Gelmeyen Baharlara

Dağlara karlar yağmış yine.Güneş bulutların arkasına saklanmış düşlerimiz gibi.

Ne zaman gelecek baharlar

Okuldan gelirken düştüm bizim sokakta ..Defterlerim, kitaplarım, kalemlerim dağıldı etrafa,babamın aldığı yeni kalem kutusunun üzerinden de kocaman bir araba geçti. Kimse gelmedi yanıma elimden tutup kaldırmadı. İçime kocaman bir taş oturdu sanki. Sanki beni görmediler güç bela kalktım,gözlerimde yaşlar kalbimde açılan yaranın eseri.. Ne olmuş bu insanlara kalplerine karlar mı yağmış.

Öğretmen mutluluğun resmini çizin evde, yarın da getirin dedi, güneşi çizsem, baharı çizsem olur mu mutluluğun resmi ama olmaz ben görmedim ki baharı nasıl çizeceğim offffffff bahar nasıl bir şey hep dersin ya baharda etraf cıvıl cıvıl olur diye yok mu bir resmi göstersen bana. Babaannem anlatırdı ramazanda iftar çadırları kurulurmuş iftarda herkes birlikte neşeyle yemek yermiş, Hacivat karagöz oynatırlarmış çocuklar kalkmazmış başından ,her akşam sırayla limonata dağıtırmış komşular herkese, dedem ud çalarmış, amcam ney… sahurda bile yemek dağıtırlarmış birbirlerine … O insanlar bu insanlar mı acaba… Çok mu zaman geçti aradan nasıl değişti insanlar bu kadar..

Tozlar mı kapladı iyiliklerin üstünü.Ne zaman girdi sözlüklerimize bu cümleler “bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın,bana ne,başkası yapsın,hep ben mi yapacağım………..” Söylesenize hiç bahar gelmeyecek mi bu şehre hep böyle karanlıklar mı karşılayacak bizi, birbirimize baktığımızda donuk bakışlar mı göreceğiz hep. Anlatsana bana bahar nasıl gelir çiçekler açar mı ne renktir çiçekler gülü kitaplardan tanıyorum gerçekten çok güzel kokar mı, kuşlar da öter mi baharda; nasıl öterler peki?


El ele tutuşsak tüm çocuklar seslensek bahara “gel artık bahar” desek gelir mi acaba? Gel bahar erit içimizdeki buzları güneşler doğsun yüreğimize..

Yalnızlığım..

Karla karışık yağar hüzün Üstüm başım hep uzun kollu Benden iyi bilirsin Anlatmama lüzum var mı ? Gözlerim senden sonra Hep parçalı bulutlu Sen de baksan görürsün Bakmaya yüzün var mı ? Mutlu muyduk ki ? Sade nefes aldık Bıktım artık uzatma, yaslan bana ağla Kal yanımda böyle sonbahar gelince Soysuzlar içinde kalma yalnızlığım Bak yenildik işte Zamanı gelince kalkarız belki de Dayan yalnızlığım Uzun yola gitmeden İki koltuk ayırttım Seninkisi cam kenarı Sormana lüzum var mı ? Farkı yok ki geçmişten İlk kez görmüş değilsin Hiç kuraya girmeden Hep kısa çöpü çekmişsin Mutlu muyduk ki ? Sade nefes aldık Bıktım artık uzatma, yaslan bana ağla Kal yanımda böyle sonbahar gelince Soysuzlar içinde kalma yalnızlığım Bak yenildik işte Zamanı gelince kalkarız belki de Dayan yalnızlığım                01.03.2009 ÖMER SABRİ KURŞUN

Yabancı

YABANCI

 

O kadar yabancı ki kulağıma sesin
Bir o kadarda yabancıyım bakışlarına
Ne gülüşünü görmüşlüğüm var önceden
Ne de iç kavuran sıcaklığını...

 

 

O kadar yabancı ki tenime tenin
Bir o kadarda yabancıyım varlığına
Ne dokunuşunu bilmişliğim var önceden
Ne de özlemin sancısını...

 

 

O kadar yabancı ki gözyaşlarına gözüm
Bir o kadarda yabancıyım şimdi anılarıma
Ne aşkını bilmişliğim var önceden
Ne de sevginin şiddetini...

 

 

Artık öyle yabancıyım ki kendime
Daha önce adı koyulmamış duygularla dolu yüreğim
Ne yaşanmışlığım var bunun gibisini
Ne de düşünmüşlüğüm olacakları...

Sadece yoksun...

Sadece yoksun, ötesi yok inan..Gittin ve senin ellerinin yerine şimdi sonbahar yaprakları avuç içlerime kıvrılıp çığlık çığlığa soluyorlar.. Yokluğunda yüreğimin duvarlarına çerçevelenmiş hatıralarına bakıp bakıp sensizliğini dinliyorum. Sonra da suskunluğuna diz çöküp yalnızlığını demliyorum. Yoksun, her gece gözlerimde kanıyor senli hatıralar. Uykular firarda. Karanlığı örtüp üzerime seni anıyorum kırık dökük kelimelerimle. Sancılara girdap gönlümle adını sayıklıyorum ardı ardına. Yavaş yavaş boğuluyorum . Yavaş yavaş dibe çekiliyorum..Yoksun, gözyaşları biriktiriyorum avuçlarımda. Yoksun, mürekkebimden sızıyor kan rengi kelimeler. Bendeki adın hala bir ömür ile anılırken, kim bilir ölümsüz sevdam senin ayak uçlarında son nefesini vermekte.. Canım acıyor sevgili. Puslu bir havada vurulur, olduğun yere yığılırsın ya hani.. İşte gittiğin gün yalnızlığın mıhlandı alnımın ortasına. Gittiğin gün dudaklarıma mühürlendi adın…Şimdi yoksun ama ne geçmişimize gömüyorum seni ne de sensizliğine pes ediyorum. Çünkü; ben seni “ sensizlikte “ bile ömür boyu bekleyecek kadar sevmiştim. Eğer unutmak için sevmiş olsaydım seni, acıların için sırtımı semer bilmezdim. Ben seni yürüdüğün dikenli yollarda can yoldaşın olmak için sevdim. Ben seni yüreğime dokunduğun için, ben seni gül yüreğin için sevdim…

Biliyorum okumayacaksın......

Biliyorum okumayacaksın, ama yine de yazıyorum.
Okumayacaksın, çünkü göndermeyeceğim. Belki masamın çekmecesinde, belki giymediğim bir gömleğin cebinde bulacaklar yıllar sonra. Kimi aşk mektubu diyecek,kimi umut dolu bir mektup...
Kimi cümlelerin içtenliğine bağlanacak, kimi soruların sertliğiyle irkilecek...
Eski bir kâğıt olacak şu an elimde tuttuğum kâğıt şüphesiz. Bazı harfler okunmayacak,bazı soru işaretleri de öyle. Kimi sorularım yargı gibi anlaşılacak. Kimi noktalarım da silinecek.
Bitmemiş cümleler kalacak yıllar sonra, bugün
bitirdiğimi sandığım pek çok hatıradan geriye...

Seni mutlaka merak edecekler. Seni suçlayanlar çoğunlukta olacak. Benim kendimi suçlayan ifadelerimden bile bana acıyan çıkacak. Senin güzel olduğuna hükmedecekler hemen. Güzel değilsen bile alımlı olduğunda hemfikir kalacaklar. Seni sevdiğimi tartışmayacaklar bile. Ama senin beni sevip sevmediğin konusunda birbirlerine girecekler.

Sen okumayacaksın, ama okuyacakmışsın gibi yazıyorum yine de.Okumayacaksın, çünkü göndermeyeceğim.Yazdıktan sonra yırtıp atmayı da düşünmüyor değilim.Yakmak, aklımdaki bir başka çözüm.Ama hayır,saklayacağım.Okumayacak olsan da kelimelerimi sevdiğini biliyorum. Sevdiğin için,benim sana birşeyler yazdığımı hissedeceğini biliyorum.Ben yazarken içinin ürperdiğini,gülen yüzünün hüzünlendiğini, konuşan dilinin suskunlaştığını,aklının karıştığını,kalbinin küt küt attığını hissediyorum. Belki sırf bu yüzden yazıyorum.Yazmıyorum da sanki sana dokunuyorum. Sanki kâğıdı katlamıyor,sana sarılıyorum.Mektubu saklamıyorum da sanki seni unutmaya çalışıyorum.

Hayır,okumayacaksın.Okumayacaksın çünkü göndermeyeceğim.Göndermeyeceğim, çünkü adresin yok.Belki postacıya tarif etsem bulur seni.Ama önce beni çok iyi tanıması gerek.Benim de onu.Tanıması yetmez anlaması da şart.Benim de onu.Benim için senin ne anlam ifade ettiğini iyi bellemesi gerek. Bellemeli ki seni bulabilsin. Bellemeli ki seni bulmak ayaklarını yormasın,aklını usandırmasın. Ama göndermeyeceğim bu mektubu.
Okumayacaksın.

Bu mektubu göndermeyeceğim.Çünkü sahibini bilmiyorum.Seni seviyorum ama kimsin bilmiyorum.Ne yüzünün şekli,ne sesinin tonu,ne oturduğun evin manzarası.
Hangi vurguyla çıkar ağzından sevgin ve öfken?
Hangi renkleri seversin?
Yemek önüne gelince elin gayri ihtiyari tuzluğa gider mi?
Bulmaca çözerken en çok hangi soruda takılırsın?
Büyüyünce ne olacağını söylemiştin küçükken?
Telefon gelince koşar mısın?
Mektup alınca ne hissedersin?
Seni korkutan bir kapı zilinin sebebi olmak istemem.

Hayır göndermeyeceğim.Bu mektubu okumayacaksın.Çünkü ben ne istediğini bilmeyen biriyim. Ayaklarım yere sağlam basmaz asla.Kararlılıklarım yoktur,asla ama asla diyeceğim prensiplerim de. Kalabalıklar içerisinde kolay seçilmem.Kütüphanelerin en dikkat çekmez kitabıyımdır. Bazen öyle korkak, bazen öyle sıradan, bazen öyle ufak tefeğimdir ki...farkedemezsin beni.

Bu mektubu göndermeyeceğim.Çünkü ben yokum.

Göndermeyeceğim... Çünkü sen de yoksun!

Düşlerimde kaldı sevdam...

Gökyüzü zifiri karanlıkken,pembe bir dünyada elele bu sevdanın içindeydik senle…
Ve birlikte sonsuz olmaktı temennimiz.
Çocuksu düşlerimiz vardı,sadece ikimizin olduğu…
Zamanda uzun,yaşamda kısa olan bu aşkta;
En güzel sevinçleri,en güzel anıları paylaştık,sevdaya dair çok şey öğrendik. Sevmeyi,gülmeyi ve terk etmeyi öğrettin bana,yaşamın sevince anlam taşıdığını gösterdin…

Sevdim seni !
Can verip yollara düşecek kadar,
Kimsenin gücü yetmeyeceği kadar sevdim.

Uykularımızı paylaştık seninle,bir gece değil gecelerce uykusuz kaldık.
Aşkımız için zamansız sevdik birbirimizi,umarsız,çıkarsız,yalansız…
Dünyalara sığmayacak aşkımızı küçük yüreklerimize sığdırdık,
Ayrılıklarımızı yaşanmamış saydık,
Öyle ki hep birlikte olmalıydık.
Sözler verdik birbirimize tutamayacağımızı bile bile…

Sonra ayırdılar bizi;
Kimseler düşünmedi ! seni,beni,sevgimizi.
Sensiz hayat yoktu.
Söz vermiştim sana,sevdama söz…
Yaşayamazdım…bu sevdayı içime gömüp,seni bırakamazdım.
Aldırış etmedim kimseye ayrılmadım senden.
Sonra sen istemedin beni,sevdamın taşıyamayacağı sözler söyledin,bu aşkı hançerledin…sevdiğim ne yapar bile demedin,ama ben bıkmadım…

Şimdi ise ayrılığımızın en karasında kara sevda oldu sevdam.
Sen belki unuttun,ama ben unutmadım,unutamadım.
Yeniden başlamak için çok çabaladım,olmadı,nafile…
Sadece DÜŞLERİMDE KALDI SEVDAM…

Şimdi sen yaşıyorsun,beni öldürdün,yüreğinde bana ait bir iz bile yok.
Hatırla söz vermiştik sevdamıza,yaşadıkça bu aşkla beraber olacağımıza…
Yalanmış oysa…gittin hayatımdan ama sevdan hep benimle.
Bir gün üstümde çimenler bittiğinde bile sevdan yaşıyor olacak.
Beni umut kurşunuyla vurdun ! ama onu öldüremezsin…
Çünkü;sevdaya kurşun işlemez gülüm…

Ö.S.KURŞUN