Haydi Git Sevgili

"Belki de anlamadın, anlamak istemedin belki de bu güne kadar, yada anlamak için belki de hiç gayret sarf etmedin, kim bilir…
Sen bilmesen de, bilmek istemesen de;
Bu güne kadar;
Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda… Hiçbir kadın senin kadar yakışmadı alın yazgıma… Ama başaramadık bu sevdayı yaşatmayı… Başaramadık işte… 
Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık… Ne ben acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim ne de sen mutluluklarımın gizli öznesi olabildin… Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk...
Biz ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki deli gelinciktik.
Zamansız açtık baharlara... Zamansız uyandık kış uykularından… Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandık...

Oysa biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe gülümsemesi kadar imkânsızdık… Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedik...
Belki de görmek istemedik…
Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük imkânsızlığa…
İşte o zaman yenik düştük zamana…
Senle ben, hiçbir zaman " biz " olmayı başaramadık… Başaramadık işte…
Haydi git___
derken sana sevgili vefasızlık rüzgârları ile üşüyorum bilesin ki. Hangi güneşli heceler ısıtabilir artık dona çekmiş duygularımı?
Düşüncemdin. Düşüm oldun. Şimdi düşlerimden de düştün sevgili…
Hiç oldun! Hiçlik oldun! Tüm ayraçlar battı gırtlağıma, söz kırıkları ile dolu senli cümlelerim.
Kimse gecem olmadı, olamazda senin gibi… Her şiirim geceye bulanıyor şimdilerde. Kara kâğıtlara, kara kalemle, kara dizeler karalıyorum, kara sevda üzerine zifiri karanlıklarda…

Haydi git sevgili___ Dudaklarımda daha fazla kanamasın pişmanlıklar, daha fazla ağlamasın hatıralar…
Haydi git, git artık sevgili…
Belki de seninle biz ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık… Kendimizi hep aramıza örülmüş hasrete kılıç sallar bilirken, meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız…

Haydi git sevgili___ Rüzgâra karşı savaşmayı bırak…
Ve git___ Dağlar devrilmişken omuzlarıma, yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git… Git diyorum sana. Kapıyı biraz arala ve çık git... Giderken kapının kolunu dışardan sök git.
Çünkü senden başkasının girmesini istemiyorum, girip de içeriye senin yıllarca hırpaladığın, kırıp döktüğün kalbimin dağınık halini görmesinler istiyorum…
Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve git… Geride bir şey bırakma acıdan başka…
Bekletme " seni" bekleyenleri… Bekletme kapımda beni sonsuzluğa gömecek yetim kelebekleri…

Haydi git___ Her harfine ölümler beğendiğim adımı dudaklarımdan sökerek git…
Bana çıkan tüm sokakları sil adres defterlerinden... Yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı " mutluluk bakiyelerden" düş gayri…
Gözlerime demir pervazlardan ölüm göz kırpıyorken durma git…

Haydi git sevgili___ Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar yalnız bırak beni…
Durma karanlıklarımda, durma hatıralarıma… Anılarımdan çek git…
Haydi şimdi, gönlümden kalemime düşen bir şiir gibi git ve kurtul bu şair bedeninden, benden ve yüreğimden sevgili… Kabuğu kırıldı artık bu sevdanın, içini de yalnızlık yedi…
Git sadece, bırak git ki___ hayat boyu sensizlik yerine, ölümler diz çöksün ayak dibime…
Bırak günahların dökülsün soğuk ellerinin gezindiği küçük avuç içlerime...

Haydi git sevgili___ Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik… Hiçbir zaman acıyı sırtlanıp mutluluğa gülümsemedik...

Haydi git___ Dudaklarında daha fazla kanamasın pişmanlıkların. Daha fazla ağlamasın hatıraların… Haydi git sevgili…

Haydi git___ Çıktığın kapıdan ölüm gelsin ayakuçlarıma...
Bırak gözlerin mahpusluğum, yüreğin sonsuzluğum olsun…

Haydi git___ Durma sabahı olmayan karanlıklarımda… Daha fazla üşütme ellerini, karı, boranı eksik olmayan kışlarımda... Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde…

Git diyorum sana... Git… Beni " bana " bırak…
Haydi kapıyı arala ve git... Kapat tüm ışıkları...
Ve git haydi... Git ki çıktığın kapının ardından ölüm gelsin gayri...

Şimdi git___ Unut ismimi… Unut yeminlerini…
Seni hiç sevmediğimi farz et… Bu sevdayı hiç yaşanmamış kabul et…
Demir kapımı " ölüme " arala ve sessizce git…

Haydi git sevgili haydi git…
Geceler gibi yor beni, akşamlar gibi hasret bırak sabahlara… Gözyaşı gibi dol avuçlarıma, gece karanlığı gibi düş gözlerime, okyanus gibi taşır canımı, kefen gibi dolan bedenime…
Haydi git sevgili… Kurut düşlerimi talan et rüyalarımın en güzelini, perçinle dudaklarımı susayım ömrümce…

Haydi git___
Sahte sevdanı alda git… lal olmuş dilimi konuşturmadan git…
Yetmedi mi? üzdüğün, ağlattığın, yıprattığın, kahrettiğin, yara bere içinde bıraktığın…
Git diyorum… Kendi ellerinle göm cansız bedenimi gözlerinin derinine… Ve git…
Sadece git___ Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma…
Sana kavuşmayı bilmese de, seni severken " ölmenin gururunu " yaşasın bu yürek?
Çünkü sen benim, ölüm ile hayat arasına çize bildiğim tek mutluluğumdun..."

12.05.2009
Ömer Sabri Kurşun

Ölüyorum Anne

Ölüyorum Anne

Bir çukura saplandım
Her geçen gün batıyorum anne
Ölüm bekliyor başucumda
Yavaş yavaş ölüyorum anne

Hayat bana çok kısa oldu
Sana uzun olsun anne
Güzel günler bitti
Ben ölüyorum anne

Son sözlerimi iyi dinle
Hakkını helal et anne
Yatağıma uzatın beni
Ölüm vakti geldi anne

Arkamdan ağlamanı istemem
Gözünden yaş akmasın anne
Bu dünyada son günüm
Yarın yokum anne

Arkamdan ağıt yakmayın
Dualar edin anne
Ölümden korkmuyorum ama
Yokluğun korkutuyor anne

Nefes nefes alamıyorum
Ayaklarım uyuştu anne
Hakkını helal et
Ben ölüyorum anne

(a)

Sol Yanım Acıyor Anne

Sol Yanım Acıyor Anne


Merhaba anne, yine ben geldim
Merak etme okuldan çıktım da geldim.
Anneler de babalar gibi merak eder mi bilmiyorum ama,
Ali “okula gitmezsem annem çok kızar merak eder” demişti de onun için söylüyorum.
Geçen hafta öğretmen sağ elimde sarımsak,
sol elimde soğan dedirte dedirte
Öğretti sağımı solumu.
Ben biliyorum artık anne, sağım neresi solum neresi,
Ağrıyan yanımın neresi olduğunu şimdi iyi biliyorum anne…
Hani geçen geldiğimde, şuram acıyor, şuram işte demiştim de,
Bir türlü söyleyememiştim ya acıyan yanımı anne,
Bak şimdi söylüyorum.
Şuram işte sol yanım çok acıyor anne,
Hem de her gün acıyor anne, her gün…
Dün sabah annesi Ayşe’nin saçlarını örmüştü.
Elinden tutup okula getirdi.
Yakası da danteldi. Zil çalınca öptü, hadi yavrum sınıfa dedi…
Bende ağladım… Ağladım işte utanmadım.
Öğretmen ne oldu dedi. Düştüm dizim çok acıyor dedim.
Yalan söyledim anne,
Dizim acımıyordu ama, sol yanım çok acıyordu anne!
Bu gün bende saçım örülsün istedim.
Babam ördü ama onunki gibi olmadı.
Dantel yaka istedim, babam ben bilmem ki kızım dedi
Bari okula sen götür dedim.
Kızım iş dedi. Bende bana ne dedim ağladım.
Kızım ekmek dedi babam.
Sustum ama , okula giderken yine ağladım anne.
Ha bide sol yanım yine çok acıdı anne…
Herkesin çorapları bembeyaz, benimkiler gri gibi.
Zeynep “annem beyazlara renkli çamaşır katmadan yıkıyormuş” dedi.
Babam hepsini birlikte yıkıyor,
babam çamaşır yıkamasını bilmiyor mu anne?
Of babam, her gün domates peynir koyuyor beslenmeme.
Üzülmesin diye söylemiyorum ama,
Arkadaşlarım her gün kurabiye, börek, pasta getiriyor.
E biliyorum babam pasta yapmasını bilmez anne.
Hava kararıyor, ben gideyim anne,
Babam bilmiyor kaçıp kaçıp sana geldiğimi?
Duyarsa kızmaz ama, çok üzülür biliyorum.
Kim bozuyor toprağını, çiçeklerini kim koparıyor!
izin verme anne, ne olur toprağına el sürdürme!
Eve gidince aklıma geliyor, bide bunun için ağlıyorum anne.
Bak kavanoz yanımda, toprağından bir avuç daha alayım.
Biliyor musun anne, her gelişimde aldığım topraklarını,
Şu kavanozda biriktirdim,
üzerine de resmini yapıştırıp baş ucuma koydum.
Her sabah onu öpüyor, kokluyorum.
Kimseye söyleme ama anne, bazen de konuşuyorum onunla.
Ne yapayım seni çok özlüyorum anne.
Ha unutmadan! Öğretmen yarın
anneyi anlatan bir yazı yazacaksınız dedi.
Ben babama yazdıracağım,
öğretmen anlarsa çok kızar ama, bana ne,
Kızarsa kızsın. Ben seni hiç görmedim ki, neyi nasıl anlatacağım anne,
Senin adın geçince, sol yanım acıyor anne, Hiçbir şey yutamıyorum.

Bazen de dayanamayıp ağlıyorum. Kağıda da böyle yazamam ya anne.
Ben gidiyorum anne, Toprağını öpeyim, sende rüyama gel beni öp,
Mutlaka gel anne. Sen rüyama gelmeyince,
sol yanımın acısıyla uyanıyorum anne
Sol yanım açıyor anne. İşte tam şurası,
Sol yanım… Çok acıyor anne.
Seni çok özledim, çok…anne…


Bedirhan GÖKÇE

ANNELER GÜNÜ...Kutlu olsun

Amerikalı, Jarvis isimli bir kız, 1906 yılında annesini kaybetmiş. Annesi için çok üzülmüş. Sonunda üzüntüsünün annesini geri getirmediğini görmüş ve çok sevdiği annesi için bir şeyler yapması gerektiğini düşünmüş. Annesinin ölüm yıldönümünde arkadaşlarına şunları söylemiş: "Bu kadar çektiğim acıdan sonra, dünyada bir annenin yerini dolduracak hiçbir şey olmadığını anladım." Bunun için yılın bir gününü annelerimize ayıralım. O gün annelerimizin değerini anlatan övgü dolu sözler söyleyelim. Onları en güzel duygularla analım. O günden sonra ilk kez 1908 yılında, Mayıs ayının ikinci Pazar günü "Anneler Günü" olarak kutlanmaya başlandı. Ülkemizde de 1956 yılından itibaren kutlanmaktadır.

Anneler Günü'nün en büyük özelliği, o gün, millet ve insan olarak annenin değerini belirtmektir. Anne, insanlık tarihinde bir benzeri daha bulunmayan kutsal bir varlıktır. Başka hiçbir varlık onun yerini tutamaz, ona benzetilemez. Anneler Günü'nde her çocuğun annesini hatırlaması, gücü oranında ona küçük bir armağan vermesi, hiçbir şey veremiyorsa   Anneciğim, Anneler Günün kutlu olsun, diyerek annesinin yanaklarına birer öpücük kondurması, bu günün yerleşmiş geleneğidir. Tüm anneler çocukları için aynı duygularla doludurlar. Bizim için her türlü özveride bulunan annelerimize, yalnızca bir gün değil, yaşadığımız sürece sevgimizi ve şükranlarımızı sunmamız gerekmektedir. Onlara vereceğimiz en büyük hediye de sonsuz sevgimiz olmalıdır.

* Anneler günü ne zamandan beri kutlanıyor?

Anneler gününün nereden kaynaklandığını anlatanlar günün yaratıcısı olarak hep annesini kaybetmiş olan küçük bir kızdan bahsederler. Gerçekte ise bu fikri hayata geçiren Anna Jarvis annesini 1905 yılında kaybettiğinde 41 yaşındaydı. Asıl mesleği öğretmenlik olan 1864 doğumlu Anna Jarvis, 1902 yılında babası ölünce annesi ile beraber ABD'de, Philadelphia'da yaşamaya ve çalışmaya başladı. Üç yıl sonra 9 Mayıs 1905'de de annesini kaybetti. Sürekli annesi ile beraber yaşamasına rağmen öldüklen sonra "Ona hayatta iken gerekli ilgiyi gösteremediği"ne inanıyor ve bunun ezikliğini duyuyordu.

İki sene sonra Mayıs'ın ikinci pazarında, annesinin ölüm yıldönümünde arkadaşlarını evine çağırdı ve bu günün anneler günü olarak ülke çapında kutlanması fikrini ilk onlara açtı. Fikir kabul gördü, anneler memnun kaldı, babalar itiraz etmedi, Amerika'nın önde gelen bir giysi tüccarı da finansal desteği sağladı. İlk anneler günü Jarvis'in annesinin 20 yıl süresince haftalık dini dersler verdiği Grafton'daki bir kilisede, 10 Mayıs 1908'de, 407 çocuk ve annesinin katılımı ile kutlandı. Jarvin her bir anneye ve çocuğa kendi annesinin en çok sevdiği çiçek olan karanfillerden birer tane verdi. O günden sonra, temizliği, asaleti, şefkati ve sabrı ifade eden beyaz karanfil Amerika'da anneler gününün sembolü olarak kabul edildi.
Sıra anneler gününü "milli bir gün" olarak kabul ettirmeye gelmişti. Jarvis, tarihte tek bir kişi tarafından gerçekleştirilen en başarılı mektup yazma kampanyası ile gazete patronlarından işadamlarına, devlet adamlarından din adamlarına kadar ulaşabildiği herkese bu fikrini iletti. Fikir o kadar çok ve çabuk kabul gördü ki, Senato onaylamadan çok önce, bir çok eyalet ve şehirde anneler günü kutlamaları gayrı resmi olarak başlatılmıştı bile. Sonunda 8 Mayıs 1914'te Senato'nun onayı, Başkan Wilson'ın da imzası ile Mayıs'ın ikinci pazarı 'Anneler Günü' olarak resmen ilan edildi. Çok kısa sürede diğer ülkelere de yayılan bu gün çiçek ve tebrik kartı satışlarının tavana vurduğu bir gün oldu.

Anna Jarvis sonunda muradına ermiş, kampanyasını başarı ile sonuçlandırmıştı ama kendi hayatı pek mutlu sonla bitmedi. Yoğun çalışmadan evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya fırsat bulamadı. Her anneler günü onun için bu yönden acı oldu. Daha ziyade dini ağırlıklı bir kutlama olarak düşündüğü bu günden ticari çıkar sağlamaya çalışanlara karşı hukuki savaş açtı. Davaların hepsini kaybetti. Dünyadan elini eteğini çekti. Bütün gelirlerini hatta ailesinden kalan evini bile kaybetti. Kalan hayatını adadığı, gözleri görmeyen kız kardeşi Elsinore'da 1944'de ölünce sağlığı da tehlikeye girdi. Dostları ona destek vererek son yılını sanatoryumda geçirmesini sağladılar. Bütün dünya annelerinin en azından senede bir gün mutlu olmalarını sağlayan Anna Jarvin, mutsuz, yarı görmez ve yalnız bir şekilde 1948'de 84 yaşında öldü. Ülkemizde de Türk Kadınlar Birliği'nin girişimi ve önerisi üzerine 1955 yılından beri Mayıs ayının ikinci Pazar günü 'Anneler Günü' olarak kutlanmaktadır.




ANNE

Ağaç olsan, dal olurum anne.
Yaprak olurum, sana gelirim.
Deniz olsan, selolurum anne.
ırmak olurum, sana gelirim.

Bahçe olsan, gül olurum anne.
Toprak olurum, sana gelirim .
Güneş olsan, yol olurum anne.
Bayrak olurum, sana gelirim.

Tacettin ŞiMŞEK



ANNE

Sen baharda nazlı çiçek,
Ben çiçekte tombul böcek,
Sensin beni güldürecek,
Anneciğim, biriciğim.

Kulağımda tatlı sesin,
Ninni yavrum uyu dersin.
Sevgi bağın eksilmesin.
Anneciğim, biriciğim.

Mevlüt KAPLAN 




ANNE

Beni besleyen kimdi?
Güzel anneciğimdi.
Nerelerdedir şimdi?
Benim biricik annem.

Nur parlardı gözünde.
Bal kaynardı sözünde.
Sevgi vardı özünde.
Benim biricik annem

Güzeldi melek kadar.
Annemden güzel ne var?
Ancak oydu bana yar.
Benim biricik annem.

Bu sözü düşün biraz:
Ana gibi yar olmaz. 
Anarım seni kış, yaz.
Benim biricik annem.

Kazım Nami DURU




ANA HASRETİ

Günlerce yolumu bekledin durdun,
Oğlum! oğlum! diye bağrını vurdun,
Mektuplarında halimi sordun,
Günlerim yaklaştı, geliyorum ana.

Yolumuz uzaktır görüşemiyoruz,
Sıcacık çorbayı birlikte içemiyoruz,
Uzun zamandır halimizi soramıyoruz,
Günlerim azaldı geliyorum ana.

Küçükten beri her derdime katlandın,
Öğretmen yapıp sılaya saldın,
Ben gidince babamla yapayalnız kaldın,
Elbet görüşürüz bir gün ana.

Ana en kutsal melektir,
Yüreği yufkadır, bilmem nedendir.
Yavruya bakmakla ömrü tükenir,
Tabiatı üreten, büyüten ana.

Kalbim senin sevginle dolu,
Yolumuz doğruluk, aydınlık yolu,
Senden öğrendim sağı ve solu,
Her bayram yolumu gözlersin ana.

Şaban Gürtuna




ANAClĞIM

- Anneme ve bütün annelere -
Nasıl hatırlamam anacığımı nasıl
Bir onun sesi kaldı kulaklarımda eskiden
Bir onun elleri hala dudağımda sımsıcak
Ne güzeldi. her güne onun dualarıyla başlamak
Ne güzeldi içmek kana kana o sevgiden.

Nasıl hatırlamam anacığımı nasıl
Uzun kış geceleri masal masaldı
Güzel çoban kızları, iyi kalpli sultanlar
Bir suyun akışı gibi geçip gitti zamanlar
Şimdi ne o dünkü çocuk, ne de o masal kaldı.

Nasıl hatırlamam anacığımı nasıl
Yıkayan oydu mürekkep lekeli parmaklarımı
Akşam biraz geciksem yollara düşerdi
Sokağa çıkarken" Yavrucuğum üşütme " derdi.
Hemen bir kazak örerdi biraz boş kaldı mı?

Nasıl hatırlamam anacığımı nasıl
Bilirim yine kalbinde yerim anacığım
Selam sana Anneler Günü  İstanbul'dan
Yeni dönmüşçesine bir akşam okuldan
Vefalı ellerinden öperim anacığım. 

Ümit Yaşar OGUZCAN

 

Tüm annelerin, anneler günü kutlu olsun...

Hala sizinleyse!!!

1 yaşınızdayken sizi elleriyle besledi ve yıkadı. Bütün gece ağlayıp onu uyutmayarak teşekkür ettiniz.

2 yaşınızdayken size yürümeyi öğretti. Size seslendiğinde odadan kaçarak teşekkür ettiniz.

3 yasınızdayken size özenle yemekler hazırladı. Tabağınızı masanın altına dökerek teşekkür ettiniz.

4 yaşınızdayken elinize rengârenk kalemler tutuşturdu. Evin bütün duvarlarına resim yaparak teşekkür ettiniz.

5 yaşınızdayken sizi cici kıyafetlerle süsledi. Gördüğünüz ilk çamur birikintisine atlayarak teşekkür ettiniz.

6 yaşınızdayken okula kadar sizinle yürüdü. Sokaklarda 'GITMIYCEEEEEEEM' diye ağlayarak teşekkür ettiniz.

7 yaşınızdayken size bir top hediye etti. Komşunun camini kırarak teşekkür ettiniz.

9 yaşınızdayken size dualar öğretti, siz her seferinde unutarak teşekkür ettiniz.
11 yaşınızdayken sizi arkadaşınızla sinemaya götürdü 'Sen bizimle oturma' diyerek teşekkür ettiniz.

12 yaşınızdayken zararlı TV programlarını seyretmenizi istemedi. O evde değilken hepsini izleyerek teşekkür ettiniz.

19 yaşınızdayken okul masraflarınızı karşıladı, sizi arabayla kampusa götürdü ve eşyalarınızı taşıdı.Arkadaşlarınız alay etmesin diye kampus kapısında vedalaşarak teşekkür ettiniz.

21 yaşınızdayken iş hayati ve kariyerinizle ilgili size fikir vermek istedi. 'Ben senin gibi olmayacağım' diyerek teşekkür ettiniz.

22 yaşınızdayken kep giyme töreninizde size gururla sarıldı. Avrupa seyahati için para isteyerek teşekkür ettiniz.

25 yaşınızdayken düğün masraflarınızı karşıladı, sizin için hem mutlu oldu hem çok duygulandı. Siz dünyanın bir ucuna taşınarak teşekkür ettiniz.

30 yaşınızdayken bebek bakımı hakkında size akıl vermek istedi. 'Artık bu ilkel yöntemleri bırak' diyerek teşekkür ettiniz.

40 yaşınızdayken sizi arayıp bir akrabanızın doğum gününü hatırlattı. 'Anne işim başımdan aşkın' diyerek teşekkür ettiniz.

50 yaşınızdayken o çok hastalandı, hafta sonunda onu görmeye gittiğinizde mutlu oldu.

Ona yaşlıların çocuk gibi nazlı olduğunu söyleyerek teşekkür ettiniz.Derken bir gün o öldü.
O güne kadar onun için yapmadığınız ne varsa, o anda kalbinize bir yıldırım gibi duştu….

VE BİR HİKAYE:

'Evin telefonu sabaha karşı üç buçukta çaldı. Uyku sersemi adam telefonu açtı.
Telefondaki ses annesine aitti.
Telaşlandı, korktu başlarına bir şey mi gelmişti?
Annesi 'nasılsın oğlum iyi misin?' diye sordu.
Oğlu şaşkın bir ifadeyle 'iyiyim anne hayırdır bir şey mi oldu siz iyi
misiniz?' dedi.
Annesi 'biz iyiyiz bir şeyimiz yok sadece sesini duymak istedim' dedi.
Oğlu da 'anne bunun için mi aradın saat sabahın üçbuçuğu yarındau
konuşabilirdik' diyince annesi de 'rahatsız mı ettim oğlum?' dedi.
Oğlu 'evet anne rahatsız ettin' diyince
annesi '30 sene önce sen de beni bu saate rahatsız etmiştin, doğum günün kutlu olsun'

EĞER HALA SİZİNLEYSE, İNANANIN ÇOK ŞANSLISINIZ
ŞİMDİ ONU HER ZAMANKİNDEN DAHA ÇOK SEVİN
VE HEMEN ARAYIP GÖNLÜNÜ ALIN!!..

İnönü Stadı F.Bahçe'ye deplasman değil