdalandım artık sevgili!..
Ayrılığında bir başka güzel oluyorsun…
Saçlarını esmeyen rüzgârlar savuruyor, sen esen rüzgârlarda kayboluyorsun. Bir veda yazısı istedin benden, yazmak ne kadar zor görmüyor musun? Benden bir parçayı taşımaya ihtiyacın mı var neden beni buna zorluyorsun?..

Ben seni dokunamadığım ellerin kadar, yazamadığım satırlarım da sevdim, sen satır başlarında doğup satır sonuna ölüyorsun, benden seni öldürmemi mi istiyorsun?..
Yazdım sevgili, sana veda sözlerimi yazdım, hiç okuyamayacağını bildiğim için yazdım. Belki de, hem de ne kadar çok okumayı istediğini bildiğim halde. Uzun bir gece boyunca bu son olacak belki de dedim sevgili. Gece deliydi ben daha deli, gece öfkeliydi ben daha öfkeli, o gece sen vardın yanımda sevgili.

Ben sana çoktan veda ettim sevgili, sessizliğim yeni sevgililerine karşı, öfkemden neden anlamıyorsun?..
Sana güle güle aşkım... Ben de senden kalan neyim varsa, tüm güzellikleri, tüm kırık parçaları toparlayıp yüreğinden gidiyorum...
Umarım bir daha kimseyi böyle yüreğinden vurma, kimseyi böyle iz bırakacak kadar çok ta incitme... Seni çok sevdiğim için taşınıyorum yüreğinden bil bunu. Bu yürek bir tek sevdiğinin sevgisizliğine boyun eğemiyor çünkü...

Fonda Sezen Aksu, adın bende saklı be sevgili, mutluluğun başka diyarlarda olsun varsın, bu bendeki sevginin farkı. Asla okuyamayacağını bildiğim satırlarda gözyaşların var sevgili. Bu şehir sensiz bir başka çekilmez olacak, orada olduğunu bildiğim bir yerde olamayacaksın artık. Geceleri hayali çiçekler koyamayacağım artık posta kutuna, pencerendeki her ışıkta o odada diyemeyeceğim, geceleri bir başka yabancı olacak yokluğun. Yokluğuna sevdalı bu çocuk varlığını kıskanacak be sevgili!..

Cebimde veda yazın vardı sevgili, yok dedim, yazarım bir gün dedim cebim ateş, ateş bedenim ve sen…
Kahverengi gözlüm yazarım bir gün, sevgili neden okuyamadığını o satırları, neden okuyamayacağını yazarım. Gülümsersin sevgili, gözlerinde yaşlar gülümsersin ve ben gözlerindeki yasa tutsak…
Ben seni bir sigara mesafesi sevdim. Sen sigara dumanını benden ötelerine savururken beni de sürükleyiverdin be sevgili!..

Aşkın ne olduğunu gerçekten biliyor muydun acaba?.. Seni seviyorum derken bana, sevginin gücünden haberin var mıydı?.. Sevdiğine inandırırken beni seven insan nasıl özler, bekler, sabreder, sevdiğini kırmamak için her defasında nasıl sessiz gözyaşlarına boğulur benim gibi, bilmiyordun ki?..

Yazabileceğim öykülerin en güzeli senin için olabilirdi, oysa sen yazılmış öykülerimi sevdin. Yazılmış öykülerde acı var öfke var sevgili ve yokluğunda en az onun kadar. Ben yokluğuna sevdalı, sen yoksun sevgili ben sana tutsak, hayallerin bittiği yerde. Sevgili orada buluşacağız bir gün o zamana kadar haydi ''elveda'' Hoşçakal... Bu vedalar her şeyden gerçek, sevgimizin sonu... Çünkü sen beni gerçekte hiç sevmedin ki...

05.10.2008
Ömer Sabri KURŞUN

Görmezsem Seni

Senden uzaklarda senin hâlini
Sormasam baharım güz olur gider
Karanlık içinde mah cemâlini
Görmesem baharım güz olur gider

Severim mahımı düşürmem dilden
Bulurum pek güzel goncadan gülden
Hasretim yoğunsa ne gelir elden
Yaralar içimde iz olur gider

Varlığın gözümde cennettir bana
Cemâlin' görünce can gelir cana
İçimden geçeni söylesem sana
Ömrümün yokuşu düz olur gider...

03.09.2008
Ömer Sabri Kurşun

Sensizim / Sessizim...

                                   

Maviler çok üşüyecek...

Çocukken geceleri yıldızlara bakardım...
Başımı gökyüzüne kaldırır heyecanla yıldızları sayardım.
Kaçında aşk vardı,
Kaçından böyle görünürdü gökyüzü, Kaçında denizler bu kadar güzel ve kaçında aşk maviydi...

Yıllar sonra senin gözlerinde gördüm yıldızları...
Gözlerinde o çocukluk heyecanımı yaşadım yeniden.
Mavi denizleri, mavi gökyüzünü, mavi aşkı gördüm...
Belki de onun için sen gözlerini kapattığında sönüyor yıldızlarım...

Gözlerinden bir yol çizdim kendime, Yıldızlara tutunarak ulaştım aşka... Aşk maviydi; gözlerinde aşka bulandım...
Şimdi belki de bu yüzden;
Gözlerini kapadığında yolumu kaybedişim...

Şiirler okurdum gökyüzüne bakarak; Nefesimden cam buğulanırdı...
Adımı yazardım o şiirli buğuya,
Yanında bir boşluk bırakarak...
Sonra yanına eklenecek mavi aşkımı hayal ederdim saatlerce...
Şöyle olmalı, böyle bakmalı, böyle konuşmalı...

Şimdilerde gözlerine bakarak şiirler okuyorum içimden, sen duymuyorsun...
Gözlerinin buğusuna adımı yazıyorum, Yanına da mavi aşkımı;
Yani seni...
Kapasan gözlerini, buğusu silinecek, Adım silinecek gözlerinden, aşk silinecek...

Bir şiir okuyorum soğuk cama yaslanıp;
“Yokluğun cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum kapama gözlerini” diye biten...
Şimdi gözlerini kaparsan;
Gözlerindeki yıldızlar sönecek...
Şimdi gözlerini kaparsan;
Maviler çok üşüyecek...

12.8.2008
Ö.S.KURŞUN