Dostluk...

Biz Mevlana'nın torunuyuz; Yaratandan dolayı severiz Yaratılanı…
Bu güne dek birçok değerli kalem dostluk üzerine yazmıştır. Bende zaman zaman yazdım ama her zaman ustaların karşısında haddimi bilerek yazdım, bir iddiası olmaz hiçbir zaman kalemimin yazmak konusunda, takdir dostlarımdandır…
Dostlarım bu gün sizlere her birinden ders çıkaracağımız üç hikâye ile başlıyorum güne. Ve hikâyeler arasına konuyla ilgili şu an ki mevcut durumu değerlendirmek ve bunlarla bununla ilgili tespitte bulunduğum bazı düşüncelerimle desteklemeye çalıştım.
Bilemiyorum tabi ki; var olan O sesin hükmüne uyup kalemim yazabildi mi düşüncelerimi bu konuyla ilgili anlatabildim mi?
Takdir siz okuyan dostlarıma kalmış.... Anlayan anlamıştır, anlayanlar anlamayana anlatır. Çünkü benim yolum uzun, sırtımda bir yük yürüyorum bir bilinmeze…

Dostluk nedir?
Herhalde bir gösteriş, birine, aynı cinse, kadınsan erkeğe, erkeksen kadına karşı kendini beğendirme çabası, bir moda, bir gelgeç ruh hali değil... Sempati… İlgi… Bağlılık.. Yüceltme… Taçlandırma...
Sorumluluk duyma… Yürekten algılama… Bakışlarla anlaşma… Ses tonuyla destek verme…
Kesintisiz ilişki… Kayıp olmaz, yitmez. Yoktan var olmaz bir duygu…
Bunların hepsi bir araya gelip, zaman içinde gıdım gıdım birikerek dostluğun çimentosunu oluşturuyor.

Gazetelerde okuyoruz. TV'lerde seyrediyoruz. Sağda, solda konuşmalarda adı geçiyor:
Güzel yemek yeme dostu… Edebiyat dostu… Türk Sanat Müziği dostu… Çocukların dostu… Halkın dostu…

Dostluklar nasıl oluşuyor? Dostluk nedir? Unuttuk… Bu hızlı kent hayatı, dostluk duygusunu aklımızdan aldı… Yüreğimizden çaldı... Aldı götürdü nereye attı bilinmez...

*Sokrates'e öğrencileri sormuş:
Dostluk nedir?
Sokrates de onlara şu yanıtı vermiş; "Çocukluğumdan beri arzuladığım bir şey vardır.
Kimi insan atları olsun ister... Kimi insan köpekleri… Kimisi altını, kimisi de şanı, şerefi…
Bense bir dostum olsun isterim..." Demiş…

*Nasrettin Hoca bir Cuma günü camide cemaate namaz kıldırmak üzere ezan okunsun diye bekliyormuş.
Bir adam gelmiş. “Hocam” demiş! “Eşeğimi yitirdim…”
Hoca da adama; “Şu namazı kıldıralım, senin eşeğin çaresine bakarız” demiş.
Hoca namazı kıldırmış, vaazını vermiş ve cemaate dönmüş:
İçinizde, bir dostuyla birlikte bir bardak çay dahi olsa içmeyip saatlerce konuşmamış; dostuyla sekiz saatlik yürüyüşe çıkıp, yanındaki ile hiç konuşmadığı halde sıkılmadan yürüyüşünü tamamlamış; bir cenaze evine gidip başsağlığı dileyip, cenaze yakınlarının acısını paylaşmamış; düğün evine gidip, düğün sahiplerinin sevincini paylaşmamış; komşusunun kapısını çalıp hiç hal hatır sormamış biri var mı?” diye sormuş.
Arka sıralarda saf tutmuş bir kişi: “Ben varım hocam” demiş.
Hoca eşeğini yitiren adama dönmüş ve: “Al bu adamı git, bundan büyük eşek olur mu? Yitirdiğin eşeğin yerine kullanırsın” demiş.

Demek istemiş ki. Dostun yoksa eşekten farkın ne? Gerçek dostluk fayda ve menfaati paylaşabilmektir...

*Mevlâna’ya yakın müritlerden biri şöyle bir hikâye nakleder:
“Bir gün arkadaşımla birlikte gezmeye gidiyorduk. Uzaktan Mevlâna’nın tek başına gitmekte olduğunu gördük. Biz de ona ayak uydurarak onun peşinden takibe koyulduk. Mevlâna arkasına bakıp bizleri gördü ve:
–Siz arkadan yalnız geliniz, başka kimse gelmesin. Kalabalıktan hoşlanmıyorum. Benim halktan kaçışımın sebebi, onların el öpmek ve önümde eğilip saygı göstermek belâsından kurtulmak içindir, dedi.
Gerçekten Mevlâna herkesin onun elini öpmesinden ve önünde baş koymasından son derece incinirdi. Aşağı tabakadan olan insanlara ve talihsiz kimselere karşı büyük bir gönül alçaklığı gösterir, onların önünde eğilirdi. Bundan sonra Mevlâna yoluna devam etti, biraz ilerleyince bir virâneye geldik. Orada birkaç köpek birbirleriyle sarmaş dolaş olmuş, uyuyorlardı.
Arkadaşım:
–Bu biçareler arasında ne kadar güzel bir birlik vardır; ne güzel uyuyorlar ve birbirleriyle ne kadar da güzel sarmaş dolaş olmuşlar, dedi. Bunun üzerine Mevlâna:
-Evet, dedi; sen bunların arasındaki dostluğun ve birliğin ne kadar samimi olduğunu bilmek istersen, onların aralarına bir leş veya bir ciğer atıver. O zaman bu dostluğun nasıl bir dostluk olduğunu görürsün. İşte bu gördüğün dünya ehli ve dünya malına tapanların aralarındaki dostluk da böyledir. Aralarında bir garez veya menfaat olmadıkça birbirlerinin dostudurlar; fakat dünyalık bir şey aralarına girince nice senelik namus ve şereflerini boşa verirler ve aralarındaki tuz ekmek hakkını bir tarafa atarlar.”

İnsanoğlu biriktiren yaratık...
Şan, şöhret biriktiriyor... Süper zenginse boğazda, Bodrum’da villa biriktiriyor. Tablo biriktiriyor.
Repoda para kasalarda naftalin kokulu döviz, antika biriktiriyor.
Antika lambalar, cam şişeler, eski koltuklar, tesbihler, tombaklar biriktiriyor.
Âlimse kitap biriktiriyor. Cahilse kin biriktiriyor.
Dost biriktirmeyi içimizde kaç kişi deniyor?

“Güzel hayat isteyen, Güzel insanlar biriktirsin.”
Cemal Süreyya, bazı insanlar dosttan öte aile gibi olur demiş.
Bedri Rahmi Eyüboğlu ise söyle seslenmiş şiirinde.
“Dostluk dediğin güzel bir kitap
Hava gibi
Su gibi
Ekmek gibi
Vazgeçilmez bir tat
Sonuna kadar dayanmak şart
Dostluk dediğin eşsiz bir kitap
Sevmediğin sayfaları varsa atla
Sayfayı kökünden yırtmak şart mı?”

Evet, kabul ediyorum, insan birçok kişiyle beraber mükemmel dost olamaz, tıpkı aynı zamanda birçok kişiye âşık olamayacağı gibi...
Fakat cinnete düştük. Dost biriktirmeyi unuttuk.
İyi halt ettik.

Sevgili dostlarım:
Allahuteala kusurları çift gözlü bir heybeye doldurmuş:
Kendi kusurlarımızı heybenin bir gözüne, başkasının kusurların ise heybenin diğer gözüne…
Ve insanoğlu da kendi kusurları olan tarafını arkasına, başkasının kusurları dolu olan kısmını ise önüne gelecek şekilde, heybeyi boynuna asmış.
İşte bu yüzden; başkalarının kusurlarını sürekli görür ve acımasızca eleştiririz. Kendi kusurlarımızı ise hep görmezden geliriz.

Nazik olmak için, bir gülümseme beklemeyin.
Sevmek için sevilmeyi beklemeyin. Bir arkadaşın, dostun değerini anlamak için, yalnız kalmayı beklemeyin.
Çalışmaya başlamak için, en iyi işi beklemeyin. Öğütleri hatırlamak için, düşmeyi beklemeyin.
Dua ‘ya inanmak için, acıları beklemeyin. Yardım edebilmek için, zamanınız olmasını beklemeyin.
Özür dilemek için, diğerinin acı çekmesini beklemeyin. Ne de barışmak için, ayrılığı beklemeyin.
Çünkü ne kadar zamanınız var bilmiyorsunuz...

Dostluk, gereğince tanımlanamazlardandır ve ancak, yaşamakla anlaşılır.
Bu yüzden dostluk, şiir gibi, aşk gibi anlatılmaz yaşanır. Dahası bir ucu şiire düşer dostluğun bir ucu aşka.
Şiiri ve aşkı bilmeyen bilemez dostluğu, dost olmayınca da şiiri ve aşkı.
Ucuz arkadaşlıkları dost olmak sananlar, kandan öte can kardeşliği olarak gelen dostlukları anlayamaz.
Dost dediğin senin geçmişinde, geleceğinde, bugününde yer almalı.
Dost dediğin senin her zaman yanında olduğunu bildiğindir.
Dost dediğin senin göremediklerini açıklamadan çekinmeyendir.
Dost dediğin sadece sevincini değil acını da paylaştığındır.
Ve hiç bir zaman sırtını yaslamaktan çekinmediğinindir.

Derdini dinleyecek bir dosta bir an bile ihtiyacın olursa, olacaksa eğer...
Yüzünde parıldayan gözyaşlarını silecek, kurutacak birini, yakınında istiyorsan eğer...
Herkesten sakladığın sırların varsa ve onları paylaşacak birini istiyorsan eğer...
Sıkıntılarından kurtulmak için, bir dost elini, desteğini arıyorsan eğer...
Zor gününü sana geçirtecek cıvıl cıvıl bir ses istiyorsan eğer...
Sana çok önem veren ve seni çok düşünen birini istiyorsan eğer...
Umutlarını paylaşan, tasalarını yumuşatmaya çalışan birini özlüyorsan eğer...
Sana saygı duyan biriyle beraber olup, kendini bulacaksan; ben, benim diyeceksen eğer...
Ve etrafında olup bitenlerden nasıl etkilendiğini anlayacak birine ihtiyacın varsa...
Buradayım... Burada olacağım...

Son sözü Rahman’ın ayetleriyle söyleyelim:
Ve men ahsenu dînen mimmen esleme vechehu lillâhi ve huve muhsinun vettebea millete ibrâhîme hanîfâ(hanîfen), vettehazallâhu ibrâhîme halîlâ(halîlen).
-Hem iyi ameller yapıp hem de tüm varlığı ile Allah’a teslim olandan ve İbrahim’den tek ilahlı dine uyandan daha iyi bir dindar kim olabilir? Allah, İbrahim’i dost edinmişti. Nisa Suresi/125. Ayet

Peygamber Sallallahu Aleyhi ve Sellem buyuruyor ki:
"Kişi, dostunun dini ve ahlâkı üzerinedir. Öyle ise herhangi birimiz dostluk edeceği kimseye baksın."
Arkadaşlık (dostluk) edeceğimiz kimselerin özellikleri neler olmalıdır? Gazâli bu özellikleri şöyle sıralıyor:
"- Akıllı olmalıdır. - Güzel ahlâklı olmalıdır. - Fasık olmamalıdır. - Bid'ad sahibi olmamalıdır. - Dünyaya düşkün olmamalıdır."

Sevin hayat sevince güzel ve diyelim her bir cümleye; bu ülkenin sahipleri yalnızca bu ülkeyi karşılıksız seve bilenlerdir…
Gönül soframdan gönül sofranıza muhabbet olsun güzel, sağlıklı ve umutlu, mutlu günler dilerim... Hoş kalın, hoşça kalın ama hep dostça kalın…

Bir Dost

18 Eylül 2009
Ömer Sabri Kurşun

15 yaşında hayatı anladığını sanan……..

• İçtikleri iki birayla arkadaş arasında ” abi geçen bi içmişim” muhabbeti yapan genç kanlar. Şıpsevdi sakızlarından çıkar bunların aşkları...
• Zorla Türkiye ye de bütünleşmiş edilen çarpık kültürün ve vahşet içindeki eğitim sisteminin sapık aşkından doğan nesildir.
• Hayatı anlamak için en azından bir 15 yıla daha ihtiyacı olduğunu anlayamayanlar

Kolaylıkla görülüyor ki birçok kişi bu nesil’i genelleyebiliyor ve fark edip etiketleyebiliyor.
Doğrudur, son derece bariz bir şekilde itiyor bazen bu tip gençler.

Ancak öbür kültürlerden farklı olarak Türkiye de bir kaç farklı etmenin göz önünde bulundurulması gerekir bu insancıklar genellenmeden önce.

1)Eğitim sistemi: sürekli geleceğin tehlike altında olması. Sürekli kendilerine büyük sorumlulukların yüklendiğinin hatırlatılması muhtemelen ister istemez hayatı sorgulamaya itiyordur bu ufak karamsarları ve bir kaç cevap bulmadan gerçekten yollarına devam etmelerinin zor olduğunu hepimiz biliyoruz değil mi? Yoksa 15 yaşında bir bünye nasıl algılayabilir bütün sosyal konumunun ve gelecek hayatının bir kaç çemberi doldurmaktan ibaret olduğunu?

2)Sosyal-kültürel durumlar: bu insanları cinsler ve bireyler arasında hızla yitip giden iletişim yaratıyor biliyorsunuz değil mi? Yaşlı amcalar gibi konuşmayı sevmiyorum ancak sokakta bilye oynayan, oyundan oyuna koşan, top peşinde yorulan gençlerin, çocukların hayata karşı daha umutlu, daha basit ama samimi olduklarını hatırlamıyor musunuz? Elinizde iletişim namına sadece Fecebook, msn ve bilumum netsel ıvır zıvır kalmışsa eğer, sizden 10 satırlık alana kendinizi yazarak özetlemeniz bekleniyorsa eğer, elbette bu gençler hayatı çözdüklerini sanarak var olacaklar bu evrenlerde.

3)Çalkantılı gündemler: yaşı 15 ile 20 arasında değişen bireylerin hayatları boyunca görüp geçirdikleri gündemleri şöyle bir gözden geçirirseniz aslında hayatı çözdüklerini sanmalarının doğal bir psikoz olduğunu göreceksiniz.

Bombalar gördüler, tren kazaları yaşadılar, büyük depremler ve doğal felaketlere maruz kaldılar siyasi kamplaşmalara aile içinde bile şahit oldular, sık sık sapkınlık dolu haberler okudular ve doğumu, ölümü, yaşamı ve doğal süreçleri milyonlarla beraber gündemden takip ettiler.
Her ülke de olmuyor mu sarsıntılı günler, üzüntülü haberler? Oluyor elbette ama şöyle bir hatırlayın lütfen, bizimki kadar köklü değişimler ve yankılar yaratan bu kadar dalgalı ülke güncesi bulmak zor değil mi?

Küçük dünyasına sığmayan, bu yüzden sıkıntı duyan, küçük dünyasını fethettiği içinde, hayatın bu küçük dünyadan ibaret olduğunu sanan, hayatı sıradan tekdüzelik de akıp giden, kabuğunu kıramayıp bu kabuğu hapsolan, gelişemeyen, büyüyemeyen, anlayamayan, anlaşılamayan gençlik.

Kabuğu kırdığında yaşayacak olduğu, çıktığı kabuğu beğenmeyip, geçmişinden, ailesinde çevresinden uzaklaşıp, kendisine başka küçük bir dünya yaratacaktır.

Aslında şöyle düşünmek gerekmez mi; bir kere insan her yaşında hayatı anladığını zanneder(aksini iddia etse de içten içe böyledir bu). Bunu 15 yaşında düşününce mi geri zekâlı oluyor insanlar? Yine de belki yaşadığı kadarını anlamış olduğunu düşünüyor olabilir.

Büyüklerin kullandığı bana hayat çok şey öğretti lafını, ayrıldıkları her sevgilinin arkasından çokça kez tekrarlayarak, hayata dar baktıklarını bize gösterirler. "bin biliyorsan da bir bilene danış" atasözünün yerine, "seven,….(müstehcen) ….sevilir" sözünü kullanırlar. Hayatın onlara getirisi olarak aldıkları harçlıkları görürler ve harçlıkların azaltılması ya da istenilen artışın yapılmamasını işten çıkartılmak olarak görürler. bu çevreden bazıları üniversiteyi bitirdiklerinde emekli olur ve hayata ilk adımlarını atarlar. Gelecekte ise mutlu bir hayat yaşayıp kırkından sonra sapıtanlar kervanına katılmazlar. Bu nedenle on beşinde yapılan hatalar, kırkında ders olurlar ve bizlere atasözlerini yeniden yorumlama ihtiyacı duyururlar.

Hala yer yer itici buluyorum ve büyümüş halleri ile bile iletişimi zor buluyorum ancak kendi başlarına böyle olmadıklarını da unutmamak gerek sanırım.

60lar ve 70lerin x nesli sonrası 80li yılların sonlarına doğru hayata gözlerini açan evlatlarımızın geçtiği yoldur bu. Psikolog Dr. Jean m. Twenge "ben" nesli adlı kitabında şu sorularıyla sorgular bu yeni yetme nesli durumunu "bugünün gençleri niçin bu kadar özgüvenli ve iddialı. Fakat bir o kadar da depresif ve kaygılı?"

Kendi fikirlerini babalarının öğütlerinden daha makbul bulan 15 yaş grubu gençlerdir.20 yasına geldiğinde eğer "lan adam zamanında ne konuşmuş, doğru söylemiş valla" diyorsa, hayatı anlayabilme sürecinin teori kısmına hakim bir insan olmuş olur.

Yirmi yaşında görmüş geçirmiş olurlar, 25 yaşlarına geldiklerinde aslında hayatta anlayamadıkları çok fazla şeyin olduğu fark edenlerdir

Toplumun yetiştirmekten gurur duyduğu gençlerdir, çünkü hayat anlaşılırsa daha çok aranmaz, daha çok aranmazsa pek problem de çıkmaz. Ama bir de ergenlik bunalımı vardır ki onu bütün bunların dışında tutmak gerekir, o hormonaldir, geçici hasardır.
Hayatı anladığını, kimsenin onları anlamadığını sanan geri zekâlılar olarak başlayan insanlardır. hayatı anlamadığını ama kendini anladığını ve kimseyi anlamadığını görene kadar devam eder bu sendrom.
Kimisi 25–26 da, kimisi ömür boyu. Akıl yaşta değil baştadır lafı, aslen akılsızlık yaşla değil, başla bitirilir olarak değişsin, arz ederim.

75 yaşında "ulan ben hayatı onbeşimde anlamışım aslında ne diye vazgeçtim ki amma geri zekâlıymışım" derler.
Yaşadığı 15 yılın ardından, hayatın farklı yönlerini de keşfetmeye başlamasının verdiği heyecanla "hayatın anlamı"nı çözmeye çalışan insanlardır ki, zannımca hiçbiri geri zekâlı değildir. bu dönem bi nevi ergenlik dönemine denk geldiği ve böyle bir durumu herkes yaşadığı için bütün insanlar geri zekalı değildir muhakkak!

Hızlı yaşayan bir çoğuda 16–17 yaşını geçmeden ölür gider.

Eğer bir çocuk eleştiri ile yaşarsa...

... Kınamayı öğrenir.

Eğer bir çocuk düşmanlıkla yaşarsa...

... Savaşmayı öğrenir.

Eğer bir çocuk alayla yaşarsa...

... Utanmayı öğrenir.

Eğer bir çocuk utançla yaşarsa...

... Kendini suçlu hissetmeyi öğrenir.

Eğer bir çocuk hoşgörü ile yaşarsa...

... Sabırlı olmayı öğrenir.

Eğer bir çocuk teşvik ve onayla yaşarsa...

... Kendine güvenmeyi öğrenir.

Eğer bir çocuk övgü ile yaşarsa...

... Değer vermeyi ve takdiri öğrenir.

Eğer bir çocuk dürüstlükle yaşarsa...

... Doğruyu öğrenir.

Eğer bir çocuk arkadaşlık içinde yaşarsa...

... Sevmeyi ve dostluğu öğrenir.

ANLAYABİLİRMİSİN SEN..

uzun soğuk kış gecelerinde..
kendisinden başka dinleyeni olmayıpta
duvarlarla konuşanın halini..
ANLAYABİLİRMİSİN SEN

kırık dökük tencerede,kuru ekmekten başka
yiyeceği olmayan ,
etrafına toplanıpta paylaşamayan
o çocukların halini
ANLAYABİLİRMİSİN SEN

el bebek gül bebek bayramlarında
şen şakrak oynayan çocukların yanında
bir köşede boynunu bükmüş gözü yaşlı
o masumun halini..
ANLAYABİLİRMİSİN SEN

yazın plajlarda,kışın barlarda
elinde içki kadehi
eşitlik lakırdısı yapanların yanısıra
kucağında bebesiyle, soğuktan hıçkıran
o çaresiz ananın halini
ANLAYABİLİRMİSİN SEN

cebinde beş kuruş parası olmayan
evinde açlıktan çocukları ağlayan
yeni başlayan bir günü ölümden sayan
o yoksul babanın halini..
ANLAYABİLİRMİSİN SEN

CHE'NİN ÇANTASINDAN ÇIKAN NUTUK..

Küba Devrimi’nin öncülerinden ve Fidel Castro’nun yoldaşı Arjantinli devrimci doktor Che Guevara, 1967 yılında Bolivya’da yakalanıp öldürüldüğünde sırt çantasından;
“Atatürk’ün Büyük NUTUK’u” çıkmıştır...”

NUTUK’un Küba Devrimi’ndeki yeri aslında daha önceki yıllara dayanıyor. Sosyalist Küba Cumhurbaşkanı Fidel Castro, 12 Mayıs 1961 tarihinde Havana’da görevli genç Türkiye diplomatı Bilal Şimşir’den “Atatürk’ün Büyük Nutuk Kitabını” ister. ABD’nin bilgisi olmaması ricasıyla yapılan bu istek, Bilal Şimşir tarafından uzunca bir süre sonra yerine getirilebilir. İşte, Fidel Castro’nun Atatürk hayranlığının kaynağı; İngilizce “Nutuk” kitabını özümseyerek okumasında ve devrimci M.Kemal ATATÜRK’ün ilk antiemperyalist savaşımını zafere eriştiren “1919 Ruhu”ndan esinlenmesinde yatıyor.

12 Aralık 1996’da bir ödül töreni için gittiği Küba’da Fidel Castro ile görüşen Dursun ÖZDEN kendisine “Türkiye’de solcu, ilerici ve devrimci gençler; Che Guevara ve Fidel Castro’yu çok seviyorlar ve sizleri mutlak önder olarak kabul ediyorlar...” der. Bu sözlere Castro’nun verdiği yanıt çok anlamlıdır:

“Devrimci M.Kemal ATATÜRK varken, Türk gençleri neden kendilerine başka önder arıyorlar?... Devrimci ATATÜRK bizim ve tüm mazlum halkların esin kaynağıdır...”

Mart 1997 de Habitat Toplantısı için İstanbul’a gelen Fidel Castro, yaptığı konuşmada şöyle der:

“Asıl devrimci M.Kemal Atatürk’tür. Ben bir devrim yaptım, ama O’nun yaptıklarını asla başaramazdım.” “Sakın kendinize başka esin kaynağı aramayın...”

Fidel Castro’nun bu sözleri karşısında heyecanlanmamak mümkün mü?
Bu bağlamda son yıllarda Latin Amerika ülkelerinde esmekte olan “ulusalcı ve antiemperyalist rüzgarda” Mustafa Kemal ışığının etkisi yok mudur sizce?...
O Mustafa Kemal ışığıdır ki; doğudan batıya, güneyden kuzeye, birçok halk hareketini ve halk önderini etkilemiştir. Örneğin, çağdaşları Lenin ve Churchill kendisini hep takdir etmişlerdir. Örneğin, 1935’teki Uzun Yürüyüş öncesinde Şankay Meydanı’nda toplanan binlerce Çinliye seslenen Mao’nun ilk sözleri şöyledir:
“Ben, Çin’in Atatürk’üyüm..”

Ve 1948’den bugüne dek, Çin Halk Cumhuriyeti’ndeki 8. ve 9. sınıflarda Yakınçağ Tarihi derslerinde Atatürk ve Cumhuriyet Devrimleri okutuluyor.Peki, Atatürk ışığı dünyanın dört bucağını aydınlatırken Türkiye’de neler oluyor? Ne yazık ki ülkemizde bir yandan gericiler ve yobazlar diğer yandan Che, Castro, Lenin, Mao gibi devrimci liderleri sözde örnek aldıklarını sanan “uçuk solcular”, Atatürk’ü ve düşüncelerini yıpratmak için herşeyi yapıyorlar. Emperyalistler ve yerli işbirlikçileri de Atatürk’e karşı olan her türlü gerici ve bölücü hareketi destekliyorlar. Bu tür çalışmalar yurt dışında da sürüyor.

İşte sizlere iki örnek:
Birincisi,Küba polis şefi Carlos Fernandez’in yaptığı açıklamaya göre:
“Başkent Havana’daki 13/K parkında, birçok dünya liderinin büstlerinin olduğu yerde bulunan Atatürk büstü, Havana Karnavalı için çeşitli ülkelerden gelen “Kürt kökenli gençler’ tarafından 26 Temmuz 2007 günü yerinden sökülerek yok edilmiştir...”

İkinci örnek ise çok düşündürücü:
“Annan Planı gereğince KKTC’deki ortaöğretim okullarının ders kitaplarından Atatürk ve Türkiye Ulusal Kurtuluş Savaşı konuları çıkarıldı...”

Son yıllarda ülkemizin üzerine çöken kara bulutların dağıtılabilmesi için; öldürüldüğü gün Che’nin sırt çantasından çıkan NUTUK’u kendimize rehber edinmemiz gerekiyor.

Cemal Sağmen

(a)

Suyun anlatımı...

SUYUN YEDİ RENGİ

SU HAYATIMIZDIR

Su cansızdır olabilir ama can susuz olamaz.
Canlı olan her şeyin kaderi su üzerine yazılmıştır.
Nerede can varsa orada bir su arayışı vardır.
Madde sanki suyun dudağından emer gibidir hayatı.
Hayat ateşi, önce suyun duru ayinesine düşer,
öylece görünür olur.
Onun içindir ki, bir canlıya baktığımızda
yarıdan fazla suyu görürüz aslında.
Her canlı bedeni su üzerine yazılmış yazı gibidir.
Öyle ki yüreğimizin yüreğinde her an bir su
Şelalesi’nin ritmik akışını duyarız,
beynimizin çeperlerinde suya yazan
bir kalemin vuruşlarını ağırlarız.
Şah damarımızdadır su.
Şah damarımızdır su.
Su kanımızdır.
Su,yüreğimizde ‘can suyu’muzdur.
Su hayatımızdır.
“Ab-ı hayatımız”dır.
Su,Muhyi’den ihya dokunuşu,
Hayy’den diriliş nefhasıdır.

SU YAKINIMIZDIR

Tohumlar bir damla suyun dokunuşu ile uyanır.
İnsan gün ışığına suyun dokunuşu ile uzanır.
Su bizi bize yakınlaştırır, eşyayı birbirine yakın eyler.
Su var oluşumuzun ele avuca gelmez ilmeği gibidir.
Suyun aktığı yerde, suyun coştuğu yerde,
 suyun uğradığı yere yakın durur hayat;
suya tutunur ve yeşeriverir, canlanır ve neşelenir.
Suyun yokluğu eşyayı birbirine uzak eyler,
canlıları tarif edilmez bir ayrılığa düşürür,
bitimsiz bir boşluğa iter.
Su yakınlıktır.
Tüm dağılmışlıklar suyun billur
dokunuşunda kristalleşir,
tüm uzaklıklar suyun serin yüzünde son bulur.
Su varlığın tanıdık sahili,
buluşmaların şeffaf gülü,
birleşmelerin tanıdık köprüsüdür.
Su sahilimiz, gülümüz, köprümüzdür.
Yakınlığı “aramızdan su sızmıyor” diye tarife kalkanlar,
aramızda su olmasaydı bütün yakınlıkların,
birleşmelerin ve buluşmaların eriyeceğini hatırlamalı..
Su, Mahbub’dan yakınlık müjdesi,
Vedud’dan dostluk habercidir.

SU RENGİMİZDİR

Renksizdir su ancak tüm renklerin boyalarını
ödünç aldığı da sudur.
Suyun olmadığı bir dünyada rengin
elbette sözü edilemez.
Gülün alı, yaprağın yeşili, göğün mavisi..
hepsi suyun yüzünde gerçekleşir.
Suların çekildiği yerde renkler ölür.
Su varoluşun rengi ve ahengidir.
Tüm renkler su üzerine yazılmış gibidir.
Reng ahengimizdir su...
Su, Mülevvin’den gözümüze gökkuşağı,
Musavvir’den gönlümüze ahenk boyasıdır.

SU SURETİMİZDİR

Su biçimsizdir ancak biçimlerin biçimlendiği kalıptır.
Suyun olmadığı yerde bozulma,
çürüme, pörsüme, erime başlar.
Su hiç biçime girmese de,
Eşya’nın biçimlenmesinde ve suretlerin
güzelleşmesinde vazgeçilmezdir.
Su, girdiği her kabın biçimini alırken,
kalıbımızı giyinmeye hazırlanır,
kalbimizi okşamaya koşar.
Yüzümüzün güzelliği suyun gezinişiyledir,
gözümüzün nuru suyun yoklayışıyladır,
kalbimizin kalbi suyun akışıyladır,
kalıbımızın kalıbı suyun suretiyledir.
Su, Cemil’den güzellik dokunuşu,
Latif’ten estetik okşayışıdır.

SU LEZZETİMİZDİR

Tadı tuzu yoktur,ancak hayatın tadı tuzu suyla gelir.
Tuz suda kıvama erişir,şeker suda tadını bulur.
Hayatın tüm lezzetleri suyla gerçekleşir,
suyla hissedilir hale gelir.
Hiç bir lezzet suya uğramadan gelmez damağımıza..
Dudağımıza kurulmuş sofra,
dilimize sunulmuş çeşni gibidir su.
Her nimet bu sofraya uğrar,
her lezzet bu çeşniye katılır.
Eşsiz baharatımız, vazgeçilmez katığımızdır su.
Su, Rezzak’tan dilimize çeşni lütfu,
Rahman’dan cismimize tat sunağıdır.

SU ŞİİRİMİZDİR

Su sadedir, ancak karmaşanın buluştuğu yerdir.
Su çoktur, ancak eşsizdir.
Kolay elde edilebilir gibidir ancak tek bir
damlası bile taklit edilmez bir cevherdir.
Bir şiir gibi, sade ama bi’tanedir,
“sehl-i mümteni” söyleyişi gibi basitlik içinde
kainatın en karmaşık ilişkilerini anlatır gibidir.
Sadelik ve güzellik suda buluşmuşlar ve orada
öylece beraber kalmış gibidirler.
Şiir söze su verip onu çelikleştirmek ise,
su da sözün kılıç gibi keskin ve elle tutulur halidir.
Su şiiri anlatmaya yeter belki,
ama henüz hiçbir şiir suyu anlatabilmiş değildir.
Oysa, su kâinattaki her olayın kafiyesi,
varlığın gözümüz önünde akıp duran şiirinin
doyumsuz nakaratıdır.
Su kainatın konuşmasının ahengi,
Var oluşumuzun şiirli üslubudur.
Su Mütekellim-i Ezelî’den dudağımıza
dökülmüş cismanî bir şiir,
Rahman-ı Rahim’den yüreğimize indirilmiş
müşfik bir sözdür.



SU HERŞEYİMİZDİR

Su hiçbir şeye benzemez ama her şeye de benzer.
Herkese yakındır, herkesledir.
Her şeyin yanındadır ve her şeyin özüne girer,
Her şeyin yüreğine sokulur,
her şeyin cisminde bekler..
Bununla birlikte her şeyden ayrı kalır, ayrık durur.
Hiçbir şey suyu bulandırmaz; hiçbir şeyin kiri
O’nun duruluğuna dokunmaz.
Yine su olarak kalır, bozunmaz, dağılmaz,
özünü bulandırmaz.
Her şeyin yanında durur,
ancak her şeyden duru kalır su.
İnsan yüreğini her an yokladığı gibi,
gökleri dolaşıp el değmedik coğrafyalara uğrar.
İşte böylesine her şeydir su.
Herkesle ortaklık kurmaya hazırdır,
ancak bir tanedir.
Her birimizin yanında ancak her birimiz için özeldir.
Su, Ehad’den boynumuza dolanmış eşsiz incidir,
Samed’den gözümüze takılmış
paha biçilmez pırlantadır.

Dr.Senai DEMİRCİ

Düzenleme;Ömer Sabri KURŞUN

17 yaş ve geçmiş zaman.

17 yaş duygularımla şimdi ki zamanda olabilirimiydim?...


Sağda solda heryerde onu görürsün,duvarın her bir karesine adı kazınmış,resmi asılmıştır sanki.
Sadece onlar seyredebilir, aşk için dökülen gözyaşını. Her bir pürüzü, göz yaşı damlalarını ifade eder, senden başkasıda göremez zaten pürüz yada resim. Kapısı yoktur o duvarın, istediğin yöne koş aşkın karşındadır, elini uzatsan elinden tutacaksındır adeta.

Öyle çok seversin ki onu,kapı aramaya gerek kalmaz artık,yanındadır işte baş baş başasın dır,yalnızlığın ve sen.
Yere boylu boyunca uzanıp hayalinde yaşarsın onu. Hiç bitmesin istersin bu hayal,hiç uyanmamak istersin rüyadan.
Uykuya dalmış olmanda bir şey değiştirmez.Artık duvarların yerini göz kapakların alır o saniye.
Çevresinde yine onun ismi, resmi vardır.

Bu sefer ne görüyorsun?
Yine nerdesiniz onunla baş başa?
En sevdiği sahilin kayalıklarında mı oturuyorsunuz?
Yoksa mis kokulu çiçeklerin yanı başındaki ağacın altında aşk mı yaşıyorsunuz?
Belki de beyazlar giymiştir bu sefer,şahitler huzurunda nikah memuruna evet diye bağırıp,dudağına yapışıyordur.

Olamaz mı?
Olur elbet, neden olmasın. Sonra rüya biter gerçeğe uyanırsın. Gerçek rüyalardaki kadar mükemmel değildir.
Peki, hiç mi mükemmel olmayacaktır?
Hiç mi aşkını yaşayamayacaksın gönlünce?
Senin onu sevmen sanki umurunda değildir.Tek bir kelimenle çocuk muamelesi görebilirsin,duygularınla rahatça oynayabilir. Seni sen yapan değerleri hiçe sayar adeta.İşte bu aşkın ikinci yüzüdür.
Sonra ayrılırsınız, yıkılırsın birden, anılardan kurtulmak, acısını unutmak gibi bir lüksün hiç olmayacaktır artık.
İşte bu zamanlarını dört duvar arasında yani odanda geçirmek istersin, sırdaşın duvarlara anlatırsın olanları, onu yine onsuz yaşarsın hayaliyle.

Peki, o ne mi yapar?
Kim bilir belki seni çoktan unutmuştur, Belkide yeni aşklara yelken açmıştır bile, yoksa kahkaha maskesinin altına saklanıp
o da içten içe yiyip bitiriyor mudur kendini?

Evet yaşım 17 belki henüz gözünüzde çocuk sayılırım.
Önümde uzun yıllar olabilir. Ben her gülü koparıp koklamaktansa, ilk dokunduğum gülle ihtiyarlamak istiyorum.
Aşk öyle güzel bir duygudur ki, hiç ümidin kalmadığı anda hayata bağlar insanı.
İşte örnek, hayatımda hiç kimse için güzel sözler yazmamış olan ben, gece yarısı 01,28 de elimde kalem defterimi dolduruyorum.

Nerde miyim?
Tabiki dört duvar arasında odamdayım.
Peki, az sonra ne mi yapacağım?
Rüyalarımda onu bir kez daha yaşayacağım.